Waves (ft. Harry Styles 1D)

19. Oh shit!

"Vlucht 16 naar Venetië, Italië mag boarden", kwam er door de luidsprekers van de luchthaven. Mijn mam sprong recht van haar stoel en ik volgde haar. We pakten onze handbagage op en rolden ermee naar de boardingplaats. We sloten aan achter de rij en wachtten onze beurt af om het vliegtuig binnen te mogen. Mijn gsm trilde in mijn achterzak. Ik zuchtte en bekeek van wie ik een sms'je had gekregen. Het was van Michael, dat hij me veel plezier wenst in Venetië. Ik zuchtte nog eens. Ik voelde me niet goed worden. Van al die lieve berichtjes van hem werd ik misselijk. Ik ben het weer helemaal aan het verpesten. Michael dacht dat ik gevoelens voor hem had, wat niet zo is. Hoe ga ik het hem ooit vertellen? En wat met Anaïs en Harry? Ik was iedereen om wie ik heel erg veel gaf aan het kwetsen. Deze vakantie zou me misschien goed doen, dan kon ik nadenken over een oplossing, want dit kon niet door blijven gaan. Ik ademde diep in en uit en gaf mijn ticketje aan de man die zorgde voor de boarding. Ik volgde mijn mama het vliegtuig in naar onze plaatsen. Het was maar een uurtje vliegen, dus je kon geen film kijken in het vliegtuig. Ik plofte neer op stoel 33b, naast mijn moeder. Ik stak meteen mijn oortjes in en zette one direction op. SUMMER LOVE galmde door de oortjes, en ik ontspande meteen. Dit had ik even nodig, even stoppen met denken aan het Michael gedoe en even ontspannen. Ik sloot mijn ogen en voor ik het wist, viel ik in slaap. Amper 10 minuten later werd ik wakker door het vliegtuig dat in beweging kwam. Ik knipperde even verward en ging rechter zitten. Ik keek vragend naar mijn moeder. "Gaan we nu pas vertrekken?", vroeg ik verward. Ze knikte. "Ga maar weer slapen, je hebt het precies nodig", zei ze lief en glimlachte. Ik lachte terug en zuchtte diep, waarna ik mijn ogen weer sloot. Niet veel later was ik weer in slaap.

De week vakantie vloog voorbij. Het was dan ook zo ontzettend leuk en ontspannend, even weg van mijn problemen. Michael smste me soms nog, maar het viel best mee. Waarschijnlijk omdat ik op vakantie was en het duur is. Eens ik terug was, werd ik weer beladen met lieve sms'jes... Hij was best snel over zijn moeder heen. Het was nog steeds gevoelig maar hij was er al beter bovenop. Zijn moeder was dan ook vaak weg van huis, ze had een heel erg drukke job en was vaak op zakenreizen, voor lange tijden. En daarom zag hij haar niet veel. Ze zullen het waarschijnlijk ook moeilijk hebben op financieel vlak, want zijn mama verdiende het grootste deel. Maar goed, de vakantie was snel voorbij gegaan. Venetië was prachtig, we slenterden door de straatjes en aten 's avonds in gezellige Italiaanse restaurants. Het was heerlijk. We waren zaterdag avond terug aangekomen in Londen en ik moest maandag alweer naar school. Het was zondag nu, en ik had totaal geen besef dat ik morgen naar school zou moeten. Ik had net met Anaïs gebeld, we hadden het besproken. Met wie we in de klas zouden zitten, onze leerkrachten, de nieuwe leerlingen... Maar ik was niet echt oplettend. Ik voelde me de hele tijd slecht, alsof ik haar verraden had. Ik had haar er niks van verteld, over Michael. Ik wist nog steeds niet wat ik moest doen. Ik had Michael's berichtjes niet beantwoord. Ik was in de war, maar ik had geen zin om erover na te denken. Ik moest het gewoon even laten rusten en zien hoe het morgen op school zou zijn. Het zou nog eens een heel drama kunnen worden...

Maandag ochtend piepte mijn wekker vervelend om 6.30u. Ik kreunde en klopte hem het zwijgen toe. Ook kreunend viel ik half uit bed en pakte mijn uniform. Ik haatte het uniform, ik wilde gewoon lekker mijn eigen kleren aandoen! Met ogen half toe trok ik het aan. Ik wreef in mijn ogen en keek naar mijn gsm. Het felle licht van mijn scherm brandde in mijn ogen. Harry had me veel succes gewenst voor mijn eerste schooldag. Ik glimlachte. Hij kon me altijd aan het lachen maken, in elke situatie. Of het nu in een slechte of een goeie situatie was. Ik strompelde naar beneden en begon aan een ontbijtje. Twee toastjes met boter en een kiwi. Pfff, ik had echt geen zin in school vandaag. Ik voelde me zenuwachtig worden vanbinnen. Nee, ik had geen stress voor in welke klas ik zou zitten, welke leerkrachten ik had enzovoort... Ik had stress voor wat er zou gebeuren, met Michael en Anaïs. Ik had het opgegeven, ik had er niks meer aan gedaan omdat ik dacht de het toch geen zin meer had. Vandaag zal alles boven komen en zal alles gebeuren. Het zal een hel worden. Ik zuchtte en maakte me verder klaar om naar school te gaan. Mijn mama was ik, onderweg terug naar boven, tegengekomen. Ze ging net vertrekken naar haar werk. "Oh ja, Cecille? Binnen twee weken is er een dinertje gepland met James, dus hou het vrij!", riep ze en met die woorden liep ze de deur uit, zonder dat ik opmerkingen kon geven over dat ik niet mee wilde ofzo. Het ergerde me, alles ergerde me. Ho, ik zou alles doen om deze dag te vermijden! Ik schopte boos tegen een hoopje kleren op mijn kamer. Boos pakte ik mijn tandenborstel en begon hard mijn tanden te poetsen, tot ze bloedden. Daarna pakte ik mijn boekentas en sprong op mijn fiets, richting school. Toen ik aankwam aan de poort, stond er een hele hoop kinderen en jongeren die de school naar binnen wilden. Ik sloot aan en ik werd misselijk van de zenuwen. De vraag die constant door mijn hoofd vloog, was: wat gaat er gebeuren? Misschien ben ik me wel aan het aanstellen, en valt het best mee. Het meeste schrik had ik voor Anaïs haar reactie. Trillend liep ik de schoolpoort binnen en parkeerde mijn fiets in de fietsenkleder met een slot. Vol stress liep ik de kelder uit en ging opzoek naar bekende mensen. Ik was niet populair. Ik wist eigenlijk niet wat het betekende, ik gruwelde van het woord. Niemand was populairder als de rest, of beter dan de rest. Iedereen was gelijk. En met die instelling had ik veel vrienden kunnen maken. Ik zag Eliane staan, met een paar vriendinnen van haar klas. Ik liep naar haar toe, en zodra ze me zag, kreeg ze een glimlach op haar gezicht. "Hey!", riep ze uit en knuffelde me hard. Ik knuffelde haar terug maar was niet in zo'n blije stemming als haar. Ik had haar leren kennen tijdens de examens, we zaten toen in hetzelfde lokaal. Ze begon honderduit te vertellen over haar vakantie. Ik knikte en keek rond, zoekend naar Anaïs. "Wauw, jij bent ook geïnteresseerd", zei Eliane luid en ze keek me aan. Ik schudde mijn hoofd. "Sorry Eli, maar ik zoek Anaïs, en heel dringend." Ze keek om haar heen en wees naar een meisje dat in een kringetje stond met drie andere meisjes. Ze stond met haar rug naar ons toe en ik herkende haar lange bruine haren, haar leren tas en haar lange maar mooie figuur. Anaïs. "Daar is ze." Ik keek Eliane dankbaar aan. "Bedankt, we praten later bij!", zei ik en ik liep op Anaïs af. Zou ze er al vanaf weten? Wat had Michael allemaal al verteld? En waar was hij? Was hij wel op school? Ik kwam aan bij haar en tikte op haar schouder. Ze draaide zich om en begon, gelukkig, breed te glimlachen. Ik was opgelucht, maar waarschijnlijk niet voor lang. Ze omhelsde me. Het was blijkbaar een gewoonte geworden sinds de dag dat ze me vertelde over Michael en haar. "Hey! Kom, ik moet je spreken", zei ze en ze begon me weg te trekken. Ze stond bij meisjes van onze klas, we zaten al 4 jaar in dezelfde klas. We waren al vaak van klas veranderd, maar wij waren altijd samen gebleven. Al haar vriendinnen waren mijn vriendinnen en omgekeerd ook. Wij waren al beste vriendinnen vanaf de eerste kleuterklas, en ik was haar nog steeds niet beu. Ze zat vol met verrassingen. Iedereen wist ook dat wij onafscheidelijk waren, iedereen kende ons. En iedereen wist dat we af en toe een momentje voor onszelf nodig hadden, met z'n tweeën. Ik begroette de meisjes snel en glimlachte breed. Daarna trok Anaïs me weg. Samen stapten we naar een leeg bankje en gingen zitten. We begonnen te praten over onze nieuwe klas, met wie we wilden samen zitten. Ik vond het fijn dat ze niet over Michael begon, maar ook verdacht. Normaal begon ze er meteen over, of wachtte ze even af, omdat ze niet wilde overkomen dat ze enkel aan Michael dacht. Misschien wist ze iets... Ik moest weten wat er aan de hand was. Ik pakte plots haar handen en keek haar aan. Ze fronste haar wenkbrauwen. "Wat ga jij doen? Je liefde voor me verklaren aan me?", zei ze spottend. Ik grinnikte kort en schudde mijn hoofd. "Hoe is het met Michael? Is er iets? Je hebt zijn naam nog niet eens uitgesproken vandaag, en dat is niks voor jou", zei ik. Ze fronste dieper. "Nou, moet ik dan altijd over hem praten?", snauwde ze me toe. Ik hield mijn hoofd schuin en keek haar nog steeds diep aan. Haar uitdrukking verzachte en ze zuchtte triest. "Oke, er is niet echt iets, maar hij zei gewoon dat hij het rustig aan wilden doen. En daarna heeft hij niet meer geantwoord... Ik hoop maar niet dat hij zich heeft bedacht, ik vind hem echt leuk, en ik wil hem niet kwijt." Ze keek naar haar knieën. Ik liet haar handen los. Had Michael dat gezegd? Hij had tenminste niet regelrecht uitgemaakt. "Wat denk jij?", vroeg Anaïs zacht. Ik haalde mijn schouders op. Ik was iemand die heel goed was in advies geven en mensen troosten, maar nu ging het toch stukken moeilijker. "Het gedoe met zijn moeder zal hem waarschijnlijk niet goed hebben gedaan. Hij zal even geen tijd hebben voor een relatie", zei ik. Ze knikte. "Het rare is wel dat hij het een paar weken na de dood van zijn moeder heeft gesmst. Ik had hem daarvoor zelfs een keertje gezien, om hem te troosten. En dan plots dat... Maar je zal wel gelijk hebben." Ze zuchtte. Hij had waarschijnlijk gesmst nadat ik hem had gezien. Oh, kon Harry maar bij me zijn. Ik kreeg een warm gevoel bij de gedachte aan Harry. Ik miste hem zo vreselijk hard. De bel ging. Blij dat het gesprek gedaan was, stond ik op. Ik wilde net opweg gaan naar de grote feestzaal van onze school voor de klassenindeling, toen ik tegen een meisje aanliep dat ik kende, maar ze zat niet in mijn klas. "Oh hey Anaïs en Cecille!", zei Hanna, en het meisje glimlachte. Ze glimlachte breed, ze had een prachtige glimlach. We begroetten haar terug. "En", zei ze na een tijdje en ze klopte me op mijn arm,"hoe gaat het in de liefde?" Ze keek me aan en haalde haar wenkbrauwen een paar keer op. Ik schudde verward met mijn hoofd. "Hoe bedoel je? Zoals gewoonlijk." Ze lachte. "Nou, Michael is nu niet bepaald gewoon. Hij is knap, dat doe je goed! Ik dacht wel dat jullie ooit zouden samen gaan, jullie passen zo goed samen!", riep ze blij uit. Ik verstarde. Wat had dit te beteken?! Ik zag Anaïs ook naast me verstarren. Shit.

"Wat?!", riep ik uit. Ze lachte nog steeds. "Ik heb Michael deze ochtend gesproken, je hoeft niets meer te verbergen. Hij heeft uitgebreid verteld hoe blij hij was met jou. Nou, ik moet gaan. Ik zie jullie straks nog!" Ze liep vrolijk weg. Ik bleef recht voor me uitstaren. Anaïs bewoog zich ook niet naast me. Shit, shit, shit. En alsof de duivel een spelletje speelde, kwam Michael nog geen tien seconden later op ons af. Wat moest ik doen? Ik begon te paniekeren, maar ik kon nog steeds niet bewegen. He gebeurde allemaal zo snel! "Hey", zei Michael als hij aankwam en keek me lief aan. Ik zag vanuit mijn ooghoeken dat Anaïs harder begon te ademen. Michael pakte me vast en wilde me zoenen, waardoor ik wakker schrok. Bij die beweging, zag ik Anaïs ook in beweging komen. Ze liep gewoon weg, zo snel ze kon, en sloeg onderweg haar handen voor haar gezicht. "Stop!", riep ik tegen Michael en maakte me los van zijn greep. Ik begon te lopen richting Anaïs en trok aan haar schouder zodat ze omdraaide. Ik schrok van haar gezicht, dat al helemaal bedekt was met tranen. Zodra ze me zag, spuwden haar ogen vuur. Ik kreeg er bang van, ik had haar nog nooit zo boos gezien. En ik begrijp haar volledig. "Wie denk je dat je bent? Wat denk je dat je aan het doen bent?!", riep ze boos. Ik wilde iets zeggen maar ze liet me niet toe. "Ik had het je nog gevraagd, of je het oke vond, maar je loog gewoon alles bijeen! Wie gaat er nu lopen met het vriendje van haar beste vriendin?! Achterbakse trut!" Ze ademde diep in en uit. Ik schrok van haar harde woorden. Ze begreep er niks van, maar ik kon het haar niet kwalijk nemen. Ze draaide zich bruuts om en liep naar de feestzaal. Plots voelde ik een hand op mijn schouder. "Wat is er aan de hand?", zei Michael's stem. Ik schudde zijn hand van me af en liep ook naar de zaal. Binnen ontmoette ik een hele hoop mensen die me aankeken toen ik binnen kwam lopen. Mijn wangen kleurden rood en snel liep ik de menigte in, opzoek naar Anaïs. De directeur was al bezig aan zijn jaarlijkse speech, en onderweg botste ik per ongeluk tegen een leerkracht op, Mrs. Delilah. Ze keek me streng aan. "Cecille, de directeur is aan het praten. Hou je asjeblieft stil en loop hier niet zo rond!", beval ze me. Ik zuchtte geërgerd en bleef staan. Maar echt stilstaan deed ik niet. Ik zuchtte constant, keek om me heen en veranderde de hele tijd van positie. Ik moest dit regelen, ik moest dit zo snel mogelijk duidelijk maken aan haar. De directeur begon namen af te roepen voor de nieuwe klassen. Ik hoorde heel wat bekenden. Plots hoorde ik mijn eigen naam, maar niet die van Anaïs. Zat ik niet bij haar in de klas?! Dat meen je toch niet! Ze hadden ons gescheiden! Ik zat in 5D, met nog wel een paar andere mensen die ik kende van op de speelplaats. Maar Anaïs was niet vervangbaar, en ik zou mijn beste vriendin zeker missen in de klas. Als ze me ooit nog vergeeft... Zoekend naar Anaïs volgde ik mijn klas de zaal uit. Ik zag een meisje met bruin haar met gebogen hoofd staan maar voor ik het kon uitmaken wie het was, was ik uit de zaal. Shit.