Waves (ft. Harry Styles 1D)

16. Confused

Nadat iedereen het huis had verlaten, hielp ik mijn mama met opruimen en afwassen. Ik stapelde de borden op elkaar en liep ermee naar de keuken. Mijn mama stond af te wassen. Nadat ik de borden naast haar had neergezet om ze in het afwasmachine te zetten, keek ze me aan. Ik keek vragend terug maar bemerkte dat ze niet echt naar mij keek, maar naar mijn borstkas. Snel keek ik ernaar of er misschien iets vies hing, een restje eten ofzo, maar ik zag niks. "Wat is er?", vroeg ik terwijl ik haar weer aankeek. Ze hield haar ogen niet van mijn borstkas af. Ze wees er met haar hoofd naar en zei:"Dat kettinkje, dat heb ik nog nooit gezien. Vanwaar heb je het?" Ik boog mijn hoofd en keek ernaar. Ik speelde met het steentje en bedacht snel een leugentje. "Oh dit? Dat heb ik al even hoor, ooit eens gekocht. Maar ik had het nog nooit aangedaan." Ik hield mijn schouders op en ging verder met borden inladen. Ze knikte traag en focuste zich weer op de afwas. "Het ziet er nochtans een erg duur steentje uit, volgens mij is het een echt. En ook echt zilver." Ik stopte even in korte paniek met inladen. Daarna ging ik verder. "Nee dat is het niet. Het was 20 pond ofzo, niet duur dus." Ik hoopte maar dat ze het geloofde. Ze knikte weer traag. "Oke, dan heb ik het mis. Het alleszins erg mooi." Ik knikte en zei:"Bedankt." Snel liep ik terug naar de tafel om een nieuwe lading te halen, even weg bij mama. Dat was weer nipt. Er kwamen steeds meer en meer kleine leugentjes bij, straks is mijn hele leven een grote leugen! Het voelde niet goed om telkens te liegen tegen mijn moeder, ik was altijd eerlijk. En als ze dit zou weten, zou ze me waarschijnlijk nooit meer vertrouwen. Het deed pijn maar het moest nu eenmaal. Ik moet echt opletten met mijn leugens en ervoor zorgen dat ik het niet te ingewikkeld maakt en dat alles klopt. Ik zuchtte eens diep en merkte dat ik waarschijnlijk al vijf minuten lang met hetzelfde glas in mijn hand aan tafel stond. Snel pakte ik ook de andere glazen en ging verder met afruimen. Na het werk ging ik naar boven en trok mijn pyjama aan. Uitgeput van de dag kroop ik in bed. Ik pakte mijn gsm en schrok toen het scherm oplichtte. Ik bleef maar scrollen bij mijn meldingen, ongelofelijk! Honderden nieuwe volgers, veel mensen hadden mijn tweets gefavoriet en geretweet en ik had rond de vijftig nieuwe berichten. Een voor een opende ik ze en antwoordde ze allemaal. Onderweg kwam ik Harry's berichtje tegen. Hij zei dat hij het een goed idee vond, het idee om alsof te doen dat ik helemaal in de wolken was. Hij vroeg ook hoe het met me was. Ik zuchtte (alweer) verliefd en stuurde dat alles goed ging. Ik vroeg hoe het ging met hem en hoe het concert was. En wanneer hij vertrok naar Holland. Ik miste hem nog steeds. Argh! En het was nog geen dag geleden nadat ik hem had gezien! Het zouden lange lange maanden worden zonder hem...

De volgende ochtend werd ik wakker om 11u. Damnit, weer zo laat opgestaan! Ik klom uit bed en kleedde me aan. Vandaag had ik even met Anaïs afgesproken. Ze zei dat we mekaar al te lang niet hadden gezien, en ze moest dringend met me praten. Ze kon soms nogal opdringerig zijn. Nadat ik ontbeten had en ondekt had dat ik alweer alleen thuis was, pakte ik mijn tas en vertrok naar Anaïs. Michael belde me onderweg. Die jongen wist echt niet van ophouden he! Had hij het nu nog niet door dat ik niet méér wilde? Nou, hij zal het nu wel doorhebben. Ik stopte mijn gsm weg en liet hem overgaan. Ik glimlachte en fietste door. Toen ik aankwam bij Anaïs, stapte ik langs de achterdeur naar binnen. We kenden mekaar zo goed en al zo lang, dat ik niet meer moest aanbellen vanvoor. Ik begroette haar mama en ging op weg naar boven. Ik kwam haar kamer binnen. Ze begroette me en knuffelde me. Dat was ook de eerste keer, wij knuffelde eigenlijk nooit. Ze kwam van me af en keek me breed grijnzend aan. Ik glimlachte een beetje ongemakkelijk. "Uh.. Wat is er?", vroeg ik aarzelend. Ze begon te giechelen. "Er is iets geweldigs gebeurt!", riep ze uit en ze ging zitten op haar poufje. Ik nam de plaats op haar bureaustoel en keek haar nieuwsgierig aan. "Wat dan?",vroeg ik. Haar ogen glinsterden van geluk. Ze zuchtte diep en riep dan uit:"Michael heeft me op date gevraagd!" Ik begon te glimlachen en omhelsde haar weer. Deze keer was het iets minder ongemakkelijk. "Wauw joh, gefeliciteerd!" Na de omhelzing keek ze me serieus aan. Ik keek vragend terug. "Wat is er?", vroeg ik. Ze keek me heel erg doordringend aan, ik kreeg er rillingen van. "Wat?!", riep ik uit en ik ging terug zitten op de bureaustoel. Ze bleef me aankijken. "Vind je het niet erg? Ik bedoel, Michael vond jou altijd leuk en-" ik onderbrak haar. Ze keek me schattig aan, een beetje schuldig. "Ik vind het absoluut niet erg. Integendeel. Ja, Michael was altijd verliefd op me, maar ik niet op hem. Ik vind het leuk dat hij het eindelijk doorheeft en verdergaat. En ik vind jullie een hartstikke leuk koppel." Ik glimlachte. Ik was ook echt superblij, eindelijk zou onze vriendschap tussen mij en Michael weer normaal zijn. Die oude goede vriend die ik had voor dat hij verliefd op mij was zou terugkomen. Bovendien was ik verliefd op iemand helemaal anders. Anaïs haar uitdrukking veranderde van bezorgd toen ze erover begon naar blijdschap. Ik vroeg haar uit over hoe het was gebeurd. Ze vertelde dat ze Michael tegen kwam in het bekende gezellige winkeltje BRADY waar je je boodschappen kon doen en snoep kon kopen. Alles was er vers en de mensen die er werkten waren supervriendelijk. Ze raakten aan de praat en toen vroeg Michael haar of ze volgende week mee met hem naar de cinema wou. Natuurlijk zei ze ja. Ze zag er zo gelukkig uit. We hadden allebei nog nooit een echt vriendje gehad. Zij had één keer gezoend, toen ze een beetje dronken was en zomaar een jongen had vastgepakt, maar het stelde eigenlijk niet veel voor. Het was geen echte zoen, niet zoals je zoent met je vriendje bijvoorbeeld. Ik had in haar ogen nog nooit gezoend. En ook nog nooit een vriendje gehad. Ze wou al zo lang graag een vriendje, en nu had ze er bijna een. Ik was zo blij voor haar. "Wil jij nu ook niet graag een vriendje? Ik bedoel, hij is nog niet echt mijn vriendje, maar we wilden er beide graag eentje?", vroeg ze me. Ik haalde mijn schouders op. Wauw, ik moet echt veel liegen tegenwoordig. "Nee hoor", begon ik,"ik bedoel, ik zal ooit wel een vriend krijgen." Ik glimlachte naar haar. Ze lachte terug. We praatten nog verder en voor we het wisten, was het al vier uur. We hadden ondertussen ook gegeten. Ik keek op mijn gsm. "Oh Anaïs, ik moet naar huis, het is al laat", zei ik en ik pakte mijn jas. Ze stapte met me mee naar mijn fiets en ik keek haar aan. "Ik ben blij voor je Anaïs, jullie passen goed bij elkaar." Ze lachte me betekenisvol toe. Ik nam afscheid en reed weg. Ik zuchtte diep, blij dat ik even alleen was. Ik had vanaf het begin dat Anaïs begon over Michael een steek in mijn buik. Ik miste mijn eigen vriendje, en het werd steeds erger. Ik wou dat hij bij me was, zodat we konden knuffelen en samen zijn, zoals een normaal koppel. Maar ja, wij waren nu eenmaal geen normaal koppel...