promise || KuroKen

20

"Sıcak çikolata getirdim size çocuklar." Hemşire iki bardağı da komodinin üstüne bırakıp çıktı. Sıcak çikolata ve diğer çoğu sıvı kaloriden korkardı Kenma. Burada da mama dışında çok vermemişlerdi. Bunu içebileceğinden emin değildi.

"Mis gibi kokuyor!" Kuroo'nun hoşnut sesi onu daha da strese sokmuştu saçma bir şekilde. Gözlerini yeniden televizyona odakladı ve kokusu burnuna kadar gelen sıcacık içeceği göz ardı etmeye çalıştı.

Canı çekiyordu, içmek istiyordu ama gerçekten o kadar zordu ki! Ağlamamak için yanağını ısırdı, nefesini tuttu birkaç saniye.

"İçmeyi düşünmüyor musun?" Çocuk başını iki yana salladı. Bunu içebilecek kadar cesur değildi.

"Ama tadı çok güzel, kesinlikle içmelisin. En azından bir tadına bak." Kenma bardağı eline aldı ve her zamanki gibi kokladı. İçmekten ziyade koklayıp bırakmak istiyordu.

"Haydi, bak tadına." Dilinin ucunu değdirdi ama dahasını yapmak istemiyordu. Bu kadar küçük bir damladan bile tadının güzel olduğu anlaşılıyordu. Bardağı yerine koydu.

"Güzel, değil mi?"

"Bunu içebileceğimi sanmıyorum."

"Biliyorum korkutucu, ama şu lezzetli şeyden uzak kalmanın hiçbir anlamı olmadığını biliyorsun."

"Evet ama...yapamıyorum Kuroo. Gerçekten söylediğin kadar kolay olmuyor."

"Biliyorum, bunun farkındayım. Ama ben başarabileceğine inanıyorum. Bunun için buradayız. Hem şimdiye kadar o kadar çok yol kat ettin ki, neden devamı gelmesin?"

Kenma yine gözlerinin dolmasına engel olamamıştı. Duygusal olmaktan nefret ediyordu. Elinin tersiyle sertçe sildi gözlerini ve bardağı yine eline aldı. Bu sefer gerçek bir yudum alınca Kuroo gülümsemişti.

"Bak, sana boşuna güvenmiyorum." Kenma başını salladı ve yutkundu. "Teşekkür ederim, bütün yaptıkların ve desteğin için."

"Teşekküre gerek yok Kenma. Zaten istemesem yapmazdım biliyorsun."

"Yine de minnettar olduğumu bil istedim." Yine sessizlik olmuştu. İkisi de televizyona bakarak sıcak çikolatalarını içmeye devam ettiler.