Solace of Calluna

Chapter 29

Chapter 29
Sanity

Palinga-linga ako sa paligid para mahanap ang imahe ng aking ina ngunit kahit malapit na akong umakyat sa entablado ay hindi ko pa rin siya matanaw.

She should be here now. Kailangan ko ng makakasama sa pag-akyat. Pede namang adviser ko nalang pero hindi ba't mas maganda kung sarili mong mga magulang?

Today is my graduation. Sinabi ko na kay mama at papa ito isang buwan palang bago ang sinabing date. They said they'd come. ang alam ko nga ay si mama ang sasama sa akin na maghahatid sa stage, dahil si papa ay may trabaho na papasukan at sa Manila pa. Ayos lang naman sa akin dahil alam ko namang hindi na iyon p'wede pang pigilan. Sayang ang opportunity sa malaking kumpanya. Earlier, pinauna ako ni mama na makapunta sa school dahil may dadaanan lang daw siya. Ano naman kaya iyon at mas importante pa ba iyon kesa graduation ko?

Hindi naman ako nagagalit, pero hindi ko lang din mapigilan maging malungkot.

Napatingin ako sa kaklase kong nakikipagkamayan sa Dean at iba pang respetadong mga guro namin, at kasama rin niya ang kaniyang ina. Kinabahan akong muli at inabala na naman ang sarili sa paghahanap kay mama mula sa kumpulan ng mga taong nanonood.

I saw tita Liezl and Arsellieus in the crowd. They are both looking at me with a great deal of questions in their faces. I slightly smiled at them before biting my lower lip.

I also told them about my Graduation, and unlike my mother, they kept their promise to attend the ceremony. Hindi naman talaga ako umaasa na makaka-attend sila dahil inaaalala ko rin ang kalagayan ni Arsellieus. But he still insisted that he will come. And he really did.

Umabante na muli ang pa namin at ako na ang sunod na tatawagin para kumuha ng sertipiko ng pagkilala sa entablado. Ang kaninang kaba ko ay nagiging takot at lungkot na.

Nakita ko ang pagpunta ni tita sa gawi ko at hindi ko mapigilang mag-iwas ng tingin. I guess she would be the replacement of my mother.

Ang bawat pagtugtog ng musika sa malaki at malakas na speaker sa tabi ng entablado ay mas lalong nagpapatalon sa puso ko. Tumingin ako sa itaas para mapigilan ang luhang patulo na sa aking mata. I shouldn't cry. This is not the right time for me to be sad. I can walk in that stage without having someone beside me, right?

"Arsena, Orphela Heather Saraya."

I was about to move forward right after the MC called my name, but then someone held my shoulder. At first I thought it was tita Liezl, but my eyes got widen when I saw who it was.

"P-Pa?"

Behind him is my mother. His thin lips formed a subtle smile.

"I-I'm sorry for being late."

I shook my head, "Y-You're just in time, pa... Akala ko po nasa Manila kayo?"

"They resecheduled the meeting... At p'wede ba 'yon? Hindi ako aattend sa graduation ng anak ko?" Nagawa niya pa ring matawa nang mahina. "P-P'wede ba akong sumama sa'yo sa paglalakad sa entablado?"

I dipped my head without thinking straight. "S-Syempre naman po!"

I saw my mom's broad smile at me. Pumunta siya sa kabilang gilid ko bago kami sabay-sabay na pumanhik sa stage.

"Congratulations."

I bowed my head to give respect to the professors' greetings at me.

I am so sure that I'm happy not just because of the certificate being given to me by our professors, but because there's something more behind my ear to ear lips right now.