Neredeyse bir sene sonra
Rüzgarı bacaklarında hissediyordu, gözünü kapatan saçı kulağının arkasına atarak derin bir nefes aldı. Cesaretini toplayarak buraya gelmişti, ama dahası için yeterince cesur değildi belki de.
Çalan telefonu göz ardı etmeye devam etti ama arayan kimdiyse durmak bilmiyordu. 'Kuroo olmalı' diye geçirdi içinden çocuk. Başkası bu kadar ısrarlı olmazdı zaten.
Telefonu cebinden çıkarıp ekranda yazan isme baktı. Görüntülü arıyor olmasa açardı ama evde olmadığı için sorguya çekileceğini biliyordu, açmak istemedi.
Açmadığı sürece durmayacağını da bildiği için görüntülü aramayı reddedip normal aradı ve sesini olabildiğince sabit tutarak "efendim?" dedi.
"Kenma! Defalarca aradım, niye açmıyorsun?"
"Üzgünüm, yıkanıyordum. Daha giyinmedim bile. O yüzden görüntülü aramayı da reddettim."
"Açsaydın keşke, benden mi utanıyorsun?" Çocuğun eğlenen sesine karşılık Kenma'nın gözleri daha da doldu.
"Bir şey mi oldu?"
"Hayır. Özlediğim için aradım."
"Anladım. Nasıl gidiyor?"
"Bildiğin gibi. Gündüz okul, akşam Bokuto'yla uğraşıyorum. Bahsettiğim çocuk var ya, Akaashi. Sürekli ondan bahsediyor hâlâ. Kusmak üzereyim." diyerek gülünce Kenma da güler gibi bir ses çıkardı. Normal davranmaya çalışıyordu elinden geldiğince.
"İstersen kapatayım da giyin. Üşüme."
"Tamam." Dudaklarını birbirine bastırıp yumruğunu sıktı. "Kuroo." diye mırıldandı çocuk veda etmeden önce.
"Efendim?"
"Seni seviyorum." Telefonu birkaç saniye daha kapatmazsa ağlayacaktı.
"Ben de seni seviyorum bebeğim. Yarın ararım yine."
"Tamam. Görüşürüz." Kuroo'nun görüşürüz demesini duymadan telefonu kulağından uzaklaştırıp aramayı sonlandırdı. Ağlamaktan içi çıkmıştı günlerdir. Şimdi yine başlamak istemiyordu.
"Özür dilerim." diye mırıldandı sanki Kuroo onu duyabilecekmiş gibi. Bu yaptığının onu ne denli üzeceğini biliyordu ama artık dayanamıyordu. Şimdi sürekli yanında olup onu iyi hissettiren sevgilisi burada değildi. Her gün telefonla konuşuyorlardı ama eksikliği yine de çok belliydi. Kenma da onun yokluğunda dayanamıyordu hiçbir şeye.
Ayağa kalkıp tekrardan derin bir nefes aldı ve başını eğerek aşağıya baktı. Yeterince yüksek olup olmadığından emin olamıyordu ama bulabildiği tek yer burasıydı. Yeteceğini ummaktan başka seçeneği yoktu.
Gözlerini aşağıda tutmaktansa karşısına bakmayı tercih etmişti korkmamak için. Gözyaşları yanaklarından süzülürken derin bir nefes aldı ve dudaklarını araladı son kelimeleri için. "Çok özür dilerim Kuroo." Hıçkırıklarının arasından söylediği cümlenin ardından kendini boşluğa bıraktı.
No one:
Me: Kitap bitmemiş gibi bölümler yazarım
Kısa bir bölümdü çünkü yarın ya da diğer gün bir bölüm daha atmayı planlıyorum. EVET KİTABIN BİTMESİ LAZIMDI FARKINDAYIM HAHXJAHSHQ ama ben Kenma'yı kendimden örnek alarak yazdığım için ruh halime göre ona da bir şeyler yaşatasım geliyo so...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
promise || KuroKen
FanfictionİÇERİK UYARISI:YEME BOZUKLUĞU, DEPRESYON Aşklarım lütfen bir yeme bozukluğu ya da bozulmuş yeme davranışı yaşıyorsanız, hatta yaşamasanız da sizi etkileyeceğini düşünüyorsanız lütfen okumayın.
