Hidden Pleasure (COMPLETED)

Chapter 19

A/N: I like this part. Lol! Haha!

Chapter 19

"Never in my life I feel like I am poor" napatingin ako kay Rence ng marinig ang sinabi nito na ikinatawa ko ng mahina. Nagda-drama na naman siya na parang isang babae.

Kung hindi ko lang siguro kilala ito, pagkakamalan ko talaga siyang bakla. At dahil sa naisip ko, mas lalo akong natawa na dahilan para tignan niya ako ng masama at napabusangot ang kaniyang mukha. Tinaasan ko lang siya ng kilay na mas lalong nagpanguso sa kaniya.

"Akala ko, ako na ang pinakamayaman sa atin pero mali pala ako" I rolled my eyes at him and crossed my arms in front of me.

"Oh, shut up, Rence" walang gana kong usal at nagsimula nang maglakad papasok sa bahay na kung saan nagsimula ang lahat at magpapatuloy ang mga bagay na kahit kailan ay hindi ko makakalimutan. "Mommy..." mahina kong usal sa taong sobra ko ng namimiss.

This house reminds me of everything what happened twelve years ago and the pain and longing are still in my heart. Everything went back like it just happened yesterday. I felt my heart clenched at the thought and the feeling of nostalgic. Her smiles, her laughter, her warm and her love. I miss those things in this house.

"I miss her, so much" garalgal ang boses kong nasambit habang inililibot ang paningin sa malaking sala ng mansion aking kinalakihan.

"Hey. She misses you too" rinig kong marahan at malumanay na ani Rence sa tabi ko habang hinahaplos ang likod ko. "Breathe, babe. You need to breathe"

Isang malalim na buntong hininga ang ginawa ko para pakalmahin ang sarili at pigilan na huwag maiyak sa mga alaalang sobrang sakit ang idinulot sa akin. Why did I forget those memories that I think will make my heart swell in happiness than those memories that only make my heart bleeds?

"The pain is still there after years of not coming here" maliit ang boses kong ani at tumigil sa gitna ng sala at napako ang paningin ko sa isang sulok kung saan nagsimula ang lahat.

"Let's go, please, mom?" pagmamakaawa ko kay mommy na nakaupo sa kaniyang paboritong upuan na nakaharap sa harden namin na puno ng iba't ibang klase ng bulaklak na itinanim niya. "I'm bored to death here, mommy. Please? Let's go to the mall just this time? Promise that I'll never bother you to come with me again" nagpuppy dog eyes ako sa kaniya na mahina niyang ikinatawa.

Isang takas na luha ang kumawala sa kanan kong mata na agad kong pinunasan at napakagat sa ibaba kong labi para pigilan ang sarili na mapahikbi. If only I didn't force her to come with me in those days. If only I listened to her and dad. If only I can bring back the time. If only...

"I'm such a disappointment..." napahikbi na ako sa sakit, pagsisisi at pangungulila. "If only I knew. I would never than it. Edi sana hindi nawala si mommy. Sana nandito pa siya kasama ko at masaya kaming nagtatawanan. Sana –" at tuluyan na akong napahikbi sa mga naisip.

Kahit anong isip ko na magiging maayos ang lahat, alam kong sa puso ko, hindi Dahil kasalanan ko ang lahat-lahat. Ang nangyari kay mommy, ang pagkawala niya, ang nangyari sa akin, ang pambabaoy at ang pananakit at ang pagkawala ng iba kong mga alaala. Ang pagkawala ng alaala ko kay Ivan. Ivan, where are you? I need you now.

Mas lalo akong napahikbi ng isang mainit na yakap ang bumalot sa akin. Ang yakap na matagal kong hinangad mula ng mawala ang pinakamamahal kong ina. Ang yakap na alam kong magbibigay sa akin ng lakas. Ang yakap na nagsasabing malalampasan ko ang lahat. Ang yakap ng isang ama.

"I-I'm sorry. I'm so sorry, daddy. Kung sana sumunod ako sa utos niyo. Kung hindi sana ako nagpumilit, hindi mawawala si mommy" basag ang boses kong saad na mas lalong ikinahigpit ng yakap niya sa akin. "It's my entire fault why she's not here anymore, with us. I'm really sorry"