"Hey, rahat ol biraz." Kenma'nın gerginliğini ona bakmadan bile hissedebiliyordu. Bir şey olmayacağına inandırma şansı yoktu şu an o yüzden görmesini beklemek zorundaydı.
"Teneffüste geleceğim, tamam mı?" Kenma başını sallayınca Kuroo merdivenlere yöneldi. Kenma da bakışlarını yerden kaldırmayarak yürüdü sınıfına.
"Hoşgeldin Kenma!!" diye bağıran kişileri görmeyi beklediği söylenemezdi. Şaşkınca bakakalmıştı.
Yanından geçtiği her kişi 'geçmiş olsun' diyordu ve o da hepsine teşekkür edemeyeceği için başını sallamakla yetiniyordu. Zaten birçoğuyla mesajlaşmıştı, böyle bağırmaya ne gerek vardı ki? Yani tabii ki biraz hoşuna gitmişti ama..
Henüz kimseden yorum gelmemişti vücudu üzerine. Ama korkusu geçmemişti tabii. Hayatının her noktasında böyle bir yorum gelebilirdi, o zaman yanında Kuroo olmazsa ne yapacaktı?
Ders bitmişti, insanların arasından sıyrılarak kapıya ilerledi ve Kuroo gelmiş mi diye bakındı. Zil daha yeni çalmıştı, gelmiş olmasının imkanı olmadığını bilse de bakmak istemişti.
Şimdi geliyordu. Onun gelmesini beklemeden yanına gitti hızlı adımlarla.
"Bir şey mi oldu? Biri bir şey mi dedi?"
"Hayır. Sadece biraz gerginim hâlâ." Kuroo gülümsedi. "Sabret, atacaksın gerginliğini üzerinden."
.
"Tek bir yorum bile gelmedi gün içinde. Bir tane bile."
"E istediğin bu değil miydi?"
"Evet ama... garip değil mi?" Kuroo bir şey demeden gülünce Kenma'nın aklına bir şey gelmişti. "Yoksa sen mi bir şey yaptın?"
"Fark etmesen söylemeyecektim. Evet, hocalara söyledim herkesi bilgilendirsinler diye."
"Tanrım, bu çok utanç verici!"
"İnsanları bir konuda bilinçlendirmek mi..sanmam."
"Benim açımdan."
"Utanç verici falan değil." dediğinde Kenma hafifçe gülümsedi. "İyi ki varsın Kuroo."
ŞİMDİ OKUDUĞUN
promise || KuroKen
FanfictionİÇERİK UYARISI:YEME BOZUKLUĞU, DEPRESYON Aşklarım lütfen bir yeme bozukluğu ya da bozulmuş yeme davranışı yaşıyorsanız, hatta yaşamasanız da sizi etkileyeceğini düşünüyorsanız lütfen okumayın.
