Ne Bu Kitap Sevgisi ??

#8#

İnanamıyorum. En yakın arkadaşım sayılan kız kuzenime aşıktı. O soğuk çocuğa.

''Sende mi ?'' dedi anlamamıştım.

''Efendim ?'' dedim tek kaşımı kaldırarak.

''Sende mi ona aşıksın ?'' dedi 'hayır' anlamında kafamı salladım.

''Bak... ben seni çok yakın arkadaşım olarak görüyorum... Hayatımda ki belki ilk en yakın arkadaşım olucaksın'' dedim son cümlemden sonra kaşlarını yukarı kaldırmıştı. Hemde fazlasıyla.

''Evet biliyorum saçma... Bak.. Senden bir şeyler saklamak istemiyorum.'' dedim kelimeleri nasıl kullanıcağımı şaşırmıştım.

''Yani sende benimle arkadaş olmak istiyorsan ?'' dedim kaşlarımı kaldırarak.

''Tabiki şu an tek arkadaşım sensin ben buraya gelmeden önceki yaşadığım yerde çok arkadaşım vardı ama burda bir türlü edinemedim. Artık var!'' dedi hafif bağırarak ve gülümseyerek bende ona gülümsedim.

''Senden sadece bir şeyimi saklıycam.. O çok özel ve hayatımın çoğu şeyi ona dayanıyor... Bazen beni anlamıya bilirsin... O yüzden bilmeden yargılayan insanlara tikim var bu şeyi ailem ve biri daha biliyor ama tam olarak tek bilen benim'' dedim.

''Korku filmi gibisin'' dedi bana hafif gülümseyerek dediği şeye istemeden gülmüştüm.

''Korkunç bişi değil tam olarak bende bilmiyorum ama bunu sana bir gün anlatıcam merak etme.. Yani belki bir gün anlatırım.... Belki... Önce bende tam olarak öğrenince'' dedim aklıma geldikçe üzülüyordum.

''Peki'' dedi sonuca gelmemi istiyordu.

''Konuştuğumuz herşey aramızda ?'' dedim sorarcasına kafasını salladı. Ona güveniyorum.

''Mert benim kuzenim'' dedim bir anda gözleri kocaman olmuştu.

''Ve ben sevdiğim çocuğu kuzenine söyledim'' dedi ve devam etti ''Naptım ben ? Nasıl bir insanim ? Neden sormadım ki ? Sana hangisine aşıksın dediğimde neden kuzenim demedin ?'' dedi çok telaşlanmıştı. Ayağı kalkmıştı. Ellerini uzun saçlarına sokmuştu.

''Sakin ol merak etme kimseye bir şey söylemiycem'' dedim onu sakinleştirmek istercesine.

''Otur hadi'' dedim o da oturdu.

''Bu arada ben Aslı'' dedim ona gülümseyerek.

''Bende Öykü'' dedi hala telaşlıydı.

''Bak sana bahsettiğim sırrı bilenlerden biride o ama o beni dinlemiyor nerden bildiğinide bilmiyorum ve o yüzden bana soğuk davranıyor ve benden nefret ettiğini söyledi. Kendisiyle pek diyoloğa girmiyorum. Yani korkma istesemde söyliyemem. Zaten söylemem'' dedim cidden öyleydi daha onu on dakika önce tanımıştım ama ona çok güveniyorum. O yüzden herşeyimi söyliyesim geliyordu. Ondan sonra kimseyle bir şeyimi paylaşmamaya başlamıştım. Sanki iki yıldır herşey içime birikmişti.

''Peki sakinim'' dedi ve derin derin nefes aldı.

''Sana sarılabilir miyim ?'' dedi şaşırmıştım ama kabul ettim. Ayağı kalktı ve bana sarıldı. Bende ona karşılık verdim. Gerçekten çok içten sarılıyordu.

''Ellemeyin. Elleme, onun değil mi ?'' bunu ben ya da Öykü söylememişti. Bora söylemişti. Neden bunu yapıyordu ? Herşeyi başlatan oydu. Onu tanımak eşittir hayatımın mahfoluşu.

''Kapa çeneni!'' dedim Öykü'den ayrılıp.

''Ben yalnızlıktan ölürsün zannetmiştim şaşırdım'' dedi bare okulda yapmasa ya.