"Yok olmuyor, yapamıyorum. Kafayı yiyeceğim!" Koridora çıktıklarından beri dört dönüyordu. Ne konuşacağını her düşündüğümde sonu kavgayla bitiyordu çünkü öfkesini kontrol edemiyordu.
"İstersen daha sonra-"
"Ne kadar erteleyebiliriz ki?" diyerek çocuğun lafını kesti. Sabredemiyordu ama şimdi konuşursa her şeyin çok çok daha kötü olacağındam korkuyordu. İlk kez böyle bir duruma gelmişti Kenma'ya karşı ve böyle hissettiği için kendini suçlamayı kesemiyordu.
"Keşke yardım edebilsem." diye mırıldanan Bokuto'ya bakıp "ediyorsun zaten." dedi. Gerçekten, yanında birinin olması daha da kötü olmasını engelliyordu aslında.
"Şu öfkemi bir dindirebilsem...Kendimi göt gibi hissediyorum. Çocuğa dediğim şeylere bak.."
"Sen de kendi açından haklısın. Ama ben eminin ki Kenma seni bırakacağı için çok üzülüyordu. Belki bu kadar beklemeyecekti, sana ne olacağını düşündüğü için bekledi. Kötü düşünmek yerine böyle de düşünebilirsin. Yani tabii doğru olan ne bilemem ama.." Kuroo durup gözlerini kapattı ve bir anda odaya yönlendirdi adımlarını. İçeri daldığında Kenma'ya döndü, yanına ilerledi ve "doğrulabilir misin?" diye sordu. Zaten tam olarak yatmadığı için doğrulması çok zor olmamıştı çocuğun. Anlamsız gözlerle Kuroo'ya bakarken bir anda bedeni kendini ne olursa olsun her zaman sıkıca saran ve rahatlatan kollarla sarılmıştı.
"Özür dilerim." Birbirlerine sıkı sıkı sarılırlarken Kenma'nın gözleri yine dolmuştu. Gerçekten o kadar uzun süredir ağlıyordu ki, artık yaşlar geldiği anda yanmaya başlıyordu gözleri.
"Seni suçlamıyorum, gerçekten. Öfkemi kontrol edemedim bir an. Çok özür dilerim."
"Ben de özür dilerim." diye mırıldandı çocuk. Kuroo onu suçluyor olsa bile ona kızmıyordu, kızmaya hakkı olduğunu düşünmüyordu. Kendisi için aylarca uğraşmıştı ve karşılığında böyle bir şey alınca öfkelenmesi çok doğaldı.
"Seni seviyorum, her şeyden çok seviyorum." Elleriyle çocuğun saçlarını okşarken kulağına fısıldamıştı bu kelimeleri. Kenma acıyla gülümsedi ve daha da sıkı sardı kollarını.
"Seni hak etmiyorum." diye mırıldandığında Kuroo geri çekilip "saçmalama!" dedi ve çocuğun göz yaşlarını sildi yavaşça. "Her şeyi tekrardan düzelteceğiz, tamam mı? Ne gerekiyorsa onu yapacağız ve pes etmeyeceğiz. İyi olacaksın. Sana söz veriyorum."
"Kuroo.."
"Efendim bebeğim?" Çocuğun önüne düşen saçı kulağının arkasına sıkıştırıp tek elini yanağına koydu.
"Gerçekten benim gibi biriyle uğraşmak istiyor musun? Hayatını mahvediyorum. Sorunlunun tekiyim."
"Hayatımı mahvettiğin falan yok! Senelerdir hayatımdaki en iyi şey sensin Kenma. Senin mutlu olman beni de mutlu edecek. Seni bırakırsam gerçekten yaşayabileceğimi düşünüyor musun? Kendimi bildiğimden beri hayatımdasın, sensiz bir hayat düşünemiyorum. O yüzden bu 'senin hayatını mahvediyorum' düşüncesini aklından at ve sana yardımcı olmama izin ver." Kenma göz yaşları arasından olabildiğince gülümseyerek başını salladı.
Im getting soft🥺🥺 Umarım yazdıklarım aklınızda kolayca canlanıyordur çünkü ben yazarken aklımda canlandırıyorum ve gerçekten bu baya fark ediyo
Olmuştur umarım💞
ŞİMDİ OKUDUĞUN
promise || KuroKen
FanfictionİÇERİK UYARISI:YEME BOZUKLUĞU, DEPRESYON Aşklarım lütfen bir yeme bozukluğu ya da bozulmuş yeme davranışı yaşıyorsanız, hatta yaşamasanız da sizi etkileyeceğini düşünüyorsanız lütfen okumayın.
