Our Strings (Strings Series 3)

OS- Kabanata 18

Para akong baliw na umiiyak habang palabas ng hotel. I don't mind others kung nakita nila kung ano ang itsura ko. I just wanna go somewhere else. The thing that is holding me back ay nasa gitna ako trabaho. And how I acted was so unprofessional.

I also don't understand why sir Anton was triggered. Kala mo naman siya ang nagka-anak.

Hindi ko dapat dinadala ang personal kong buhay sa trabaho pero seeing him now, hindi pa talaga ako handa.

Minsan tinatanong ko din ang sarili ko kung kailan ako magiging handa. The thing I've learned is kapag ginusto ng tadhana, it will happen kaya dapat ay prepared ka sa lahat. Walang tamang oras o panahon basta nalang itong mangyayare.

"Gotica!" I heard Raj voice. Tinuloy ko ang pagtakbo. Hindi ko siya nilingon o ano pa. Muntik pa akong mapamura ng natalisod ako. I was waiting for my fall ng hindi ito nangyari. Halos kilabutan ako ng sapo sapo ni Raj ang beywang ko.

"Icai." He said ng makatayo ako. His voice is full of concern and pain and gentleness.  I don't know what happened to him the past years kasi ayoko lang masaktan. But seeing him now in pain, lumalambot ako. Ayoko non'. Ayoko ulit maramdaman yung pakiramdam noon. Ayoko ult maging malambot. Ayoko ulit. I'm scared na masira ulit ako dahil sa kanya. Impyerno ang dinaan ko mabuo ko lang ulit amg sarili ko. Ayoko na ulit dumaan sa ganun.

Pumikit ako ng mariin para ikalma ang sarili. Unti unti, tinanggal ni Raj ang mga kamay niyang nakahawak sa akin.

Nagtama ang mga mata namin ng dumilat ako. His jaw clenched. "How are you? Bakit nawala ka bigla?" He asked. Kumuyom ang kamao ko ng makaramdam ng inis. Bumabalik kasi sa akin lahat ng sakit at hirap na dinanas ko noon. And seriously? Ako ba talaga ang nawala?

"Really. Raj? Ako ba talaga ang nawala?" I mocked him. Nagulat siya sa sinabi ko at napapikit.

"I'm sorry. I heard what happened to you. I'm sorry I wasn't there." He said. Sincerity is all over his face. Ayokong maniwala. Ayokong makinig sa rason niya. Nagagalit ako kasi eto na naman ako, gustong paniwalaan ang mga rason niya.

"Thank you. I didn't need you though. Ayos na ako ngaun." Sagot ko. Nagpapanggap na matapang kahit sa loob ko ay unti unting nadudurog.

"Are you mad?" Takot ang naramdaman ko sa boses niya. Hindi ko nga alam kung takot ba talaga. Oh, eto na naman ako pinapaniwala ang sarili na may care at feelings siya para sa akin. I hate it! Eto na naman yung arte niya na hindi ko maintindihan. Yung arte niya na nagpapalubog sa akin sa kanya.

"You tell me?" I sarcastically said. Inayos ko unti unti ang sarili. Pinilit kong hindi umiyak kahit umiiyak ang kaluluwa ko sa sakit. Gusto kong kalimutan lahat at yakapin siya ngaun. I want to comfort him. I want him to be okay.

Natigilan ako saglit at napangiti ng mapait. I never thought that I still have this feelings for him. Ang daya daya!

Akala ko okay na ako. But seeing him in front me made me realized that I was lying to myself all along. Kaya nga siguro hindi ko pinansin ang feelings ni Raffy o kahit sinong lalake na nagpakita ng interest sa akin. Dahil kahit anong gawin ko, siya at siya pa din.

"Icai," gentleness was all over him. Yung parang takot siyang may masabi na ikakabasag ko. Wag kang mag alala Raj. Basag na basag mo na ako.

"Gotica," sigaw ni sir Brent. Sabay kaming napalingon ni Raj sa kanya. Nakitaan ko ng galit ang mga mata niya habang nakatingin sa kanila.

I want to touch his face. I want to hug him. Raj looks so broken and lost. I want to fix him pero takot na takot ako. Takot akong kapitan siya at bitawan niya ulit ako. Natatakot akong ayusin siya at masira ulit ako. We had our thing, yes. Pero iba na ngaun. I need to prioritize my self this time.