Waves (ft. Harry Styles 1D)

38. Help

Mijn gsm trilde. Het was 21 maart, de lente was begonnen. De sneeuw was wel weg maar voor de rest was het nog niet erg te zien. 'S nachts vroor het nog en overdag gaven ze maximum 5 graden Celcius. Ik pakte mijn gsm op en keek ernaar. Harry stuurde dat hij vandaag laat in de avond toe zou komen en dat hij me morgen graag wilde zien. Ik glimlachte en kreeg kriebels in mijn buik. Wow, dat had ik al lang niet meer gevoeld. Wat zou ik blij zijn om Harry weer terug te zien... Maar toen verdween mijn blij gevoel als sneeuw voor de zon. Ik zag er beroerd uit: wit, graatmager, moe en bovendien voelde het alsof ik al in tijden niet meer had gepraat. Hij zou het opslag uitmaken. En bang gevoel verspreidde in mijn buik. Ik wilde hem niet kwijt, maar verdiende hij niet vele beter als ik? Ik had hem ten eerste bedrogen met mijn stíéfbroer en ik zag er nu ook nog eens verschrikkelijk uit. En waarschijnlijk was ik ook stom. Ik zuchtte. Waarom was ik niet zo zelfzeker en blij als vroeger? Ik begon te trillen. Nee Cecille, je gaat niet weer staan janken. Misschien moest ik het maar uitmaken, voor zijn eigen best wil... Ik schudde mijn hoofd. Ik zal wel zien hoe het zou gaan. En voor het eerst sinds díé dag had ik weer ergens zin in, buiten wanneer ik op school zat en verlangde naar mijn eigen, eenzame kamer. Anaïs had me ook al zoveel gevraagd over Harry maar telkens als ze zijn naam uitsprak, voelde ik me schuldig. Ik stond op en kroop in mijn bed. Het was best nog vroeg maar ik kon gewoon even niet wachten om Harry te zien. Ik verbandde de slechte gedachten rond hem uit mijn hoofd en sloot mijn ogen tevreden, met de leuke gedachten rond het weerzien van Harry. Mijn maag knorde omdat ik niet had gegeten maar het boeide me niet. Ik had in maanden nog niet zoveel geglimlacht als deze avond.

Mijn wekker trilde om 9 uur. Ik had met Harry afgesproken om 13 uur aan het grote graanveld dat dichtbij mijn huis lag. We hadden er eens langs gewandeld toen hij hier was rond kerstmis, het was toen mooi besneeuwd geweest. Ik stapte uit bed en rekte me uit. Ik was benieuwd hoe deze dag zou verlopen... Ik slenterde naar beneden en onderweg kwam ik voorbij de wandspiegel in de hal. Ik bekeek mezelf. Ik zag er graatmager uit en zeer bleekjes. Ik hief mijn tshirt beschuldigend op en schrok van mijn eigen lichaam, waarvan ik de ribben kon tellen. Snel liet ik het terug zakken en voor het eerst sinds toen nam ik ontbijt. Gelukkig was er niemand thuis, geen idee waar naartoe. Misschien hadden ze een familieuitstapje zonder mij... Ik schudde die gedachte uit mijn hoofd. Normaal gezien zou ik erom gehuild hebben en mezelf gesneden hebben. Maar vandaag niet, vandaag zou een goede dag worden. Ik bekeek nog snel de littekens op mijn pols en pakte toen een kom en vulde die met cornflakes en melk. Ik zette me neer met de kom voor me. Ik had echt geen trek. Ik schrok even van mezelf. Wat is er toch allemaal met me aan de hand? Straks had ik ook nog anorexia! Dapper slokte ik mijn hele glas water op en begon aan de kom. Zo snel als het maar kon, at ik de cornflakes op. Eerlijk gezegd voelde ik me vele beter nadat ik gegeten had. Ik stormde de trap op en ging voor mijn kast staan. Ik graaide mijn lievelingscocktaildress van een kapstok en trok het aan. Verbijsterd stelde ik vast dat het te groot was geworden. Het lijfje was te breed en bleef niet meer rond mijn borsten hangen. Teleurgesteld liet ik het weer uitglijden. God, ik moest dringend weer wat borsten kweken. Dat ik dat zei, maakte me gelukkig. Het was toch koud buiten en het jurkje was erg zomerig dus pakte ik mijn zwarte skinny jeans en mijn losse lievelingssweater, die nu losser rond me hing dan ooit tevoren, van roos wol. Ik had hem al lang niet meer aangedaan. Ik voelde me er zelfzekerder in. Ik ging voor mijn spiegel staan en begon aan mijn make-up. Het leek wel een eeuw geleden dat ik foundation op mijn gezicht had gesmeerd. Even later waren mijn wallen zo goed als bedekt. Ik keek hoe laat het was. Het was nog maar 11u, dus speelde ik nog wat gitaar. Ik had zin om Anaïs te bellen, om het met haar te bespreken maar ik hield me in. Ik had haar al een tijd niet meer fatsoenlijk gesproken en het zou alleen maar gênant zijn. Toen het eindelijk tien voor 13u was, stond ik op en liep naar beneden. Ik trok mijn favoriete, korte botjes aan en mijn grijze wintermantel. Ik greep nog snel mijn muts, sjaal, handschoenen en gsm en liep naar buiten. Snel stond ik terug stil. Ik had in december ergens een cadeautje gekocht voor Harry maar was het telkens vergeten te geven als hij er was. Snel liep ik terug naar binnen en begon te zoeken. Waar had ik dat nu ookal weer gelegd? Aha. Ik haalde het kleine doosje tevoorschijn, dat leek alsof er een ring in zat. Maar eigenlijk zat er een bandje in dat gemaakt was in een klein boutiekje in London centrum. Het had iets excotisch, het leek niet op een zilveren armbandje voor een meisje, het was echt een bandje met touwtjes gemaakt, zoals surfers het soms dragen! Het valt moeilijk te beschrijven, maar het was alleszins geen meidenarmband. Ik vond het erg mooi en hopelijk apprecieerde hij het. Snel liep ik weer naar buiten en sloeg snel het padje in naar het veldje. Er hing een mist waardoor ik niet meer dan drie meter deftig voor me uit kon zien. Er streek een wind langs me heen waardoor ik me nog meer begroef in mijn sjaal. Er stond een bankje langs het veldje. Ik zag dat er iemand op zat. Zou dat Harry zijn? Een akelig gevoel bekroop me. Moest ik hem nu vertellen over Daniel of niet? Eén moment dacht ik eraan om me om te draaien en naar huis te lopen, om de confrontatie, die misschien kon ontstaan, te vermijden. Maar ik liep dapper door. Het weerzien van Harry zou me zo gelukkig maken. Het deed me zelfs al glimlachen, zonder dat hij het zelfs wist; toen hij het smsje had gestuurd, was ik in maanden nog niet zo gelukkig geweest. De figuur op de bank stond recht en toen wist ik het zeker. De houding van de persoon kon maar van 1 iemand zijn: Harry. Ik versnelde mijn pas, net zoals mijn hart sneller begon te slaan. Hij begon ook naar me toe te komen. Ik zette het op een drafje. Toen ik nog dichterbij kwam, herkende ik zijn krullende haren en zijn slanke benen nog beter. Ik voelde hoe de opwinding door mijn lijf gierde. Toen ik zijn groene ogen fonkelend me aan zag kijken, versnelde ik nog en sloeg mijn armen rond zijn middel. Hij had even moeite om zijn evenwicht te bewaren, maar toen sloeg hij ook zijn armen om me heen. Zijn hoofd steunde op het mijne, en gaf me daar kusjes. Ik sloot genietend mijn ogen en snoof zijn lekkere geur op. Wat was ik blij dat ik me niet had omgedraaid en was weggelopen. Hij liet me los en keek me grijnzend aan. "Hey daar, lieverd van me, hoe gaat het met je?" Ik moest ervan lachen. Zijn stem was zo lekker ruw... "Alles gaat prima", loog ik,"Hoe gaat het met jou?" Zijn glimlach verbreedde. "Beter dan ooit tevoren", zei hij zachter. Ik verdronk in zijn ogen. Ik greep zijn gezicht vast en kuste hem. Hij sloeg meteen zijn armen rond mijn middel en trok me dichter tegen hem aan. Er schoot elektriciteit door mijn lichaam, ik was in tijden niet meer zo actief geweest. Het was alsof onze lippen versmolten. De manier hoe zijn tong zachtjes in mijn mond duwde, gaf me kriebels. Dit was toch wel een veel betere zoen dan die met Daniel. Geschrokken stopte ik. Harry keek me even vragend aan. "Uh-hm ik.. uh", stamelde ik,"Ik... heb honger." Ik keek hem met grote ogen aan en glimlachte snel. Hij lachte. "Kom, ik heb iets voorzien." Hij pakte mijn hand en nam me mee naar een groot bevroren meer, waarnaast een oud schuurtje stond waarvan enkel de achterste en rechtse muur en het dak nog van over was, waardoor je een mooi uitzicht had op het meer als je erin zat. Er lag een dekentje en een paar broodjes in. Harry was zo'n gentleman. We gingen er zitten en praatten over alles wat we nog van elkaar moesten weten. Het was zo gezellig. "En hoe gaat het op school?", vroeg hij tenslotte, terwijl hij een slokje water dronk. Hij had net 3 kleine broodjes achterover geslagen. Ik had er 1 gegeten, om niet te laten merken dat ik had gelogen over dat ik honger had. Gelukkig had hij het niet gemerkt dat ik er maar eentje had gegeten, want als ik echt honger zou hebben, zou ik er zeker 5 hebben opgegeten. Ze waren heerlijk. Ik haalde mijn schouders op. Eigenlijk ging het heel slecht op school. Mijn cijfers daalden niet alleen overduidelijk, ik was ook nog eens sociaal gehandicapt geworden. Harry grijnsde. "Ohh, heeft ons superslimme Cille geen 100% meer op al haar vakken? Heb je nu maar 90%?" Hij trok een pruillip. Ondanks het eigenlijk niets was om mee te lachen, kon ik toch een glimlach niet onderdrukken. "Nee, het is..." Ik werd onderbroken door Harry die me porde. "Stop!", riep ik al giechelend uit. Maar hij bleef doorgaan. Hij keek me uitdagend aan. Toen begon hij me te kietelen en ik kwam niet meer bij van het lachen. Toen stopte hij en keek me nog steeds aan met die uitdagende blik. Ik kwam even op adem en kietelde hem toen terug. Ik wist dat hij daar niet tegen kon. Toch deed hij alsof het hem niets deed en probeerde zijn lach in te houden. Hij bleef gewoon stijf zitten. Zijn gezicht was goud waard, hoe schattig het was, viel niet te beschrijven. Toen hield hij het niet meer en begon te lachen. Hij ging op zijn rug liggen en giechelde als een klein kind. Ik moest ervan lachen. Hij kwam weer overeind en pakte mijn armen vast. Ik keek hem uitdagend aan. Hij kwam dichterbij en kuste me. Zijn handen kwamen naast mijn gezicht en hij legde me zachtjes neer op mijn rug. Ik ging met mijn handen over zijn lichaam. Zijn zachte haren kietelde mijn gezicht zachtjes. Toen kuste hij mijn nek. Ik kreunde zachtjes. Zijn lippen stuurden schokken door mijn hele lichaam. De beelden van Daniel die mijn nek kuste, schoten plots door mijn hoofd. Ik opende geschrokken mijn ogen. Een bang gevoel bekroop me. Ik probeerde ze mijn hoofd uit te sturen. Harry kwam naast me vandaan en keek me aan. Zijn krullen vielen langs zijn gezicht en raakten me bijna aan. Ik verroerde me niet. Ik wilde niet de signalen geven dat ik seks wilde. Bij die gedachten kreeg ik rillingen, ookal zou Harry me nooit verkrachten. Het beeld van Daniel geraakte gewoon even niet uit mijn hoofd en ik werd er bang van. Hij gaf me een klein kusje op mij hoofd en kwam overeind. Ookal zou ik nu opgelucht moeten zijn, ik wilde toch nog graag even met hem zoenen. "Ik heb nog een verrassing", zei hij. Hij draaide zich om en haalde twee paar schaatsen tevoorschijn. Ik klapte enthousiast in mijn handen. Ik hield van schaatsen, net als rolschaatsen. Hij glimlachte. Hij hielp ze me aandoen, en nadat we allebei klaar waren, stapte we naar het m uieertje. Gelukkig was er niemand anders die hetzelfde idee had om te gaan schaatsen op dit meer en waren we alleen. Ik zette aarzelend een voet op het ijs. Ik had genoeg films gezien waarin mensen door het ijs zakte, en verdronken of bevroren. Plots schoot Harry langs me heen en schaatste naar het midden van het meer. Hij lachte naar me en gebaarde dat ik moest komen. Hij zag er geweldig uit. Hij had een muts opgezet om te schaatsen. Hij droeg een halflange bruine mantel, met aan zijn kraag een pels. De jas hing open, waardoor je zijn zwarte, Calvin Klein sweatshirt zag. Als gewoonlijk, droeg hij een zwarte, skinny jeans, deze keer zonder gaten. Ik aarzelde nog even, en zette me toen op het ijs. Harry pakte mijn hand en samen schaatsten we verder. Harry probeerde wat trucjes en draaitjes te maken, maar het scheelde niet veel of hij ging onderuit. Hij liet me een rondje draaien. Ik giechelde. Toen pakte hij me langs vanachter vast aan mijn middel en probeerde we zo samen te schaatsen. "Je kan echt niet schaatsen hé?", zei Harry, nadat hij al voor de 20ste keer tegen mijn schaats was geschaatst en we bijna vielen. Mijn mond viel open. Ik sloeg al lachend hem op zijn arm. Toen schaatste ik snel weg en riep:"Haal me maar in, we zullen eens zien wie het beste kan schaatsen!" Hij stoof achter me aan. Harry was misschien niet zo goed in draaien maken, hij durfde erg snel gaan. Op een mum van tijd zat hij nog maar een meter achter me. Ik moest altijd lachen van het gevoel als iemand me moest tikken of pakken, ik kreeg er de kriebels van. Hij pakte mijn armen een paar keer vast maar ik trok me altijd los. Toen greep hij stevig mijn pols vast. Ik kromp ineen van de pijn en zonder besef, liet ik een kreetje los. Hij liet me gehaast los. Ik deed mijn jas en pul opzij en zag dat de littekens op mijn pols weer open waren. Een stuk of 7 verse sneeën bloedden hevig, waardoor het bloed op het ijs drupte. Harry schaatste haastig naar me toe en keek geschokt naar mijn pols. Snel bedekte ik het met mijn andere hand. Door dat ik de wonden aanraakte, schoten er nog meer pijnscheuten door mijn lichaam. Ik kneep mijn ogen stijf toe. "Komt dat doordat ik jou vastpakte? Dat kan toch helemaal niet?" Ik knipperde zenuwachtig met mijn ogen tegen de tranen. Shit, wat moest ik nu zeggen? "Ik.. eh ik had me gesneden... aan het keukenmes. Die dingen zijn vlijmscherp." Harry fronste bezorgd. Hij haalde langzaam mijn hand van de wonde en schrok toen hij al het bloed zag. "Dat moest dan een hele diepe snee zijn", mompelde hij. Ik wist niet of hij het geloofde, maar hij legde zacht zijn hand op mijn rug en duwde me mee. We liepen terug naar de schuur, voor zover dat kon met schaatsen aan, en pakte een zakdoekje. Hij deed er wat water op vanuit zijn flesje en wilde het op de wondes leggen. "Het kan even pijn doen", waarschuwde hij voor hij het servietje stevig op mijn arm drukte. Ik kromp zichtbaar ineen. Hij keek me bezorgd aan. Toen hij het doekje weghaalde, was duidelijk dat het niet 1 snee was. Voor dat Harry het kon zien, stak ik mijn hand weg. "Het is oké zo hoor, ik voel het al niet meer." Ik glimlachte angstig. Hij trok zijn wenkbrauwen op. Tenslotte gooide hij het zakdoekje bij de rest van het afval en begon zijn schaatsen uit te doen. "Laten we gaan, het begint al donker te worden", zei hij gebukt. Was hij boos op me? Het werd inderdaad wel al donker, tegenwoordig werd het dat al om 17u. Ik knikte en deed ook de mijne uit. Eén schaats kreeg ik maar niet uit. Ik wist niet of Harry het zag, maar hij deed gewoon verder zijn schoenen aan. Toen hij daarmee klaar was, en me nog steeds zag sukkelen, kwam hij naar me toe en pakte de schaats vast. "Laat me je helpen", zei hij zacht en trok de schaats uit. Ik bedankte hem zachtjes en deed snel mijn schoenen aan. Samen liepen we weg van het rustige landschap. Ik wilde de stilte graag verbreken. Harry keek strak voor zich uit. Hij had mijn hand niet vast of zijn arm niet rond me heen, en hij liep stevig door. Ik had moeite om hem bij te houden. "Waar gaan we nu heen?", vroeg ik hem. Hij liep gewoon door. Ik was een beetje buiten adem en stopte even. Hij stopte ook en keek me aan. "Ben je boos op me?", zei ik zo zacht, dat het een wonder was dat hij het hoorde. Ik wilde niet dat hij iets door had. Mijn stem trilde. Hij kwam naar me toe en gaf me een kus op mijn kruin. "Natuurlijk niet", zei hij met zijn ruwe stem,"Het is alleen..." Hij zuchtte en omhelsde me stevig. Het was een knuffel die een mama aan haar kind gaf nadat die op het strand verloren was gelopen, wanneer ze opgelucht is eindelijk haar kind terug te zien. Hij maakte zijn zin niet af en zei:"Kom, ik heb iets geregeld voor vanavond." Hij greep mijn hand en samen liepen we naar het begin van het padje. Daar stond nu een taxi, met vanachter gedempte raampjes. Hij hield de deur voor me open. Ik stapte de lekkere, warme taxi in. Hij plofte naast me neer. De taxi begon meteen te rijden. "Waar gaan we heen?", vroeg ik benieuwd. "Dat zul je wel zien", zei hij, en keek me weer met die uitdagende blik aan. Ik giechelde. Zonder Harry zat ik nu waarschijnlijk eenzaam op mijn kamer, one direction muziek te luisteren en te huilen. Harry was de enige die in deze tijden me hoop had gegeven dat het allemaal wel goed zou komen. Zonder Harry was ik er misschien zelfs al niet meer.