Hidden Pleasure (COMPLETED)

Chapter 32

Enjoy reading!

Chapter 32

I CAN'T STOP myself from smiling from time to time while thinking of what we had talked about last night. Hindi ko na mapigilan na hindi mapatawa ng mahina habang inaalala ang mga naging reaksiyon niya kagabi habang nag-uusap kami.

"What are you laughing at?" napaigtad ako ng maramdaman ko ang nakakakiliting hininga nito sa likod ng tainga ko at ang pagpulupot ng mga braso niya sa bewang ko mula sa likod. "Hmm?"

"Wala." Natatawa-tawa kong sagot na naging dahilan para isiksik niya ang mukha niya sa pagitan ng leeg at balikat ko. "Aalis na ba tayo?"

"Sabihin mo muna kung bakit ka tumawa ng mahina kanina," he mumbled in my shoulder and his breath is tickling me!

"Wala nga!" Natatawa ko ng ani ng mas lalo niyang isiniksik ang mukha sa leeg ko at nag-iiwan ng maliliit na mga halik doon. "Nakakakiliti, Rence!"

"Tell me first, babe." He caresses my big stomach as I lean in to him. "This feels home."

"Yeah." May munting ngiting kumawala sa mga labi ko ng ipatong niya ang baba niya sa balikat ko at mas hinigpitan ang pagkakayakap sa akin. "I don't want this to last."

"Me too, babe. Me too." Ilang minuto rin kaming naging tahimik at dinama ang masarap na pakiramdam ng isa't isa.

All my life, since the day I wake up from that coma for months, this life is what I wanted. Simple lang, kasama ang mga mahahalagang tao sa buhay ko. Gusto kong mamuhay ng normal at walang iniisip na ano mang problema. I want a peaceful life. A life that is full of life and love. And that's what Rence is doing and making me feels.

"Let's go?" Pagbasag niya sa katahimikang namayani sa pagitan namin. Tumango lang ako at inilalayan niya akong tumayo ng maayos at marahan akong iginaya papalabas sa kwarto naming dalawa.

We plan on a vacation just for a day dahil day-off niya at balik na naman siya sa trabaho bukas at magiging sobrang busy na siya. Pero hindi niya pa rin nakakalimutan na palagi akong paalalahanan ng mga dapat kong kainin o hindi.

Habang lulan kami ng sasakyan niya ay bumalik na naman ang isip ko sa napag-usapan namin kagabi. And a small smile was now plastered on my lips.

"Get a hold of yourself, Rence. We'll talk about our upcoming wedding."

"I think I can't," kapos ang hininga niyang ani na ikinatawa ko na naman. "Don't laugh at me, babe. You're making me breathless."

"You're that crazy for me?" I gaped like I was so shocked and then laugh when he frowned at me. "You'll deny?"

"Why would I?"Kumunot na ang noo niya na ikinahalakhak ko. "Iria, babe. You are the best thing that had happened in my life. Since we were a child, I can imagine myself building a family with you. And now, that dream isn't a dream anymore, baby. It is slowly turning into a reality."

Naramdaman ko ang pag-iinit ng magkabila kong mga mata dahil sa mga narinig mula sa kanya. I don't know what to say anymore. Hindi ko malaman kung ano ang nararamdaman ko ngayon. I feel happy, contented, guilt and longing. I don't know why I felt guilty hearing those words from him. It feels wrong and at the same time, right.

"Kahit na hindi sa'yo ang bata?" garalgal ang boses kong tanong sa kanya at namalisbis ang luha sa magkabila kong pisngi dahil sa pagtango nito.

Oh god. What have I done to deserve this kind of man? How can sure is he to me by loving all my flaws? How can I deserve him? Why did you give him to me?