"Cuma günlerini seviyorum." Kenma'nın 'neden' diye sormasını bekledi ama çocuk oralı olmamıştı. "Yarın okula gitmek zorunda değilim ve burada kalabiliyorum."
"Bu sıkıcı yerde durmayı gerçekten seviyor musun?"
"Yanında olmayı seviyorum." Kenma utandı. Kuroo böyle şeyler söyleyince garip hissederdi hep. Ne diyeceğini bilemezdi.
"Biliyor musun? Sana söylemedim ama, buraya yattığımdan beri kalori saymıyorum. Annem telefonumu kontrol ediyor sürekli."
"Gerçekten mi?" diye sevinçle sordu çocuk. Yemek yemeyi iyice kesmeden önce sürekli her şeyin kalorisini hesaplar, yiyeceklerini ona göre ayarlardı. Bu bir bağımlılık haline gelmişti ve yemediği şeylerin kalorisine bile baktığı oluyordu gün içinde.
"Buna çok sevindim. İnanamayacağın kadar hem de." Kenma'nın ilerlemesini takdir etmenin çok önemli olduğunu bildiği için yapabildiği her an yapıyordu bunu.
"Bunu babama söylesem 'zaten yapmaman gerekiyor' derdi herhalde. Ama sen...beni iyi hissettiriyorsun."
"Amacıma ulaşıyorum yani. Güzel." diyerek gülümsedi çocuğa. "Ve şimdi, pudingi yeme vakti geldi. Vakit geçirmeye çalıştığını fark etmedim sanma." Hafif bir tebessümle söylediği şeye karşın somurtmaya devam etti Kenma. Şekerli şeyler...en çok zorlandığı şeylerdi. Ayrıca bunu geç bir saatte yemek daha da zordu.
"Yerken dikkatini dağıtacak bir şeyler yapalım istersen. Müzik veya film açabilirim. İstersen nintendonla oyna, ben yedireyim."
"Abartma."
"Ne olacak? Utanır mısın yoksa?"
"Gülme. Kusura bakma bebek gibi beslenmek istemiyorsam."
"O zaman kendin yapmalısın. Hadi, önce açalım." Yatağın ucuna oturup uzanabilmek için eğildi biraz. Pudingin kapağını açıp Kenma'ya yakınlaştırdı.
"Hadi yapabilirsin. Güveniyorum sana."
"Yardımcı olmuyor."
"Olsun, en azından deniyorum."
Kenma kaşığı elinde sıktı. Bir haftadır buradaydı, ama hiçbir şey kolaylaşmış gibi hissetmiyordu. Hep mi böyle sürecekti?
Önce pudingi kokladı. Yediği her şeyi koklama huyundan da vazgeçemiyordu. Normalde yemediği şeyleri koklayıp bırakırdı. Yiyememesine bir alternatifti bu. Derin bir nefes alarak kaşığı ağzına götürdü ve pudingi ağzında çevirmeye başladı. Tükürmek istiyordu, yutmak değil.
"Beğendin mi?" Başını onaylar şekilde salladı. Beğenmişti ama yemeye devam etmek istemiyordu tabii.
"Yardımcı olur mu bilmem ama, yerken ne kadar hoşuna gittiğini iyice fark et. Yemeyi sevdiğini kabullenirsen bir adım daha atmış olursun."
"Denerim. Sağ ol."
God i need a Kuroo
ŞİMDİ OKUDUĞUN
promise || KuroKen
FanficİÇERİK UYARISI:YEME BOZUKLUĞU, DEPRESYON Aşklarım lütfen bir yeme bozukluğu ya da bozulmuş yeme davranışı yaşıyorsanız, hatta yaşamasanız da sizi etkileyeceğini düşünüyorsanız lütfen okumayın.
