Waves (ft. Harry Styles 1D)

5. Pink clouds

We praatten eerst over onze familie's. Harry zijn ouders Des Styles en Anne Cox waren gescheiden toen hij zeven jaar oud was. Hij heeft nu een stiefvader Robin Twist. Hij heeft ook een 2 jaar oudere zus Gemma Styles. Hij hield heel veel van zijn mama en zus, hij had zelfs tattoos aan hen toegewijd. Hij toonde ze aan me. Ik vertelde over mijn familie: mijn moeder heette Jennel Prides en mijn vader Mark Aradel. Hij was gestorven toen ik 5 jaar was. Mijn moeder heeft nu af en toe een vriend, maar het duurde nooit lang. Ik ben enig kind maar ik dacht dat mijn mama nog misschien wel een kindje wilde. Wie weet. Harry keek me medelevend aan toen ik vertelde over mijn vader. "Het spijt me, hoe is hij... heengegaan?" Ik keek naar mijn knieën die ik had opgetrokken tot mijn kin. Ik vond het altijd moeilijk om erover te praten, het lag op de een of andere manier nog steeds gevoelig, ookal was het al 11 jaar geleden. Ja, ik was 16, dat had ik hem natuurlijk al verteld, en hij had er geen probleem mee. Hij zag de ik het moeilijk had. "Het hoeft niet, als je niet wi-" "Nee het is oke." Ik vermande me. "Ik was 5 jaar en we waren op reis in Rio de Janeiro. Er zijn daar hartstikke gevaarlijke buurten, vol met maffia's en drugsdealers. We waren er verloren gelopen en liepen dus tussen die vervelende kleine straten. Mijn moeder had me opgepakt, ze was bang. We hoorden plots in de verte geschreeuw. We kwamen dichterbij en zagen van ver 3 mannen rond een meisje van ongeveer 14 jaar staan. Ze waren haar aan het slagen, haar dingen laten doen die ze niet wou doen. Mijn papa-" ik slikte even en trok een pijnlijk gezicht. "Mijn papa ging er meteen naartoe, om het meisje te helpen. De mannen werden erg boos. Ze sloegen mijn vader, trapten hem. En wij... wij stonden daar aan de kant... hulpeloos... Mijn mama wou helpen maar ze wist dat dat geen zin had en dat mij dan misschien ook iets zou overkomen. Ze riep dat de mannen moesten stoppen. Maar dat deden ze niet..." De vage herinnering aan het zien van mijn papa die geslagen werd, werd me te veel. Er rolde een traan over mijn wang. Ik snikte. "Ik... ik weende, ik zat daar, te kijken hoe mijn vader werd geslagen en er bloed begon te vloeien." Ik snikte weer. Harry pakte mijn hand vast en kneep erin. Ik ging verder met een trillende stem "En toen... P-plots pakte een van de mannen een... een geweer en-en schoten..." Het werd me te veel. Wenend zei ik nog:"Ze schoten hem dood waar ik zelf bij was." Ik verborg mijn gezicht onder mijn armen op mijn knieën. Ik begon hard te snikken. Harry sloeg zijn armen om me heen en fluisterde in mijn oor:"het is oke, het spijt me dat ik het je liet vertellen, het is nog erg gevoelig, ik begrijp het. Het is voorbij..." Stilaan verminderde het snikken. Hij hield me nog stevig vast en wreef met zijn duim rondjes op mijn arm. Hij fluisterde heel de tijd dingen zoals 'het is oke' en 'het is voorbij, alles komt goed' in mijn oor wat me kalmeerde. Ik keek op en veegde de tranen van mijn gezicht. "Het spijt me..." zei ik, verlegen door mijn uitbarsting. "Zeg geen sorry, ik begrijp het volledig, het spijt me dat ik het je liet vertellen." Ik schudde mijn hoofd:"Nee, het is niks. Het blijft gewoon een beetje moeilijk..." Hij keek naar me met een lieve glimlach. "Het is oke." Ik glimlachte terug. "Laten we over iets anders beginnen. Vertel eens iets over jezelf... Wat is je lievelingseten?" Ik glimlachte harder, met nog een betraand gezicht. Hij lachte:"Wat een verandering. Mijn lievelingseten is taco's. Het is echt goddelijk. Wat is het jouwe?", vroeg hij. Ik begon te lachen. "Taco's? Hm ja, dat is best lekker, maar wat ik het liefste eet, zijn de frieten van België. Heb je het ooit gegeten? Dát is pas goddelijk. Spijtig dat ze hier niet zijn." Hij trok even een bedenkelijk gezicht en herinnerde het zich ook plots:"Oh ja! Ik weet wat je bedoelt! Ja, die frieten zijn inderdaad heerlijk. En de Belgische chocolade! Die is ook niet te weerstaan." Ik lachte luider, al een beetje vergetend over mijn vader. "Ja! Hmmm het Belgische eten is gewoon magisch." "Ja maar taco's blijven het lekkerst", zei hij met een knipoog. Hij was zo... perfect. We bleven zo praten, over dat soort dingen. Ik wist eigenlijk al alles van hem, maar ik deed alsof ik heel verrast was over zijn antwoorden. Anders was het niet leuk. Hij vroeg mijn hobby's. Ik zei:"Ik dans, zing, speel gitaar en ik doe tekenacademie." Hij keek verwonderd. "Wauw, zo creatief en muzikaal." Voor hij verder kon praten, zei ik:"Ja, maar ik ben niet goed. Ik speel al lang gitaar maar zingen doe ik pas vanaf mijn 12de. Ik ben dus eigenlijk niet goed. Ik zit in een klein bandje met mijn vriendin, maar we zijn niet bekend. En tekenschool doe ik ook pas vanaf mijn 14de, dus daar ben ik ook nog niet zo goed in. Maar hey, ik wil graag zangeres worden dus ik ga ervoor. Ik moet gewoon nog veel oefenen. En tekenen doe ik gewoon graag." Ik haalde mijn schouders op. Hij keek me aan met een geheimzinnige glimlach. Ik keek terug. "Wat?", zei ik en ik lachte. "Oh niets. Je zegt dat je niet goed kunt zingen, maar ik wed dat je het wel kunt." Ik keek hem ongelovig aan. "Zing voor me", zei hij streng, maar nog steeds met die glimlach. Het was precies dat lachje waarmee hij vaak op mijn poster stond. Ik hield er van. "Nee! Ik ben slecht." Ik keek naar de grond. Ik klonk net als die meisjes die zo verwend waren en iets maar niet wilden doen. Je kent ze toch, die steeds "nee! Ik doe het niet, nee ik ka uin het niet, ik ben slecht" zeggen om aandacht te krijgen. Zo wilde ik niet klinken, maar ik wou ook absoluut niet zingen nu voor Harry. Ik wilde het nu niet verpesten. "Ach kom op! Ik wed dat je goed bent. 4 jaar zangles is al erg veel hoor." Hij bleef me aankijken. Ik keek hem terug aan en zei:"Een andere keer, oke? Ik heb nu gewoon even geen zin." Hij schudde zijn hoofd en lachte. "Oke Cecille, een andere keer. Maar ik hou je aan je woord." "Ja hoor! Ik doe het echt wel!" We praatten verder over onze jeugd. Hij vertelde zo'n grappige verhalen, dat ik er na een paar helemaal dicht lag van het lachen. De tranen sprongen in mijn ogen. Ook Harry begon te lachen, en ook hij kreeg tranen van het lachen. Het was superschattig. Hij stopte en keek me weer aan. Ik lachte nog steeds een beetje en merkte weer dat hij me bekeek. "Wat is er nu weer?", zei ik al lachend. Ik werd weer even serieus en veegde de tranen weg. "Laten we dansen." Het kwam zo plots maar hij trok zijn iPhone al uit zijn zak en zette een traag maar leuk liedje op. Hij stond op en stak zijn hand naar me uit. Ik nam hem verbaasd aan. Zodra ik rechtstond, wilde ik zijn andere hand vastpakken om te dansen, want ik was nogal in de war maar plots liet hij mijn hand los. Hij greep mijn heup vast en trok het dicht tegen zich aan. Ik schrok me rot. Zijn wang was vlak naast de mijne en de geur en nabijheid van Harry maakte me wild. Ik had nooit gedacht dat ik ooit zo dicht bij Harry zou staan. Mijn hart ontplofte bijna. Niet wetend wat te doen sloeg ik mijn armen rond zijn nek. Hij liet ook mijn heup los en sloeg zijn armen er rond. We dansten daar een tijdje, tot ik niet meer op kon van de blijdschap en even giechelde. Harry kwam van achter mijn haar en hoofd vandaan een keek me weer met die onverbiddelijk glimlach aan."Wat is er?", vroeg hij. Hij was erg dichtbij. Ik giechelde nog meer door dat lachje van hem. "Niets niets, ik besef gewoon even hoe blij ik ben." Hopelijk klonk dat niet te raar, maar het was de waarheid. "En je haar kriebelt, hihi." Dat was ook waar maar niet de hoofdreden van mijn gegiechel. Ik hield wel van de krullen van Harry die over mijn huid streken. "Ik ben ook blij om hier met een mooi meisje op het dak te mogen dansen", zei hij met een zachte en hese stem. Hij keek me aan. Ik giechelde nog harder en keek even naar beneden, nog steeds met mijn armen rond Harry. Ik keek terug op en zag dat Harry me nog steeds aankeek. Oh god, hij was erg dicht bij me. Zijn ogen doorboorden de mijne en ik kreeg een rilling door mijn lijf. Mijn huid veranderde in kippenvel. Alle mijn haartjes kwamen recht overeind door Harry zijn prachtige ogen die de mijne nog steeds vasthielden. Het waren de mooiste ogen die ik ooit had gezien. "Je... Je hebt prachtige ogen", zei ik erg zacht, erdoor een beetje aangedaan. Harry lachte, maar zijn ogen beweegden niet. "Dat hoor jij niet te zeggen. Jouw ogen zijn magisch, ik kan...", hij stopte even,"ik kan niet stoppen met ernaar te kijken." Ik haalde trillig adem. Zijn adem van door zijn neus streek over mijn gezicht. Ik zou hier elk moment kunnen flauwvallen, ik zou zelfs denken dat Harry me wilde zoenen, zó dichtbij was hij. Ik zag elk detail van zijn gezicht en alles was prachtig. Ik had eigenlijk nog nooit gezoend, ik was erg laat, maar dat boeide me niet. Ik wilde dat mijn eerste zoen perfect was en ookal had ik al veel dates gehad, toch was het nooit het goede moment geweest. Nu wel. "Je bent prachtig", zei Harry nog. Ik glimlachte. Meende hij dit nu? Waarschijnlijk niet. Hij kwam dichterbij. Oh goooood. Mijn hart ging te snel op en neer. Net voor onze lippen elkaar raakten, riep een meisje dat benenden naast het stadium stond:"Hey, het is Harry Styles met een meisje!" We waren waarschijnlijk met het dansen te veel naar de kant gegaan van de ingang. Al snel stond er een hele groep meisjes te schreeuwen en te zwaaien. Harry merkte het en trok me snel naar de deur. Ik begon te giechelen. "Wat sta jij nou weer te giechelen?", zei Harry best serieus, maar ik zag dat hij het moeilijk had. "Gewoon, ik vind het best spannend. En bij spanning moet ik lachen!" Harry hield het niet meer en begon ook te lachen. "Ik vind het ook best leuk, ookal is het niet iets om mee te lachen. Die meisjes worden knettergek nu!" Ik lachte nog harder, ookal was het eigenlijk echt niets om mee te lachen. Al lachend renden we de trap af. Toen we beneden kwamen, botsten we bijna tegen Liam aan. Harry had nog steeds mijn hand vast. Hij probeerde een beetje te stoppen met lachen omdat Liam ons aankeek met opgetrokken wenkbrauwen, maar het lukte niet. Ook ik kon me moeilijk inhouden. "Wat staan jullie nu te lachen? Waar waren jullie? We moeten zo meteen naar het hotel", zei Liam serieus. Ik had me lang stilgehouden, maar toen Harry iets begon te zeggen, proeste ik het uit. Ik liet zijn hand los en ging met mijn hoofd tegen de muur staan, met mijn handen voor mijn gezicht. Ik kon er niet aandoen, ik had echt de slappe lach, en dan kon je echt niets met me aanvangen. Toen Harry me zag, begon hij ook terug te lachen. "We... we waren uh.. naar het dak, om te praten, je weet wel." Liam trok zijn wenkbrauwen nog meer op. "En wat is daar zo grappig aan?", vroeg hij. "Geen idee", zei Harry. Hij kwam een beetje tot bedaren en ook ik draaide me weg van de muur. Mijn gezicht zag er vast en zeker vreselijk uit, met al die tranen die erover rolde. Het was best onbeleefd om zo te lachen in iemands gezicht, ookal waren we niet met Liam aan het lachen. Ik werd zo snel mogelijk serieus. "Sorry Liam, dat ik zo begon te lachen. Ik had even de slappe lach, je weet wel..." Verlegen haalde ik mijn schouders op. Harry stond ookal serieuzer naast me maar hij glimlachte nog steeds. Liam glimlachte naar me. "Het is oke." Hij wendde zich tot Harry. "Styles, we moeten zo meteen naar het hotel, kom je?" Harry knikte, en ik bemerkte een vleug van verdriet in zijn gezicht. Liam liep weg. Harry wendde zich tot mij. "Ik moet straks naar mijn hotel..." Plots schoot iets hem te binnen. "Je kunt even meekomen?", vroeg hij met glinstertjes in zijn ogen. Ik keek hem met een pijnlijk bedenkelijk gezicht aan. "Maar ik moet wel aan mijn hotel geraken..." Hij keek ook even bedenkelijk maar zei toen:"Waar is je hotel?" "Hier vlak bij, twee straten verder." Hij keek me weer blij aan. "Dat van ons is ook erg dichtbij, je kan daarna naar je hotel stappen. Of iemand kan je brengen? Kom alsjeblieft nog even mee, het was zo gezellig..." Het was zooooo lief dat hij wou dat ik meekwam, maar ik maakte me ook zorgen over Anaïs. Ik keek op mijn gsm voor het uur. Het was nog best vroeg, het was ongeveer een uur nadat ik de wc was uitgeglipt. "Oke dan, maar niet meer te lang. Anaïs is er al, ze vraagt zich vast af waar ik blijf." Harry's gezicht klaarde op. "Super! Nee hoor niet te lang. Wat heb je eigenlijk tegen haar gezegd?" Ik lachte even. "Dat ik harde... nou ja.. buikloop had en dat het nog uuuuren zou duren. Dus dat ze al naar het hotel mocht gaan" ik glimlachte. Harry begon hard te lachen. "Oh Cecille, je bent er me eentje", zei hij met een grappige stem. Ik lachte ook. Hij sloeg zijn arm nonchalant om mijn schouders en we stapten samen naar de deur waarlangs deze prachtige avond begon.