Solace of Calluna

Chapter 32

Chapter 32
Annyeong

"Geunyeoneun nawa hamkke hal geos-ibnida! (She will be with me!)" I heard my mom's voice as she speaks with my father.

"Jasin-ui mogsoli eul deul-eul su issseubnikka?! (Can you hear yourself?!)"

Patuloy sila sa pagtatalo patungkol sa kung sino ang mas karapat-dapat na kumupkop sa akin. Lalo na noong umuwi si mama dito sa Manila last week. I've been dealing with this issue ever since they got divorce, which is basically for 2 years now.

Sa totoo lang, kung kanino man ako mapunta ay ayos lang sa akin. I love them both. But my love for them is also the reason why my heart is aching.

I wish they could've tried harder to make this family complete once again. To at least make it look and feel complete.

But I guess that doesn't work with fixed marriages? I don't know everything about marriages, but I do know the history of my parents.

My grandfathers from both sides were the heirs of marketing companies in the city of Legazpi. Talagang naging matalik na magkaibigan ang dalawa na pati sa pagpapakasal sa kanilang panganay na anak ay pinlano na agad. I don't know how my parents deal with it, dahil iyon lang naman ang kwento sa akin ng aking halmeoni, lola.

Huminga ako nang malalim bago kinatok ang pinto sa kwarto ng aking mga magulang. Natigil ang kanilang pag-uusap, na akala mo ay hindi ko narinig. I heard all of it. You don't have to whisper nor keep it a secret.

Bumukas ang pinto at nakangiting si mama ang bumungad sa akin. Napatingin siya sa suot kong school uniform. "Oh, you're early. Hold on, I'll just get my bag."

Papasok na sana muli siya pero pinigilan ko siya, "You don't have to accompany me. I can go on my own," I even smirked at him to asssure her that I'll be fine.

Napatingin ulit siya sa akin, "At least let me give you a ride," she gave me an approving smile, too.

'Wala akong nagawa kundi ang pumayag. Humalik ako sa pisngi ni daddy bago kami tumahak paalis ni mommy. Mahigit sampung minuto lang ang tinagal ng byahe namin lalo pa't 'wala pa namang traffic.

"Are you sure you'll be okay on your own? Sueob-eul annaehae deulil su issseubnida. (I can walk you through the class.)"

Tumigil ang sasakyan at nagtanggal ako agad ng aking seat belt nang matanaw ang dami ng bilang ng mga estudyanteng bago sa aking paningin. Hinarap ko siya.

"I kind of don't like the idea, eomma. (Mother.)"

"Wae? (Why?)"

I chuckled, "I'm already in my junior year. I can take of myself, okay? Don't worry."

Hindi ko na siya pinagsalita pa dahil hinalikan ko na agad siya sa pisngi at lumabas ng sasakyan. Binaba niya ang salamin para makita ako. Napahinga siya nang malalim nang kumaway ako sa kaniya.

"Fine. Call me when you need something."

I nodded and continued waving at her. Pinagana niya muli ang sasakyan at ngumiti rin pabalik sa akin bago umaandar paalis. Hinintay ko ang pagkawala nito sa paningin ko bago ako tuluyang pumasok sa loob ng campus.

Mom decided to transfer me here since the school is just near our new house. Although dad was the one who suggested to move in this city. Isang buwan na kami rito at sinabi rin nila na 'for good' na ang stay namin dito, kaya dito na nila ako pinag-aral.

Hindi naman ako umangal dahil naiintindihan ko naman. 'Wala rin naman akong maiiwan na tao o bagay sa dati kong school kaya pumayag na rin ako.

At dahil nakauwi na si mommy mula sa Korea ay dito na rin siya sa Pilipinas hangga't hindi niya raw ako nakukuha. They're so complicated. Ang gulo nila. Minsan, naaabutan ko silang maayos naman na nag-uusap. Minsan naman ay nagsasagutan. Kaya sa tingin ko ay tama lang na naghiwalay sila.