Waves (ft. Harry Styles 1D)

37. Black zone

Maart. Ik reed met mijn fiets de oprit van het huis op. Mijn oortjes zaten in en er galmde "Tenerife sea" van Ed Sheeran door. Ik luisterde de laatste tijd enkel naar emotionele muziek en kreeg daarom vaak een brok in mijn keel. Ik zette mijn fiets weg en rende het huis binnen, niet luisterend naar mijn moeder of James die me begroetten. Ik stormde meteen de trap op en sloot me op in mijn kamer. Daar zette ik mijn muziek op mijn box en liet het galmen door mijn kamer. Ik plofte neer op mijn mat en zuchtte diep. Ik sloot even mijn ogen en liet de muziek tot me komen. Er begon een traan over mijn wang te lopen toen "Just a little bit of your heart" van Ariana Grande begon te spelen. Het lied was zo mooi. Mijn gsm trilde plots. Het was Anaïs, die vroeg of we samen konden leren voor een toets Frans die we beide morgen hadden. Dat deden we vroeger vaak, omdat Anaïs echt geen Frans kon en ik er best goed in was. Maar deze keer zei ik toch dat ik niet kon. Anaïs had de laatste tijd extreem veel gevraagd of we konden afspreken, maar ik had er nooit zin in. Ze wist dat het niet zo goed met me ging en wilde me daarom nog af en toe eens zien omdat het niet van mijn kant ging komen. Maar ik wees haar altijd af. Ik had echt geen zin in haar gebabbel terwijl ik zelf gewoon het liefst alleen was. Sinds het voorval was alles veranderd. Ik sprak Daniel amper, ik vermeed hem zoveel mogelijk. Hij probeerde eerst nog om het goed te maken maar toen ik er nooit iets van moest weten, was hij ermee gestopt. Hij probeerde af en toe nog met me te praten, maar ik negeerde hem gewoon. Hoe kón hij toen ook? Het beeld had me sinds die nacht achtervolgd in mijn dromen, en slapen deed ik nog amper. Op school zweeg ik grotendeels van de dag en ik sprak ook niet meer met iemand af. Ik kleedde me niet meer zoals tevoren en ik gebruikte geen make up meer. Ik had grote donkere kringen onder mijn ogen en ik zag er bleek en moe uit. Eten deed ik nog amper, en als ik het deed was het ongezond of heel weinig, en at ik het alleen in mijn kamer op. Ik zag er dus graatmager uit. Ik vond mezelf toch al lelijk. Door al dit dacht ik dat mensen minder last van me zouden hebben. Ik zou met mezelf ook niet willen optrekken, ik zorgde enkel voor problemen. Ik was een stom lelijk kind waar niemand iets van hoefde te hebben. Ik had sindsdien ook niet meer Harry geskyped, ik wilde hem niet zien. Telkens als ik hem sprak via sms, kreeg ik een verschrikkelijk gevoel in mijn buik en begon ik te huilen. Ik verdiende hem niet, en hij verdiende vele beter dan mij. Waarom ging hij ookal weer met mij? Ik wist zeker dat zodra hij me zag, hij zou beseffen wat voor domme fout hij had gemaakt door met mij samen te zijn, en het zou uitmaken. Zeker nu hij zag hoe lelijk ik er uitzag. "Ever enough" van A Rocket To The Moon begon te spelen. Meer tranen stroomde over mijn wangen. Sinds toen was dit mijn dagelijkse routine geweest: opstaan, naar school gaan zonder ontbijt, proberen overleven op school, terugkeren, me opsluiten op mijn kamer en huilen. Of ik speelde gitaar of ik zat op mijn pc of ik tekende. Maar huilen deed ik altijd. Zielig alleen in mijn kamer. Ik ging af en toe naar beneden om iets te eten te halen. Mijn moeder wist meteen na die avond dat er iets mis was en had vaak genoeg met haar dochter proberen te praten. Maar ik liet haar niet binnen in mijn kamer. Ze had geprobeerd om met me naar iemand te gaan die met me zou praten en me zou helpen. Maar ik riep telkens dat ik dat niet nodig had. Ik verloor telkens de controle over mezelf als ze begon over mijn "problemen". Ik had geen problemen. En telkens als ik met haar probeerde te praten, eindigde het gesprek telkens dat ik begon te roepen en huilend naar mijn kamer liep. Daarom vermeed ik haar ook maar. Ik wist dat het haar heel ongelukkig maakte en ik had haar vaak had zien huilen en met James erover zien praten, wanneer ik stiekem naar beneden ging om iets te eten halen. En het brak mijn hart ook, maar ik was gewoon hopeloos. Ik wist niet wat er met me aan de hand was, ik voelde me gewoon slecht en alsof niemand me wilde. Alsof ik niets waard was. "Listen" van Beyoncé speelde nu en ik begon zachtjes mee te zingen. Vandaag voelde ik me nog slechter dan tevoren, en zelfs huilen hielp me niet om me even beter te voelen. Ik wist gewoon niet wat ik deed op deze wereld waar ik toch niets aan kon bijbrengen of waarin niemand me moest hebben. Luidkeels zong ik mee. Midden een hoog stuk van het refrein viel ik al snikkend stil. Ik smeet boos een schaar van op mijn bureau tegen de muur van mijn kamer. Het maakte een kras op de witgeschilderde muur. Ik zuchtte hevig trillend. Ik had vaak tweets gelezen van meisjes die zichzelf pijn deden en dat dit hen voldoening gaf. Ik had het nooit gesnapt maar nu leek het allemaal niet zo stom meer. Ik hoorde gestraft te worden, voor mijn domme bestaan. Ik pakte de schaar op en bekeek de scherpe ijzeren staafjes. Voorzichtig zette ik het op mijn pols. Snel sneed ik een diepe snee in mijn arm. Ik kneep mijn ogen verkrampt toe maar ontspande toen. Ik zuchtte tevreden met mijn ogen toe. Het gaf me een rustig gevoel. Ik liet de schaar vallen en deed mijn ogen open. Ik keek naar de snee die vrij hevig bloedde. Ik legde er snel een zakdoekje op en ging achter mijn bureau zitten. Er stroomde geen tranen meer, ik had een neutraal gevoel. Mijn cijfers op school daalden ook omdat ik thuis niet meer studeerde, maar nu begon ik aan mijn hoofdstuk Frans. Even later belde iemand me op Skype. Toen ik erop klikte, zag ik dat het Harry was. Dolgraag wilde ik opnemen en hem alles vertellen. Maar ik kon het niet. Ik wilde hem niet onder ogen komen. Ik wilde hem niet kwetsen, maar ik kon ook niet doen alsof er niets aan de hand was. Ik liet het gesprek overgaan. Weer begonnen tranen zich te vormen in mijn ogen. Snel pakte ik de schaar en sneed vol woede en haat voor mezelf een nog grotere snee in mijn been. Trillend van de woede legde ik de schaar weg en probeerde me te concentreren op mijn Frans. Ik merkte niet dat er iemand op mijn deur klopte. Het was mijn mama en zonder mijn toestemming opende ze de deur op een kier een keek binnen. Boos keek ik haar aan. Er liepen nog steeds tranen over mijn wangen en de sneeën op mijn arm en been bloedden nog hevig. Langs mijn been liep een klein straaltje bloed naar benenden. "Ga weg", zei ik ijzig. Ik hield mijn tanden hevig op elkaar gedrukt. Geschrokken keek ze van mijn boze, betraande gezicht naar mijn snee op mijn arm en been. "Wat is er gebeurd?!", vroeg ze geschokt. "Niets", snauwde ik. Kon ze niet gewoon weggaan? Ze opende de deur meer en kwam binnen met een schotel met een kom soep en stukjes brood erop. "Ik heb wat soep voor je klaargemaakt." Ze kwam dichterbij en keek met die bekende, bezorgde blik waarmee ze me de laatste tijd altijd bekeek. Ik zuchtte geërgerd. "Moet je dat niet verzorgen?", vroeg ze wijzend naar de wondes. Ik schudde mijn hoofd. "Nee mam, dat hoeft niet. Het enige wat ik wil is dat je weggaat. En dat je die rotzooi met je meeneemt." Ze keek me geschrokken aan. Met een beledigde blik nam ze schotel terug op en draaide zich zachtjes op. Ik hoorde nog net een snik voor ze de deur achter zich sloot. Zachtjes begon ik ook te wenen. Ik was een monster. Ik sloeg mijn handen voor mijn ogen. Kreeg ik ooit mijn leven terug dat ik ooit had? "Unbreakable" van Jamie Scott speelde, en nog nooit verlangde ik zo naar een persoon die me beschermde van dit gevoel en alle slechte gedachten die in mijn hoofd rondspookten. Ik hoorde James mijn moeder troosten in de zithoek naast mijn kamer. "Rustig nou Jennel, we vinden wel een oplossing." Maar ik hoorde mijn moeder hevig snikken. Waarschijnlijk schudde ze nu haar hoofd. "Straks haalt ze het nog in haar hoofd om zichzelf iets aan te doen. Ze is haarzelf niet James, ik wil haar helpen. Ik wil weten waarom mijn dochter zo ongelukkig is. Ik kan het niet aan dat ze daar zo zit..." Ze begon nog heviger te snikken. "Het komt goed schat." Maar plots leek mezelf werkelijk iets aan doen nog niet eens zo'n slecht idee. Dan kon ik eindelijk mijn lieve moeder verlossen van de ellende die ik met me meebracht.