promise || KuroKen

11

"Lavaboya gidiyorum."

"Kapı açık, unutma." Kenma göz devirip baktığında "bakmam merak etme." diyerek güldü. Kenma lavaboya girip kapıyı aralık bıraktı. Tuvaletini yaptıktan sonra aynadaki kendine baktı ve istemsizce tişörtünü kaldırdı. Bunu yapmaması gerektiğini biliyordu ama kendini alıkoyamamıştı. Aslında geldiğinden beri yapıyordu ama hep sabah bir şeyler yemeden bakmıştı şimdiye kadar.

Yediği şeylerden dolayı şişkinliği vardı. Bunun şişkinlik olduğunu bilmesine rağmen kötü hissediyordu. 'İğrenç görünüyorum. Asla iyi görünemeyeceğim.' diye geçirdi içinden ve boğazına bir yumru oturdu sanki. Düşünmek ona öyle zarar veriyordu ki..

Ağlamamaya çalışarak lavabodan çıktı. Ama kendini tutamamış, ağlamaya başlamıştı. Yatağın yanına çöküp elleriyle yüzünü kapattı. Hıçkırıkları odayı dolduruyordu. Kuroo hemen yanına çöktü.

"Kenma, ne oldu?"

"Ben..." Nefesi o kadar çok kesiliyordu ki, devam edemedi konuşmasına.

"Tamam, geçti. Yok bir şey." Çocuğu kollarının arasına alıp vücudunu sarabildiği kadae sardı. Ağlamasına dayanamıyordu, kendi gözleri de dolmuştu biraz.

Kenma iç çekerken o saçlarını okşamaya devam ediyordu. Sonunda sakinleştiği için mutluydu, ama ne olduğunu merak etmişti. Yine de sormayacaktı.

"Daha iyi misin?" Kenma burnunu çekip başını salladı. "Endişelendirdiysem üzgünüm."

"Saçmalama. Hadi gel yatağa geçelim, yer soğuk." Kenma'nın kendini taşıdığından çok taşımıştı onu kaldırırken çünkü Kenma'nın nefes almaya bile gücü yoktu. Yatağa uzandı, Kuroo üstünü örttü ve alnından öptü. Daha sonra yaptığını fark edince gözleri kocaman açılmıştı. Kenma'nın da öyle...

"Aynaya bakmamam gerekiyordu, psikologla öyle anlaşmıştık. Ama kendimi tutamadım." diye üzüntüyle mırıldanan çocuğa döndü.

"Bir daha böyle yapmak istediğinde bana seslen. Dikkatini dağıtmaya çalışırım."

"Ya sen yoksan?"

"O zaman ara. Tamam mı?" Çocuk başını salladı. Kuroo'nun desteği onun için her şeydi.

I cant stop myself lmao