Being His Slave Wife (Completed)

Chapter 32

                                         
~ANDANA POV~
                          
                                                                                 
UMIIYAK ako habang nakatingin sa kalangitan nakakuyom din ang dalawa kung kamao. Hindi ko maiwasang alalahanin ang mga araw na mabuti ang pakikitungo nya at ang sakit isipin na lahat ng yun ay parte lang ng plano nya.
Higit sa lahat nagawa nya kaming ipapatay . Nagawa nyang patayin ang sarili nyang anak.
                                                                        
                                          
Pumikit ako kasabay ng pagpatak ng luha ko. ' Huwag kang mag alala anak gagawin ko ang lahat makuha lang ang hustisya para sayo. Kahit pa ang ama mo ang makakalaban ko ' . Pinahid ko ang luha ko at bumuntong hininga.
                                    
                                         
Hindi ako pwedeng maging mahina. Ngayon may rason na ako para kamuhian sya at paghigantihan nawala na ang pagmamahal ko tanging poot at galit nalang ang nangingibaw. Naiisip ko palang sya parang gusto ko nang pumatay kahit pa labag ito.
                                              
                                                 
Napansin ko ang singsing sa daliri ko.
" This is sign of my Love for you " Mariin ko itong inalis at itinapon. Kasinungalingan . Lahat ng yun ay isang kasinungalingan. Napakagaling sya  to the point na nagawa nya akong mapaniwala.
                                                        
                                             
Tinatagkal ko na ang lahat ng kaugnayan ko sa kanya. Hindi ako papayag na maging masaya sya habang ako nagdudusa, panahon na para lumaban para hindi maging isang api at walang alam.

                                       
                                            
Nawala na ang pinakaimportanteng tao kung bakit gusto kung magpatuloy na mabuhay sa mundo, Ang anak ko. Kinuha sya sakin ng maaga at ang masakit pa dun pinatay sya. Pinatay ng walang awa ang anak kong wala pang muwang , Ni hindi paman ito naiisilang sa mundo ay pinag kaitan na.
                                                  
                                             
Pigilan ko man ay patuloy lang sa pagpatak ang luha ko. Namamaga na ang mata ko sa kaiiyak. Nagkukulong sa kwarto at pinapatay ang sarili sa pamamagitan ng hindi pagkain. Araw araw tumitingin sa kalangitan .
Pero ngayon kailangan kong lumaban para pag bayadin ang may sala. Si Levian Demetrius . Ang lalaking kinamumuhian ko ng husto ngayon.
                                                   
                                                   
Wala na akong contact kahit na kanino. Itinapon ko na ang phone ko. Maging kay Riza na kaibigan ko ay wala rin akong contact. Gusto kong mapag isa at tanging mga houston lamang ang makakatulong sakin. Sila ang dahilan kung bakit buhay pa ako at handang lumaban.
                                       
                                                     
Naupo ako sa kama at hinaplos ang impis kong tyan .  'Sayang at hindi man lang kita nakasama , Anak ' .
                                                       
                                        
Tatlong katok ang naring ko mula sa pinto kaya naglakad ako papalapit dito at binuksan ito. Ngumiti ang katulong bago yumuko.
                              
                                     
" Senyorita , Pinatawag po kayo ni Senyorita at senyorito sa baba " Ngumiti ako bago tumango.
                                           
                                    
" Sabihin mo susunod na ako " Yumuko sya bago umalis. Naglakad ako papasok sa banyo at naghilamos. Naglagay din ako ng powder sa mukha para takpan ang namumula kong mata.Ganun din ang makapal kong eyebag.
                                          
                                                              
Nakangiti ko silang binati .
" Good Morning ho! Ma'am " Bahagya pa akong yumuko. Pinaghila pa ako ni Sir Calliope ng bangko kaya nahihiya akong nagpasalamat.
                                     
                                    
" you do not have to be formal ija, " Hinaplos pa nya ang buhok ko habang nakangiti. Pakiramdam ko kakain ako kasama ang buong pamilya.
                               
                                                             
Tahimik lang ako habang kumakain.
" Hmm, Andana ija, Pwede ba kitang isama sa mall mamaya, Don't worry sisiguraduhin  kong hindi ka nya makikita" Nag aalangan man ay tumango ako.
                                       
                                                    
Umakyat na ako sa taas at naligo. Dress na kulay blue ang sinuot ko na pinabili ni Ma'am sa katulong nya nung isang araw. Pinartneran ko ito ng sandals.
                                           
                                                     
Kailangan ko rin siguro maglibang para makalimot kahit kunti para mabawasan ang sakit na dinadala ko.
                                            
                                                 
Pagkatapos mag ayos ay bumaba na ako at naupo sa sofa. Maya maya lang ay bumaba na si Ma'am Caleste suot ang puti  nyang dress na bagay na bagay sa kanya. Para lang kaming magkapatid kung titingnan .