Waves (ft. Harry Styles 1D)

29. Peace

Ik deed de voordeur open en sloot hem zachtjes achter me. Onze deur en de muur erond was grotendeels van glas gemaakt, dus zag ik hoe Harry wegreed. Nu zou het vast nog maanden duren voor ik hem weer zag. Ik voelde dat ik hem nu al vreselijk miste. Ik sloot mijn ogen en gleed langs de deur naar beneden. Adem in en adem uit. Dat herhaalde ik een paar keer, tot ik wakker schrok van mijn moeder haar stem. "Wat doe je daar op de grond Cille? Voel je je niet lekker? Is er iets gebeurd?" Ze kwam haastig gehurkt voor me zitten en bekeek me aandachtig met een frons. "Mmm, je pupillen zijn niet abnormaal groot of klein. Geen drugs dus." Verontwaardigd keek ik haar aan. "Mam!" Ze stond op en keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Nou, sorry hoor, maar mag ik dan vragen waarom je hier zo voor de deur zit alsof je net 20km hebt gelopen?" Ik stond op en slenterde haar voorbij, haar vraag negerend. Ze draaide zich om en zette haar handen in haar zij. "Hallo?! Ga je me nog antwoorden?" Ik wuifde met mijn hand haar vraag weg en maakte mijn weg naar boven. Het deed pijn aan mijn benen, ik voelde me energieloos. Maar het overstemde de pijn in mijn hart niet. In de verste verte niet. Ik sloot mijn kamerdeur en schoof er, net als bij de voordeur, langs naar beneden, tot ik met opgetrokken knieën voor de deur zat. En ik liet me helemaal gaan. De tranen sprongen met enorme hoeveelheden in mijn ogen en er rolde zowat een waterval over mijn wangen heen. Ik huilde en huilde, en ik had geen nood om te stoppen. Ik voelde hoe het verdriet dat ik zojuist zo goed voelde, stilletjes aan verminderen. Huilen verzachten de pijn in mijn hart. Deze keer schrok ik uit mijn trance door iemand die klopte op mijn deur. Ik schoot vooruit op mijn knieën. Het was mijn moeder. Man, wat deed ze me schrikken de laatste tijd! Ik hoorde haar verlegen schuifelen voor de deur. "Uh Cecille, het eten is klaar..." Ik voelde dat ze nu naar haar voeten keek. "Is alles goed? Ik bedoel, de laatste tijd zie je er zo, nou ja, verdrietig uit... Je weet dat je alles tegen me kan zeggen he? Ik wil niet dat je iets opkropt..." Ze stopte, waarschijnlijk wachtend op een antwoord. Maar ik kon niet antwoorden, haar woorden hadden me weer emotioneel gemaakt en de tranen rolden weer over m'n wangen. Met moeite onderdrukte ik een snik. Ik voelde me zo slecht. "Nou", zei ze toen ik geen kick gaf,"we eten nu, dus kom je?" Ik maakte een geluid dat leek op "hmm-hmm" en ik hoorde hoe ze trap weer afliep. Zodra ze ver genoeg weg was, sloeg ik mijn handen voor m'n gezicht en snikte luider dan ooit. Als het zo moeilijk bleef om afscheid te nemen van hem, en het me constant pijn deed als hij weg was, was het dan wel de moeite? Ik was in alle staten.

Ik slenterde de trap af, en wreef met de rug van mijn hand over mijn wangen. Ik snikte eens luid. Ik hoopte dat ik er presentabel uit zag, en geen te rode ogen, wangen en neus had. Ik ging de hoek om en ging aan tafel zitten, de blik van mijn moeder negerend. Ik pakte een boterham en smeerde er hevig boter op, zo hevig dat de boterham scheurde en helemaal kapot ging. Het verdriet had plaats gemaakt voor woede. Ik wilde niet het zielige truttevriendinnetje zijn dat altijd zat te huilen, ik wilde nooit zo iemand zijn. Ik verafschuwde dat soort meisjes dat geen ruimte konden geven aan hun vriendje en alleen maar klaagde en verdrietig waren, in plaats van blij te zijn met hun relatie. Ik zou heel blij moeten zijn, Harry is het beste vriendje ter wereld. Een moment klaarde mijn gezicht op, maar al snel verdween het blije gevoel. Hoe kon ik nou genieten van mijn relatie als mijn vriendje altijd kilometers bij me vandaan was? Sommige meisjes konden geen ruimte geven, nou ik vond dat wij teveel ruimte tussen ons hadden. Mijn moeder kwam voorzichtig voor me zitten en bekeek me bezorgd aan. Had ze nu echt niet door dat ze naar me keek? Geïrriteerd keek ik naar haar op. Ze week haar blik af. Ik zuchtte. "Mam, wat zit je nou te kijken?" Gefrustreerd gooide ze haar boterham op haar bord. "Omdat je zo raar doet de laatste tijd. Je bent zo gesloten en je vertelt me niks meer. Heb ik iets misdaan? Is er iets mis op school? Of gaat het over James en dat etentje van vrijdag? Het lijkt gewoon alsof je voortdurend kwaad op me bent en ik wil niet dat je dingen voor me verzwijgt. Het frustreert me dat je je slecht voelt en je me niet toelaat jou te helpen. Ik ben toch je moeder? Je kan met toch alles vertellen? Laat me je helpen." Haar stem was van luid en gefrustreerd naar een zacht gefluister gegaan, dat een beetje trilde. Langs de ene kant was ik geëmotioneerd. Ze was zo lief. Maar langs de andere kant vond ik het onnodig. Ik ben de tiener, niet zij. Ik heb dingen die ik gewoon niet graag met haar deel, al deed ik dat vroeger wel. Daarom dat ze het waarschijnlijk raar vindt dat ik het haar deze keer niet vertel. "Mam...", ik stopte, zuchtte en legde mijn hand op de hare. "Het zit zo, het zijn gewoon allemaal kleine... Nou ja nog wel vrij grote dingen die me frustreren ofzo en... Het is gewoon moeilijk, ik kan het niet allemaal vertellen." Ze keek me bezorgd aan. Ze antwoordde: "En wat kan je me dan wel vertellen?" Ik nam mijn hand terug en begon mijn boterham te beleggen. "Nou, ik vind dat etentje best wel al vervelend." Nu was het haar beurt om te zuchten. "Ik weet dat je het niet leuk lijkt, maar je moet er gewoon van leren genieten en niet tegen alles op te kijken. Het kan best leuk worden, als je dat toelaat natuurlijk. Zijn zoon en dochter zijn erg lief, en ik ben er altijd." Ik glimlachte snel maar keek niet op van mijn bord. Ja, zij vindt het leuk met haar james, voor mij is het alleen maar tijdverspilling. Misschien heeft ze wel gelijk... Ik keek weer op naar haar. Ze was nu zelf bezig haar broodje te beleggen. "Ik doe mijn best", zei ik. Ze keek ook op en glimlachte me toe. "Dat betekent erg veel voor me liefje." We aten in stilte verder, maar het was een fijne stilte. Een vredige stilte.