Our Strings (Strings Series 3)

OS-kabanata 6

Life was never easy to people that making their lives complicated. Kagaya ko, ano pa nga ba hinahanap ko? There are people who's here and taking care of me even if I'm not asking for it. Pero kahit pasaway ako at paulit ulit ko sila tinataboy ay nanatili pa din sila sa tabi ko.

But like I've said. May kanya kanya tayong prinsipyo at pinagdadaanan. And being a human, it's us how we handle our different struggles in life. Sa akin, maybe my way is not the good thing to do pero dito nalalabas yung mga baggage ko sa buhay.

It was my half year of my 16th year being a teenager. Meron mga taong nawala pero mayroon din taong nanatili.

Alice left me because her family went to Australia for her parents job. It was very painful for me na isang pamilya ko ang nawala. But I'm indeed happy for her kasi nabuo naman ang sa kanya. Masaya ako na kahit nagkalayo kami ni Alice ay buhay naman niya ang umayos.

Though, Raffy is still here because his parents think that he is more better here. Hindi katulad noon, wala nang bagsak na grade si Raffy at hindi na masyadong gala ngaun. Sa panahon na dumaan, naging matalik na kaibigan ko din si Jace.

Rajan, he's still here too. But not like before he's more focus on his studies because it is his final year. Years passed at natanggap ko na isa akong bata nakalubog sa iba niyang mundo. Kasama ng paglubog na iyon ay pagtatago ko ng nararamdaman sa kanya. I accepted the fact that he will never like me. I admitted to my self my real feelings for him. But then, siguro, may mga bagay talaga na hindi para sa atin. Lalo na ngaun, I've heard na hindi na sila maayos ng kapatid ni Kaio because of this girl who recently transfered here, Astrid.

"Gotica, tara na!" Sigaw ni Jace at Raffy. Ngumuso ako at tumango sa dalawa.

Sa taong ito, hindi ko pa nakikita ni isa sa magulang ko. But unlike before, mas natutunan ko na tanggapin iyon. Mas magaan na ang loob ko na wala sila sa mga importanteng kaganapan sa buhay ko.

"Saan ba kasi tayo pupunta?" Tanong ko sa dalawa na halos lumipad na sa bilis ng lakad. "Sa Illustre's. " sagot ni Jace. Natigilan ako sa paglalakad dahil sa narinig. Jace and Raffy knows that clothing line is owned by my mom. How could they do this to me?

"Tigil tigilan niyo akong dalawa ha! Hindi kayo nakakatawa." Sagot ko sabay simangot. Hindi naman sa first time kong pupunta doon. The first time na pumunta ako doon ay nandoon ang mommy ko kasama ang dalawa niyang anak na  babae. It was painful for me to see how she takes care of them, while she can't even ackowledge me as her child. Nakakaselos, nakakababa ng sarili. Minsan naiisip ko kung anong meron ako ng wala sila. Dahil sa pag iisip na iyon, natutunan ko tanggapin na isa lang ako bunga ng pagkakasala ng mga magulang ko sa mga pamilya nila.

It's just so unfair to me kase naiwan ako mag isa. Nagdusa sa kasalanan nila na wala naman ako kinalaman.

Hinawakan ni Raffy ang kamay ko kaya bahagya akong natigilan. Wala naman kaming commitment o ano man ni Raffy, in short wala kaming label but I'm fine with it. Sila ni Jace ang nasa tabi ko nung mga panahon na pakiramdam ko ay tinalikuran ako ng mundo. Mga panahon na pakiramdam ko ay mag isa ako.

"We are going to fit my suit. Alam mo naman na birthday ni Betina bukas diba?" Si Jace ang sumagot habang nakatingin sa kamay namin ni Raffy. For some reasons unti unti akong bumitaw sa kamay ni Raffy. I don't know why but I really feel awkward infront of Jace kapag may time na clingy si Raffy. Pakiramdam ko kase ay hinahayaan ko si Raffy gayun nagtapat sakin si Jace ng feelings. It's also respect for him.

Umiling ako sa iniisip. Hindi lang ako makapaniwala na sa batang edad ko ay natuto ako ng ibang bagay. And every experience, I considered it as learning.

"Are you invited?" Tanong ni Raffy kay Jace. Si Betina kasi ang kapatid ni Jace sa daddy niya. Well.. I know Betina dahil kaibigan siya ng kapatid ni Kiao.