Waves (ft. Harry Styles 1D)

8. Starbucks

Ik deed voorzichtig mijn ogen open. Verward keek ik om me heen. Waar was ik? Ik lag in een dubbel bed, Anaïs lag nog diep in slaap naast me. Een voor een kwamen mijn herinneringen van gisteren terug: ik ben in een hotel met mijn beste vriendin, want gisteren was het het one direction concert, en toen nam Harry me mee,... Alles kwam terug boven, en ik voelde geen verdriet of levensloosheid meer. Al wat ik voelde in mijn buik, waren kriebels, kriebels omdat ik me blij voelde, verliefd. Ik keek op mijn gsm. Het was nog maar 6.30 in de ochtend. Ik legde mijn hoofd terug in de zachte kussens, maar eens ik lag, kon ik niet meer slapen. Vermoeid maar muisstil stond ik op uit bed. Ik deed een oversized, goed zittende tshirt aan en een short. Ik stak de tshirt in mijn broek. Ik deed een losse knot in mijn haar. Kijkend naar mijn spiegelbeeld, inspecteerde ik merzelf: ik had lang blond haar tot net over mijn borsten, ik had groene, amandelvormige ogen en volle lippen. Ik had een rond hoofd, waardoor ik vond dat ik vet leek, en mijn kin stond iets te ver naar achteren naar mijn zin, waardoor mijn hoofd dus nog dikker leek. En het ergste van mijn gezicht vond ik duidelijk mijn neus. Hij was vrij groot en hij had een klein knobbeltje in het midden. Ik vond het afschuwelijk en ik beelde me vaak in om die stomme knobbel er gewoon af te snijden of het te laten opereren, maar de kans dat het dan erger wordt, is vrij groot, dus doe ik het maar niet. Mijn lichaam was best oke. Vroeger, vorig jaar, had ik niet zo'n mooi figuur gehad. Ik had lange dunne benen, het waren net stokjes en mijn knieën waren vrij opgezwollen. Aan mijn buik hing dan wat meer vet en ik had geen kont. Ik had wel een volle cup B, waarmee ik tevreden was. En dan had ik nog eens gigantische voeten! Maar sinds die zomer, had ik getraind. Ik ging om de twee dagen joggen en ik trainde elke dag mijn buik- en kontspieren. Aan het einde van de zomer, had ik een platte buik, met zelfs zo'n verticale streep van de spieren en mijn kont was wat voller geworden door de trainingen. Mijn benen hadden meer vorm gekregen, hoewel ze nog steeds x- benen waren. Ik was erg trots op mezelf geweest en ik vond sinds toen mijn lichaam best oke. Ik trainde ook nog vaak, ookal deed ik het niet meer elke dag. Ik zuchtte en zette mijn bril op. Alles werd veel scherper voor mijn ogen. Ik pakte een briefje en schreef erop dat ik Starbucks koffies ging halen. Ik pakte mijn geld en stapte naar buiten. Ik zag er niet echt uit, hopelijk kwam ik niemand tegen. Ik dacht weer na over gisteren, ik kon niet stoppen eraan te denken. Eigenlijk wist ik niet goed wat Harry nu van me vond. Hij had me wel gezoend, maar nooit gezegd dat hij me leuk vond, of iets meer voelde voor me. Hij zal me misschien wel iets laten weten, hoop ik. Want wat mijn gevoelens betreft, wist ik niet goed wat te voelen. Ik vond Harry best wel leuk, maar als hij niets voor mij voelde... Ik was al even op straat aan het stappen toen mijn neus de geur van vers brood ontmoette. Ik keek opzij en zag een klein, gezellig bakkerijtje. Ik had best honger, mijn maag knorde een beetje. Ik liet me verleiden en kocht een donut. De vrouw in de bakker was zo'n oud, lief dametje. Ze was schattig en supergezellig. Ik glimlachte toen de vrouw me de donut gaf. Tevreden at ik mijn donut op. Het was verrukkelijk, ik had echt nood aan iets lekker zoet. Plots bemerkte ik Michael, een jongen bij mij op school. We waren al van het eerste middelbaar bevriend. De eerste twee jaren was hij een van mijn beste vrienden geweest, maar begin het derde middelbaar had hij me eens mee uitgevraagd. Ik dacht dat het vriendschappelijk was, je weet wel, als vrienden onder elkaar, maar toen hij me op het einde probeerde te zoenen, was ik heel erg geschrokken. Ik zei dat ik hem zag als vriend, en niet meer. Hij was erg hard geraakt maar zo was het nu eenmaal. Sindsdien was onze relatie verandert, het was wat ongemakkelijker. Hij flirtte de hele tijd met me, wat ik irritant vond, en vroeg me nog vaak uit op date. Ik wees hem telkens af maar hij bleef proberen. Ik had nu echt geen zin om hem te spreken en toen ik me wou omdraaien om een andere weg te nemen, had hij me al gezien en riep mijn naam. Ik draaide me traag terug om en deed alsof ik hem nu pas had opgemerkt. Ik stak mijn hand op. Hij kwam op me af gestapt. Oh man, ik had echt geen zin om met hem te praten. "Heeeeey Cecille!", riep hij uit en hij strekte zijn armen om met te omhelzen. Hij was zo hopeloos verliefd. Met mijn donut in mijn ene hand en de verpakking in mijn andere hand, knuffelde hij me waardoor al dat geplet werd tegen mijn tshirt. Hij liet me los een keek me lief aan. Ik glimlachte even snel. "Hey, Michael", zei ik, niet zo blij als hij. "Lang geleden he, wat doe je hier zo vroeg?" Ik hield mijn schouders op. "Ik kon niet slapen, jij?", vroeg ik maar ik was niet echt geïnteresseerd. Ik liet hem maar de hele tijd praten. "Oh, ik moet werken, weet je nog?" Nee, ik wist het niet meer. "Hier, in de supermarkt. Het is mijn vakantiejobje. En, wat heb je allemaal gedaan de laatste dagen? Nu het school is gestopt, zie ik je nog amper!" Ik hield weer mijn schouders op. Ik liep ondertussen verder, hij volgde. Gvd. "Oh niets speciaal, ik ben naar het one direction concert geweest." Hij keek me met grote ogen aan. "Oh ja! En hoe was het? Heeft Harry je gezien?" Hij grijnsde naar me. Hij wist dat ik grote fan was van 1D, van Harry. "Hij zwaaide naar me", zei ik. "Wauw, super!", zei hij. Hij begon te vertellen wat hij allemaal had gedaan. Gelukkig, hij praatte nu. Hij vertelde uitgebreid over wat hij allemaal had gedaan van de eerste dag na school tot nu, een paar minuten geleden. Ik wist elk detail. Toen hij klaar was, zei ik:"Oh leuk joh. Maar nu moet ik door, ik moet naar de Starbucks, ik moest snel koffie gaan halen." Ik hoopte maar dat ik hem had afgeschud. Ik wilde gewoon even koffie gaan halen, geen heel levensverhaal van iemand aanhoren! Toen ik wilde wegstappen, zei hij plots:"Mag ik eerst even iets vragen?" Ik rolde met mijn ogen en draaide me weer om. Ik had hem dus niet afgeschud, mijn missie was gefaald. Ik glimlachte snel. "Vraag maar." Ik keek hem aan terwijl hij terug naar me toe stapte. Hij was best knap, hij had een gebruinde huid, rommelig maar mooi haar en mooie blauwe ogen. Zijn lichaam was niet sterk of breed gebouwd, maar eerder wat langer en dunner. Toch had hij wat spieren in zijn armen en buik. Vele meisjes wilde graag met hem samen zijn en waren jaloers op me. Maar hij was mijn type niet. Hij was zo'n aardige, zorgzame jongen, die alles voor je deed. Als hij eens samen was met een meisje, wat niet zo vaak gebeurde, deed hij alles voor haar. Hij was precies haar vader die zijn dochter veel te hard verwende. Er was niet spannends, het moest allemaal veilig zijn. Ik hield net van spanning en avontuur en iets uitsteken. Met hem viel weinig te beleven. Maar pas op, hij was wel heel erg aardig en lief, en hij was gezellig om mee te praten, maar hij bleef een vriend. Hij speelde nerveus met zijn eigen handen. "Wil je misschien, morgen, uhm... even pizza ofzo gaan eten? Gezellig, je weet wel, met z'n tweeën...?" Hij keek me lief aan. Hij verpeste onze vriendschap echt. Ik zuchtte. "Sorry Michael, ik kan niet, ik moet weg. Misschien een andere keer?" Ik glimlachte lief. "Ik moet nu echt door." Ik knuffelde hem snel en ging er vandoor. Het was best gemeen maar hij moest nu toch doorhebben dat ik niet verder wilde. Snel ging ik de hoek om en ging de Starbucks binnen. Ik botste bijna tegen de jongen voor me in de koffieshop. Hij droeg een pet en een zonnebril. Ik keek om me heen. De shop was vrij wel verlaten, er was nog niemand te bespeuren, behalve de jongen voor me dan. Het was natuurlijk vakantie, niemand wilde dan graag vroeg opstaan. Londen was een stad vol met luie mensen, die sliepen tot 12u in de middag. Zo iemand was ik niet, tot in de middag slapen is het verspillen van je leven. Ik hou ook van uitslapen maar dat is dan maximum 11u voor me, en dat is zelfs al heel uitzonderlijk. De jongen voor me bestelde 5 koffies, allemaal verschillende. Ik en Anaïs hielden gewoon van cappuccino's. Het was niets speciaals maar wel superlekker. De jongen ging aan de kant zodat ik mijn bestelling kon doen. Toen ik vroeg voor twee cappuccino's, draaide hij plots zijn hoofd om en keek me strak aan. Ik keek verbaasd terug en herkende hem meteen: het was Niall! Mijn hart sloeg over. "Niall!", riep ik uit. "Ik dacht al dat ik je herkende! Hey Cecille!", riep hij terug. Ik liep naar hem toe en knuffelde hem stevig. Hij greep me ook goed vast. "Wat doe je hier zo vroeg?", vroeg hij na de omhelzing. Ik werd weer even opwindend door zijn nabijheid. Ik moest dit echt leren controleren. Ik hield mijn schouders op. "Ik kon niet slapen." Hij keek me lief en medelevend aan. "Och, ik ken het. Of kon je niet meer slapen door gisteren?" Hij grijnsde naar me. Ik glimlachte. "Het was heel erg leuk", zei ik vol blijdschap. Hij grinnikte. Plots kwam iets hem iets te binnen. "Oh ja! Wat heb je in godsnaam met Harry gedaan?" Ik schrok even. Wat was er met Harry? Was hij boos? Vond hij me zo stom dat hij ziek was geworden ofzo? "Uh, niets, uh... wa-waarom? Wat heeft hij gezegd ofzo?", vroeg ik, struikelend over mijn woorden, nog steeds overrompeld. "Wel", zei hij,"toen jullie op zijn kamer waren, hadden we pizza besteld omdat we nog een beetje trek hadden. Normaal eet Harry echt veel, en zeker van pizza. Maar dus, we zagen jullie dan naar de lift stappen maar toen deed hij de deur toe. Toen hij zo'n 10 minuten later binnen kwam wandelen, was hij helemaal van de kaart. Hij was stil en zei niet veel. Hij zat daar maar, op de bank, starend, naar de tv of gewoon in het niets. Hij at ook maar een half stuk van een punt pizza. Toen ging hij plots naar zijn kamer. We wisten dat er iets niet klopten dus ben ik maar bij hem gaan kijken. Hij zat op zijn iPhone foto's te bekijken en toen ik binnenkwam, deed hij snel zijn telefoon weg. Ik vroeg wat er was, maar hij wilde er nu nog niet over praten. Hij ging nadenken zei hij. Ik weet dus niet wat het is maar ik denk dat hij je wel heel erg leuk vind. Of misschien is er iets anders, ik heb eigenlijk geen idee." Ik keek hem nog steeds geschrokken aan. Zou Harry me zo leuk vinden dat hij verdrietig wordt? Dat vond ik toch best bizar. "Dus je denkt dat hij me leuk vindt, je weet wel, op díé manier?", vroeg ik onzeker. "Ja", zei hij zonder twijfel,"dat denk ik echt. Maar ik weet het niet zeker." Plots riep de mevrouw achter de kassa een naam van iemand door de shop omdat diegene zijn bestelling klaar was. Het was Naro ofzoiets? Niall klaarde op. "Ah dat ben ik", zei hij tevreden. Ik keek hem heel verbaasd aan. "Wacht Niall, wat is dat nu weer, naro ofzoiets? En wat moet ik nu met Harry?" Ik was helemaal in de war, alles tolde in mijn hoofd. "Naroh, dat is het omgekeerde van Horan. Zo herkennen ze me niet. Zayn is kilam, Harry selyts, Liam enyap en Louis nosnilmot." Hij grijnsde breed. "Oh en met Harry, laat het gewoon even rusten. Hij laat je wel iets weten als hij heeft 'nagedacht'. Je komt er wel achter. Maar nu moet ik door, anders komen er te veel mensen en ik wil niet opgemerkt worden en dus geen ongelukken ofzo veroorzaken" Hij knipoogde. "Ik spreek je hopelijk later nog eens!" Ja, hopelijk. En daarmee dat hij zo vroeg was. Maar dat boeide me even niets. Ik wilde er niet achter komen of hij me nu leuk vond of niet, ik wilde het nù weten! Hij pakte de koffie nadat hij al had betaald en liep naar de uitgang. Hij zwaaide naar me. "Wacht Niall, ik-", maar hij was al weg. Gvd. Puur van frustratie stampte ik boos op de grond. 'Hij moest erover nadenken, hij was down.' Wat had dat nou weer te betekenen? Je wist toch wel of je iemand leuk vond of niet? En zo niet, dan moest je er toch ook niet over nadenken?! Het was ja of nee, ik kon al die onzekerheid niet aan! De vrouw achter de kassa keek me vreemd aan en riep toen mijn naam met een toon van 'wat een rare meid is dat'. Ik pakte de koffie, betaalde en liep de shop uit. Ik ademde diep in en uit toen ik buitenkwam. Waarschijnlijk vond hij me leuk, dat was toch wat Niall dacht. Dus ik hield me dat gewoon voor en dacht er niet verder over na. En hoe meer ik terugdacht aan gisteren avond, hoe meer ik het geloofde. Blijer en blijer liep ik het hotel binnen. Ik zag Anaïs al een de ontbijttafel zitten, beneden op het terras. Ze zag me een zwaaide blij. Ik was blij om haar te zien, misschien moest ik het haar allemaal maar vertellen... Toen ik aankwam, hield ze me meteen een boekje voor mijn neus. Ik keek haar verbaasd aan. "Wat is er aan de hand?", vroeg ik haar. Ze keek boos, en slaagde het boekje hard op tafel neer. Ik zette voorzichtig de koffies op de tafel. "Heb je het niet gelezen?! Harry is- Och, lees het zelf maar, ik wil er niet meer aan denken!", zei ze kwaad en ze duwde het boekje in mijn richting. Ze draaide haar hoofd weg. Ik pakte voorzichtig het boekje op. Wat was er met Harry? Geschrokken liet ik het boekje los en sloeg mijn hand voor mijn mond. Er stond in grote letters op de voorpagina: HARRY GESPOT MET ONBEKEND MEISJE OP DAK LONDENS STADIUM. Ik was helemaal in shock, ik stond op de voorpagina met Harry Styles! Ik kon er niet lang over nadenken want Anaïs zei direct:"Nou ja, dat bedoel ik dus! Ik schrok me net zo rot als jij!" Net op dat moment kreeg ik een sms'je. Het was van Roland, van Harry dus. Snel en nog geschokt van het nieuws, opende ik het berichtje. Er stond:"Hi, over het magazine, zeg aan niemand dat jij het bent!" Ik ademde diep in. Nee, ik ging dus niets aan Anaïs vertellen. Waarom ik het niet mocht vertellen, wist ik niet maar ik zal het hem wel eens vragen. "Nou, dat is uh... best erg ja", zei ik, spelend dat ik het reuze erg vond. Ik kon het even allemaal niet geloven, maar ik moest er nu nog even niet te veel over na denken, zorg er nu voor dat je niets verklapt. "Ja, die stomme trut pakt mijn vriendje af!", riep ze uit. Ik hield mijn schouders op. "Wat? Vind jij dít oke?!", wierp ze me pist toe. Ik keek haar onschuldig aan. "Ach ja, ze heeft gewoon geluk. Ze is geen trut, hij mag toch wel een meisje meenemen?" Ik keek weer naar de grond. Anaïs keek me ongelovig aan. "Ongelofelijk! De grootste fan vindt het oke dat haar idool met een ander meisje, waarschijnlijk een fan, is gespot, dansend op het dak!" Ze keek me nog steeds ongelovig aan. Ik hield mijn schouders op. Ze zuchtte geërgerd. Ik begon over iets anders. "Hey, weet je wie ik tegenkwam op straat? Michael!" Anaïs klaarde op. Zij vond Michael wel aantrekkelijk en leuk en ze zou zo met hem daten. Maar hij had geen aandacht voor haar. Ik vond ze best wel een leuk stel dus hielp ik mijn vriendin vaak door goed te spreken over haar bij Michael. Ik zal ze wel eens laten daten, het zal me wel lukken. "En, wat zei hij?", vroeg Anaïs opgewonden. Ze zat op het puntje van haar stoel. Ik grinnikte. "Er is hier iemand verlieeefd!" Ze sloeg me speels op mijn arm. "Hou op! Vertel me alles wat hij deed", zei ze en ze grijnsde. Ik vertelde haar alles, blij dat ik het onderwerp met succes had veranderd. Ik zat er nog steeds wel mee. Stel je voor dat iemand me herkende... Maar toen ik nog eens subtiel naar de foto keek, zag ik wel dat die heel onduidelijk was. Zelfs Anaïs had me er totaal niet in herkend. We dronken rustig onze Starbucks op. Al pratend en lachend gingen we onze zakken halen en gingen we naar de bushalte om de bus naar huis te nemen. De bushalte was twee minuten stappen van het hotel. Het hotel lag erg goed gelegen, in het centrum, dicht bij het station, dicht bij het stadium, het was er niet té druk en wij woonden er ook nog eens dicht bij. Het was mijn favoriete hotel, het Gamble hotel. Het was niet duur maar wel mooi en heel erg gezellig. We stapten op de bus. Al snel kwamen we aan bij Anaïs haar huis. Ze stapte uit en ik bleef alleen over op de bus. Ik stak mijn oortjes in en leunde met mijn hoofd tegen het raam van de bus. 'Story of my life' galde door mijn oortjes mijn gehoorgang in. Ze bereikte mijn hersenen, en hart. Het was zo'n mooi en emotioneel lied, telkens opnieuw werd ik er emotioneel van. Ik dacht aan Harry. Ik zuchtte en stapte van de bus bij mijn halte. Het was even stappen tot mijn huis maar dat was niet erg. Nog even alleen rustig wandelen, ik hield ervan. Ik was eigenlijk graag alleen, ik voelde me op mijn gemak en was helemaal ontspannen. Ik kwam aan bij mijn huis en werd begroet door de heerlijke geur van pannekoeken. Ik snoof verheerlijkt de geur op. Man ik had trek, ookal had ik net gegeten. Het was nog vroeg in de middag, zo'n twaalf uur. Ik en Anaïs hadden nog lang gepraat na het schokkende nieuws in het magazine. Het was nog steeds allemaal niet te geloven. Ze hadden ons gezien, ík stond op de voorpagina. Ik wilde het aan iemand vertellen, mijn vreugde omdat ik Harry had ontmoet delen, maar dat kon ik niet. Beloofd is beloofd. Ik had Harry trouwens 'oké (:' getuurd maar hij had niet geantwoord. Zucht. Mijn moeder kwam de hoek om van de keuken met een grote glimlach op haar gezicht. Ze had waarschijnlijk uren in de keuken gestaan om zelf pannekoeken te bakken, want ze was niet de beste kok. "Hey lieverd! Hoe was het concert? Heb je genoten?" Ze omhelsde me stevig. Ik omhelsde haar terug, blij dat ze blij was me te zien. Ik hield zoveel van haar. "Hey mam, het was geweeeeeldig, zoals altijd he. En ja, ik heb zeker genoten!" Ze keek me blij aan. "Nou, dat doet me plezier. En, heeft Harry je gezien? Ik heb pannekoeken gemaakt voor je, ik hoop dat je ze lust, want ik ben niet de beste kok!" Ze lachte. Ik lachte mee. "Tuurlijk lust ik ze!", zei ik enthousiast,"pannekoeken zijn altijd lekker, behalve als je écht geen talent hebt." Ze keek me met een grijns aan. "Wel, volgens mij heb je pech met een moeder als ik op kookgebied." Ze lachte breed. "Misschien, maar op alle andere gebieden ben je de beste", zei ik lief. Ze keek me vertedert aan. "Oh, schat dat je bent! Ga zitten en vertel!" Ik wou haar graag ALLES vertellen. Ze zou waarschijnlijk eerst overrompeld zijn maar ze zou me advies geven en me vooral steunen. Ze steunde me altijd, in alles wat ik deed. Ze was de beste ooit. Ik vertelde haar gewoon dat Harry me zag en dat hij zwaaide, en dat ik door het dolle heen was. Ik vertelde ook de grappige dingen die gebeurt waren op het podium. Ze luisterde aandachtig en vroeg af en toe is. Ondertussen aten we gezellig pannekoeken, die best lekker waren. We praatten, lachten, we waren net vriendinnen. We hadden een supergoede band, en ik schaamde me nooit voor haar. Toen ik mijn pannekoek(en) op had, zei ik:"Mmmm mam, ze waren eigenlijk best lekker! Maar ik ga nu even naar boven, douchen enzo." Ze glimlachte. "Bedankt! Ik heb mijn best gedaan. En oke, zie je straks wel." Ik liep de trap op, met mijn zak met slaapspullen. Eenmaal boven kreeg ik een sms. Ik keek en zag dat Harry weer iets had gestuurd. Ik liet een klein kreetje van geluk uit. Er stond:'Hey, ik moet je spreken, morgenavond, 6u, in de (naam van klein, verlaten straatje in Londen).' We hadden het over dat straatje gehad, dat het een klein en onbewoond straatje was, maar het was er heel gezellig. Ik was blij dat hij dat straatje ook kende, ik hield ervan. Maar ik hield niet van de rest van zijn bericht. Hij moest me spreken, was dat omdat hij me miste en met me wilde praten, of was het een serieus gesprek, om het uit te maken ofzo? Is het eigenlijk aan? Boos van de frustratie smeet ik mijn zak door de hal boven. Mijn moeder was in de keuken dus ze hoorde me gelukkig niet. Waarom nooit duidelijkheid? Ik werd gek van al de onzekerheid en de verwarring! Ugh! Geërgerd stapte ik naar mijn kamer en dropte er mijn zak. Ik moest even rustig aan doen. Waarschijnlijk was het een date, ik overtuig mezelf er gewoon van dat we samen iets gaan doen. Tevreden en opgelucht ging ik naar de badkamer in. Ik geloofde het echt en ik had al zin in morgen! Wat moest ik aandoen? Wat gingen we doen? Morgen ging ik me de hele dag voorbereiden. Na het douchen, keek ik met mijn mama een film en kroop daarna in bed, omdat ik vandaag vroeg was opgestaan en laat was gaan slapen. Ik was blij, en ik vond dat ik goed positief bezig was. Zie overal het positieve in, daar wordt je veel blijer van. Met mijn goede ingesteldheid viel ik in een vredige slaap.