promise || KuroKen

18

"Anne, acaba Kuroo'ya söylesem de gelmese mi? Baksana her yer kar. Buraya gelip bir de eve gitmesin."

"Söyle oğlum." Kenma'daki değişim dışarıdan belli oluyordu. Ölü gibi değildi, biraz daha fazla konuşmaya başlamıştı. Annesi oğlunun iyileştiğini gördükçe mutlu oluyordu.

"Alo Kuroo."

"Efendim?"

"Bir şey söyleyeceğim, itiraz etmek yok tamam mı?"

"Ne söylediğine bağlı."

"Hayır, tamam de."

"Tamam. Ne oldu?"

"Bugün gelme. Zaten her yer kar, zar zor yürünüyor. Buraya gelip bir de eve gideceksin boşu boşuna."

"Boşu boşuna değil Kenma."

"Olsun, yine de bugün gelmiyorsun. Anlaştık mı? İtiraz etmek yok demiştim."

"Of Kenma, tamam gelmiyorum."

"Güzel. O zaman sonra görüşürüz."

"Görüşürüz."

Telefonu kapattıktan sonra annesine döndü yine.

"Zaten her gün burada. Sıkılır diye düşünmüştüm ama sıkılmadı."

"Demek ki gerçekten en yakın arkadaşınmış." Kenma başını salladı.

"Sigara içmeye çıkacağım, gelirken kafeteryadan bir şey ister misin?"

"Hayır, sağ ol."

Kadın odadan ayrılınca yataktan kalktı ve lavaboya girdi. Yapmak istemiyordu ama kendini durduramıyordu da. Kazağını yukarı kaldırdı ve karnına baktı. Yine şişkindi. Birkaç saniye ayırmadı gözlerini. Ne hissettiğini anlayamamıştı. Üzgün de değildi mutlu da. Evet hâlâ beğenmiyordu kendini ama eskisi kadar da üzülmüyordu sanki.

Öğle yemeğinin gelmesine on dakika kalmıştı. 'Umarım alıştığım bir şey gelir.' diye geçirdi içinden. Hiç yemediği bir şeyin gelmesinden çok korkuyordu.

Annesi geldikten iki dakika sonra geldi yemekler. Patatesli bir et yemeği, pilav, yoğurt ve ekmek vardı. Yemeğin suyundan kaçınıyordu, bırakınca sorun etmedikleri için mutluydu.

Fark etmese bile buraya geldiğinden beri o kadar yol katetmişti ki. Ayrıca o yedikçe etrafındaki herkesin ne kadar mutlu olduğunu da fark etmiyordu, ama gerçekten onun artık ölüme yürümemesi herkesi sevindiriyordu.