promise || KuroKen

23

"Benim için şekersiz kola alma centilmenliğinde bulunduğun için teşekkür ederim." deyip gülümsedi Kenma. Sadece gazoz vardı ve Kenma zaten pizzada zorlanacağından dolayı birde içecekte zorlansın istememişti Kuroo. Gidip hemen kola almıştı o yüzden.

Tabakları, tepsiyi, bardakları ve içecekleri odaya çıkarmışlardı. Yere önce battaniye, sonra örtü koyup oturdular yumuşak olsun diye.

"Bu birlikte yemek yapma işi çok hoşuma gitti. Hem eve çıkacağız ya, o zamana da prova oluyor. Sen de sevdin değil mi?" Kenma başını salladı. Her ne kadar stresli hissetse de mutluydu. Onun yanında rahat hissediyordu kendini.

"Bakalım tadı nasıl?" İkisinin tabağında da iki dilim vardı. Kenma kahvaltı yapmadığından dolayı fazla yemeliydi şimdi. Eksik kalmamalıydı yediği şeyler.

İkisi de bir ısırık aldı. "Tanrım! Çok güzel olmuş bu."

"Uzun zamandır yediğim ilk pizzanın muhteşem olması..şanslıyım." Kenma tekrardan küçük bir ısırık aldığında Kuroo büyük bir parça koparmıştı dişleriyle. Yanakları dolduğu için komik gözüküyordu.

"Kendimi şef gibi hissediyorum. Şef Tetsurou." Karşılıklı güldüler. Hayatında Kuroo gibi biri olduğu için minnet duydu Kenma.

Pizzanın içinde bir sürü korktuğu yiyecek olmasına rağmen bunları yıkıp geçiyordu şu an. İkinci dilimi de aldı eline. Aslında kendini yemekten alıkoyamamaktan da çok korkuyordu. Her yediği güzel şeyde bunu yaşamaktan korktuğu gibi şimdi de korkuyordu.

Onun durgunlaştığını fark eden Kuroo sordu hemen. "Ne oldu?"

"Yok bir şey."

"Yüzün düştü ama."

"Sadece...kendimi durduramamaktan korkuyorum. Ya çok fazla yersem?"

"Kime göre neye göre fazla? Senin vücudunun fazla yiyeceğe ihtiyacı var zaten. Ayrıca mesela ben bu pizzayy yarı yarıya bitiririz diye düşünmüştüm. Bu sence çok mu?"

"Bilemiyorum.."

"Ne kadar çaba gösterdiğinin farkındayım, o yüzden seni daha da zorlamak istemiyorum. Ama zorlamazsak ilerleyemeyiz, bu da bir gerçek."

"Teşekkür ederim, beni öyle rahat hissettiriyorsun ki."

"Bunun için buradayım biliyorsun." Çocuğa göz kırpıp pizzasından ısırdı yine. Kenma da devam etmişti yemeye.

Yemeyi bitirmişlerdi. Kırıntı bile bırakmamışlardı neredeyse. Bulaşıkları mutfağa bıraktılar hemen. Şimdi koymasalar sonra üşeneceklerini biliyorlardı çünkü.

"Lavaboya gidip geliyorum." Kenma odadan çıktı. Aslında yemekten sonra bir süre gitmemeliydi ama bu Kuroo'nun aklından tamamen çıkmıştı.

Aynada kendine baktı Kenma. O kadar pizza yediği için çok pişmandı, hiç iyi hissetmiyordu. Eline baktı, aklına gelen şeyi yapmamalıydı ama dayanamıyordu.

Tuvaletin önüne çöküp titreyen parmaklarını ağzına soktu. Bunu yapmaktan nefret ediyordu, canını çok acıtıyordu ama şu an başka seçeneği yoktu.

Her ne kadar öğürmemeye çalışsa da çıkmıştı ses. Kuroo'nun duymadığını umdu. Boğazı çok acıyordu, dudakları titriyordu ve gözlerinden yaşlar akıyordu. Dişlerini fırçaladı. Belli olmasın diye gözlerinin kırmızılığının geçmesini bekledi ve kapıyı açtı.

Karşısında dikilen Kuroo'yu görmeyi beklemiyordu tabii ki. Gözleri birbirine kenetlenmişti, Kenma gergince yutkundu. Duymuştu, farkındaydı.

Sessizlik sürdü. İkisi de ne diyeceğini bilemiyordu ve Kenma'nın gözleri gittikçe doluyordu. "Kuroo-"

Kızmasını bekliyordu, sarılmasını değil. Kolları tarafından sarılınca ne yapacağını bilemedi hatta ağlayamadı bile. Donup kalmıştı.

"Lütfen, lütfen bir daha böyle bir şey yapma." Çocuğun sesindeki çaresizliği hissedince pişman olmuştu. "Özür dilerim." diye mırıldandı. Birkaç saniye daha öyle kaldılar, sonra Kenma çocuğun kollarından sıyrıldı yavaşça.

"Ben...günü mahvettiğim için özür dilerim. Eve gitsem iyi olacak." dedi sıkıntıyla.

"Hayır, odaya geç. Ben mutfağı toplayıp geleceğim. O sırada ikimiz de sakinleşiriz." deyip yanından geçerek mutfağa ilerledi. Kenma da odaya girip yatağa oturdu. Gerçekten çok kötü hissediyordu.

İki bölüm yazdığım için dedim bari bölüm atayım 😌✌🏻