Solace of Calluna

Chapter 15

Chapter 15
New

I'm quite afraid to sleep now because of some things that are bothering me in my sleep.

And although it's Christmas Eve, I'm still alone in my solely ill-lit room. I was strumming the strings of my ukulele when someone knocked at my door.

Iniluwa nito si mama sa pinto. Binuksan niya ang switch ng ilaw. "Let's eat now." Malumanay na sambit niya.

I just stared at her for a couple of seconds before answering, "Susunod po ako."

She smiled at me before nodding and closing the door.

I don't want to be rude. Besides, as much as I want to contemplate on everything that's been happening to my life right now, I still want to make this day special as it is His wonderful day of the year. I still want to make time for Him, and let Him know that we value the importance of this day. So I'll set aside my personal issues for now.

Pagkatapos ng pagbabalik ko ng ukulele sa lagayan nito, ay bumaba na rin naman agad ako.

May spaghetti, lumpia at buko salad na handa. May iba't-ibang prutas din na nakalagay sa isang bowl sa gitna ng lamesa. It's only a simple celebration and I still like it. I appreciate her efforts to cook for this special occasion.

Kumuha ako ng pagkain sa plato at umupo sa nakagawiang upuan sa lamesa. Nasa kalagitnaan ako ng pagkain ng biglang may kumatok sa bahay.

Hindi na naghintay na may magbukas sa kaniya dahil agad na itong bumukas at nakita ko ang pigura ng hindi ko inaasahang tao, ang aking ama. Napatingin ako kay mama na gulat din sa nakikita.

Nakita kong may bitbit na regalo si papa at nagkatinginan kami. Nginitian niya ako pero hindi ko magawang ngumiti. Dahan-dahan siyang naglakad papunta sa amin.

"Merry Christmas." Bati niya nang makalapit sa amin.

I don't know what I'm feeling. I mean, should I be mad at him? At them? They're the ones who have caused so much pain and doubts in my heart, right? I can't help but to feel anxious when they're around... But seeing him in front of me like everything's fine like before? All my chaotic thoughts and uncertainties have been crumpled up very easily.

Do I really have to be mad?

Hindi ko alam.

All I know right now is that I'm longing for something, and I want to reach to someone.

Tumingin sa akin si mama at tila naninimbang ang kaniyang mga mata. Pagkatapos ng ilanng minutong katahimikan ay umismid si mama at bumaling kay papa.

"Kumain ka. May handa kami kahit papaano." Ani mama sa kalmadong tono pero halata mo pa rin ang hindi pagiging komportable.

Tumango si papa at lumapit pa sa akin para iabot ang regalong bitbit niya. Dahan-dahan ko itong tinanggap dahil sa dami ng tumatakbo sa isip ko.

"T-thank you p-po."

Ngumiti siya sa akin bago umupo sa upuang nakagawian namin noon pa man, pero matagal na ring hindi nasunod.

Nagpatuloy ang tahimik naming pagkain sa hapagkainan. Halos mga pagtama nalang ng mga kubyertos sa plato ang naririnig na tunog sa amin.

Hindi ko alam kung matutuwa ba ako o malulungkot o maiinis sa mga nangyayari ngayong oras na ito.

'Walang nagsalita sa amin sa kalagitnaan ng pagkain namin, maliban sa pangangamusta sa akin, amin, ni papa. At nagulat ako doon dahil ngayon niya nalang ulit natanong sa akin iyon. Kaya naman sobrang ikli lamang din ng naisagot ko.