Waves (ft. Harry Styles 1D)

21. Cheater

Ik slenterde naar de voordeur nadat ik mijn fiets had weggezet. Ik voelde me rot. Het was dan ook een rotdag geweest, ondanks ik het had proberen goed te maken. Zouden ze me ooit vergeven? Wordt het ooit weer zoals het was? Dat wilde ik doodgraag. Mijn moeder kwam de hoek om. "Hey lieverd! Daar ben je eindelijk. Hoe was je eerste schooldag? En wat sta je daar zo te staan?", zei ze en ze lachte toen ik opschrok. Ik stond al 5 minuten in de inkomhal, te denken aan deze verschrikkelijke dag. Ik lachte kort en liep haar voorbij. Ik had totaal geen zin om nu met haar te praten. Ik had nood om te praten met iemand zoals Anaïs of Michael. Met een goede vriend die je alles kunt vertellen. Ik had wel meerdere goede vrienden maar die hadden hier geen zaken mee, dus voorlopig had ik er geen meer... Wacht eens, misschien toch wel... Mijn moeder fronste en keek me na. "Wat is er? Was het geen leuke dag?" Ik zuchtte. "Nee dat was het inderdaad niet, maar ik wil er nu niet over praten." Ik draaide me weer om en liep de trap op. Boven op mijn kamer sloot ik mijn deur en plofte neer op bed. Ik pakte mijn iPhone uit mijn zak en ging op Twitter. Snel klikte ik op berichten en zag dat Harry had geantwoord. Hij vroeg me hoe mijn dag was geweest en dat hij me miste. Zelfs bij een klein berichtje kreeg ik een warm gevoel. Ik wilde hem dolgraag spreken, en hij was dan ook die persoon waarmee ik over vandaag kon praten. Ik kon hem natuurlijk niet alles vertellen, van de kus enzo. Maar die laat ik wel even weg. Ik stuurde hem of dat hij tijd had om even te FaceTimen. Waarschijnlijk zag hij het pas laat in de avond en had hij het te druk. Maar mijn gsm trilde al meteen. Wauw, hij had snel geantwoord, en hij zei ja! Mijn hart maakte een sprong bij het idee om zijn stem nog eens te horen. Trillend drukte ik op de FaceTime app, en belde hem. Plots werd het scherm even zwart. Ik hield mijn adem in en toen verscheen Harry's hoofd op mijn schermpje. Mijn hart sloeg over. God, ik had hem gemist, en ik besefte het nu pas. Hij zag dat het aanstond en glimlachte. "Hey Cecilleeeee", zei hij. Hij zat erg dicht bij de camera, en ging nu wat verder naar achteren zitten. Ik giechelde, gewoon puur uit blijdschap. Zijn glimlach werd breder. "Hey, je giechelt! Ben je blij me te zien?", vroeg hij. Zijn ogen glinsterden. Ik knikte. "Ja hoor! Hoe is het daar op tour?" Hij begon te vertellen over de laatste gebeurtenissen. Ik las erg veel op Twitter over wat er allemaal op het podium gebeurde. Maar nu kon ik vragen naar de details en hij vertelde er uitgebreid over. Het leek allemaal zo leuk en spannend! Ik zou er alles voor doen om ook op een podium te mogen optreden voor meer dan 100.000 man. Dat is een droom, maar een droom blijft vaak een droom. Wel, één droom is wel uitgekomen, en met die droom zat ik nu te FaceTimen. Nadat hij klaar was, keek hij me aan. "En hoe was het bij jou, je eerste schooldag?" Hij keek me verwachtingsvol aan. Ik begon te spelen met mijn pulletje van mijn schooluniform. Het knopje was kapot en hing half los aan mijn vestje te bengelen. Ik zou het eens moeten maken. "Cecille? Is alles oke?", vroeg Harry, nu bezorgder. Ik keek op en knikte. "Ja hoor", zei ik,"maar ik moet je iets vertellen..." Ik keek weer even weg. Hij zei niets, hij wachtte geduldig af tot ik zou beginnen. Ik keek weer naar het schermpje en zuchtte. Ik sloot mijn ogen en zei zo snel mogelijk: "Mijn vriend Michael zijn mama was gestorven en toen was hij verdrietig en toen kwam hij naar mij en toen was hij zo aanhankelijk en toen dacht hij dat we plots samen waren maar dat was niet zo maar ja, ik wilde hem niet kwetsen en toen kwam het uit en toen was Anaïs boos wat ik natuurlijk wel begrijp en..." Harry onderbrak mijn geratel. "Wowow, rustig aan Cecille, neem je tijd. Ik versta er niks van. Waarom zou Michael plots denken dat jullie samen zijn? En waarom zou Anaïs dan boos zijn? Ben je samen met Michael?" Hij klonk nu een beetje gekwetst, waardoor mijn hart al brak. Ik schudde hevig mijn hoofd. Mijn kaken waren aan het gloeien van de stress, en mijn handen zweetten. Rustig hervatte ik mijn verhaal en begon van het begin tot het eind. Ik legde het uitgebreid uit maar liet de kus weg. Dat hoefde hij niet te weten, zo belangrijk was het nu ook weer niet. Nadat ik klaar was, keek ik weer naar het scherm. Ik had de hele tijd niet durven kijken, ik wilde niet weten welke uitdrukkingen er te lezen waren op zijn gezicht. Misschien zou hij erg boos zijn, en het meteen uitmaken. Het leek allemaal wel een beetje op vreemdgaan. Dat was het natuurlijk absoluut niet, het was nooit mijn bedoeling geweest om met Michael samen te gaan, maar... Ach je weet wel waarom. Ik had, voor vandaag, geen seconde lang aan iets anders gedacht sinds de kus, behalve af en toe aan Harry, dus de reden voor het samengaan met Michael was me meer dan duidelijk. Ik hoopte gewoon dat hij het zou begrijpen. Ik ontmoette een uitdrukkingsloos gezicht, net niet zo uitdrukkingsloos als dat van Michael en Anaïs, maar er was toch niks op af te lezen. De moed zonk me in de schoenen. Het is voorbij, onze prille relatie was nu al over. Hoe kon ik toch zo dom zijn? Ik en Harry waren amper 3 maand samen, 2 maand en half, en ik had het al verpest. Ik ben niet gemaakt om in een relatie te zitten. Ik verdien geen liefde van zo'n lieve jongen. Ik ben een vreselijk mens. Zijn uitdrukking veranderde niet in boos, zoals ik had gedacht. Nee, hij kreeg een pijnlijk frons op zijn gezicht. Het liefst had ik hem nu willen vastpakken en zoenen, ervoor zorgen dat die frons wegging. Maar dat kon ik nu niet doen, Harry was kilometers ver weg. Hij wreef met zijn hand in zijn nek en zijn gezicht vertrok. Mijn ogen vulden zich al met verse tranen. Ik wilde niet dat het voorbij was! Harry keek me aan en zuchtte. "Cecille..", begon hij, maar stopte en schudde met zijn hoofd. Hij keek even weg. Ik begon bijna te huilen toen ik zei:"Het spijt me zo vreselijk hard! Het was nooit mijn bedoeling geweest om hem te zoenen en.." Snel sloeg ik mijn handen voor mijn mond. Shit, shit, shit! Harry draaide snel zijn hoofd mijn richting uit en keek me verward aan. "Zoenen?", vroeg hij en zijn stem werd luider,"Heb je hem gezoend?" Mijn stem begon te beven. Ik had beter helemaal niks gezegd. "Het is toch maar gewoon een zoen?", zei ik stil en onzeker. Harry zuchtte. "Kijk Cecille, ik snap dat je er niets aan kunt doen dat Michael dacht dat jullie samen waren. Maar dat hij je zoende, en jij hem niet stopte, vind ik raar. Je zoent toch niet met iemand waar je niet mee wilt zoenen? Dan stop je hem toch, ookal wil je diegene niet kwetsen?" Ik keek geschrokken op. Had ik iets gevoeld voor Michael, dat ik hem niet stopte? Nee... Nee, dat kan niet, ik heb totaal geen gevoelens voor hem. Ik herinner me wel helemaal hoe de kus verlopen is, rustig en voorzichtig. Ik schrok ervan hoe precies ik nog wist hoe het voelde, zijn lippen op de mijne. Ik schudde mijn hoofd, maar Harry ging verder. "Ik weet het niet Cecille, maar we zijn amper samen en je zoent al met een ander?" Ik onderbrak hem: "Maar het was helemaal niet de bedoeling!" Ik schreeuwde het uit, en er begon een traan over mijn wang te rollen. Harry ging verder: "Ik weet het, maar ik ben niet veel bij je. Ik ben nog een tijd op tour en ik kom niet vaak terug. En je bent een mooi meisje, dat uitgaat en veel aandacht van jongens krijgt. Er is een grote kans dat je het weer doet..." De tweede traan begon te rollen. "Nee echt niet! Het was Michael, niet ik!" Ik snikte. Harry keek me aan met gekwetste ogen. "Huil nou alsjeblieft zo niet." Ik schudde snikkend mijn hoofd. "Maar je begrijpt het niet. Ik wilde hem helemaal niet zoenen, hij zoende mij, en ik wilde hem niet meer kwetsen, nadat hij zijn moeder verloren had. Je moet me begrijpen!" Hij zuchtte en keek naar beneden. "Ik weet het niet... Ik moet gaan, we moeten repeteren." Ik keek hem smekend aan. "Ik bel je later", zei hij en met die woorden, sprong het gesprek weg.