Waves (ft. Harry Styles 1D)

20. One chance?

Ik zuchtte diep en slenterde achter mijn nieuwe klas aan. Plots maakte een meisje zich los van de groep en kwam naast me lopen. Het was June. Ze was ongelofelijk lief, een goede vriendin. "Hey! We zitten samen in de klas! Leuk toch?", zei ze naast me. Ik glimlachte flauwtjes. "Hey, wat scheelt er?", vroeg ze bezorgder. Anaïs haatte me, en die gedachte maakte me misselijk, maar de zin bleef maar door mijn hoofd schieten. Ik haalde mijn schouders op en voor ik het wist, liepen er tranen over mijn wangen. Ze stopte me en omhelsde me stevig en lang. Na een tijd liet ze los en keek me aan. "Vertel Cecille." Ik keek naar de groep die verder ging. "Moeten we niet volgen?", zei ik snikkend. Ik veegde snel de tranen af. Ze schudde haar hoofd en keek me verwachtingsvol aan. Ik zuchtte diep en voor ik het wist, vertelde ik haar het hele verhaal, in het kort. Ze knikte af en toe. Ook op het einde knikte ze. "Weet je", zei ze," maak je geen zorgen. Jij en Anaïs zijn onafscheidelijk. Als je haar verteld hoe het precies zit, komt alles goed. Ik zou als ik jou was straks even gaan samenzitten met Michael en Anaïs en het hen allemaal duidelijk maken. Michael gaat het moeilijk hebben, en heeft het misschien nog een beetje moeilijk, maar je hoeft daarom geen relatie met hem te beginnen. Hij overleeft het wel." Ze keek me medelevend aan. Ik knikte en knuffelde haar stevig. "Bedankt", zei ik en keek haar dankbaar aan. Ze lachte. "Geen probleem, je kan altijd bij me terecht." Och, wat was ze lief. "Kom, laten we onze klas terug vinden", zei ze en ze trok me mee. Ik veegde nog eens extra over mijn wangen en in mijn ogen en volgde haar toen.

De deur zwaaiden open en de hele klas werd stil. Ik en June lachte nerveus. "Sorry, we moesten heel dringend naar de wc en we raakten de klas kwijt." Onze klastitularis van dit jaar knikte en gebaarde dat we moesten gaan zitten. Het was een rare man, stil en mysterieus. Ik nam plaats naast June en zuchtte diep. Het lesuur ging traag voorbij, de speech die elk jaar werd voorgedragen, werd ook dit jaar verteld. Alle info over het nieuwe jaar, de regels die iedereen toch al kenden, de waarschuwing over hoe moeilijk het vijfde jaar wel niet is kwam ook allemaal aan bod. Ik zuchtte nerveus, hoelang kon een lesuurtje duren? Ik tikte afwisselend met mijn vingers op de bank. Mijn voet trilde op de grond. Ik wilde zo graag weg, ik wilde het goedmaken, en liefst zo snel mogelijk. De bel ging, en ik sprong meteen recht waardoor mijn stoel naar achteren viel. Iedereen van de klas keek me raar aan maar het boeide me niet. Ik zette de stoel snel terug recht en pakte mijn spullen gehaast in. Ik wilde net mijn boekentas over mijn rug slagen en de klas uitlopen, toen plots iemand mijn arm vastpakte. Ik keek en zag dat het June was. "Veel geluk", zei ze zacht en kneep even in mijn arm. Ik lachte dankbaar naar haar en verliet toen de klas. Ik liep de trappen af. Spijtig genoeg zaten we op een van de bovenste verdiepen, en moesten we altijd duizende trappen doen. Eens ik buiten adem beneden aankwam, sprintte ik verder, de deur uit. Ik was als een van de eerste op de speelplaats. Stilaan begonnen de klassen naar buiten te stromen en werd het steeds drukker. Het was vandaag maar een erg korte dag. We moesten enkel naar school komen voor de klassenindeling en alle bullshit er rond. Morgen zou het school pas echt beginnen. Ik keek verward om me heen, zoekend naar de mensen die ik zocht. Plots zag ik Michael lopen, die uitstak boven de menigte. Hij was namelijk erg lang. Hij had een diepe frons op zijn gezicht. Ik baande me een weg naar hem toe. Toen hij me zag, veranderde zijn uitdrukking. Ik zag zijn gekwetste ogen, en mijn hart deed pijn. Die had ik veroorzaakt. Hij snapt er natuurlijk niks van. Toen ik aankwam, zei hij:"Wat is er aan de hand?" Hij keek me bezorgd aan. Ik vermeed oogcontact en schudde mijn hoofd. "We moeten gewoon dringend praten, met Anaïs. Help me haar zoeken." Ik pakte zijn hand vast en trok hem met me mee. We zochten ons rot naar Anaïs, maar we vonden haar niet. Hoe meer uren er voorbij gingen en hoe minder mensen er rond liepen op de speelplaats, hoe meer paniek er door mijn aders liep. Toen er nog enkele leerlingen op de speelplaats te zien waren en we dus bijna helemaal alleen waren, was ik helemaal hopeloos. Gefrustreerd schreeuwde ik "GVD" en liep naar een bankje. Boos liet ik me er op vallen en sloeg mijn handen voor mijn gezicht. Anaïs was waarschijnlijk al lang naar huis, maar ik kon dit niet langer laten duren. Ik moest het haar nu vertellen, en het frustreerde me mateloos dat ze er waarschijnlijk niet meer was. Michael kwam naast me zitten en legde zijn hand op mijn rug. Dat kon ik op dit moment even niet verdragen. "Niet doen", zei ik koud. Hij haalde zijn hand geschokt weg en rolde met zijn ogen. Hij ging met zijn hand door zijn warrig haar en stak zijn handen in zijn zakken van zijn uniformjasje. De speelplaats zag er vredig uit zonder al de leerlingen die er dagelijks op waren verspreid. Een fries briesje blies door mijn uniform en deed me rillen. Het was niet koud, maar fris voor de tijd van het jaar. Het zou waarschijnlijk gaan regenen, in Engeland regent het namelijk bijna altijd. Plots ging de deur van de wc open, die naast ons bevestigd was. Ik keek op, hopend dat het Anaïs was, maar het was Kayla. Het was een meisje van mijn jaar, een vriendin. Maar toen ik naar haar glimlachte, bleef ze me kil aankijken. Ik keek weg en zuchtte. Na Kayla liep er nog een meisje de wc uit. Ik keek op en zag Anaïs. Snel sprong ik op, maar bleef even ongemakkelijk staan. "Hey! Ik... Ik dacht dat je uh... al door was", zei ik nerveus. Ze keek me aan met opgetrokken wenkbrauwen maar liep me straal voorbij. Ze gunde me geen blikken meer waardig. Haar ogen waren rood en ze snifte. Ze had haar uniform helemaal toegeknoopt en had haar sjaal dik om haar nek, alsof het haar beschermde van de ijskoude. "Wacht!", riep ik uit, maar ze negeerde me en liep gewoon door. Gvd, hierop had ik geen uur zitten zoeken en wachten! "Het is niet wat je denkt!", riep ik nog eens. Ze stopte abrupt en keek me woedend aan. Haar blik alleen al deed me rillen. "Oh nee? Voor mij is het alleszins duidelijk! Jij bent een vuile, liegende hoer!", riep ze boos uit. Ik schrok even van haar harde woorden maar herstelde me snel. Ik nam het haar niet kwalijk. Ze wilde zich terug omdraaien en verder lopen, toen ik riep: "Ik ben niet samen met Michael." Zowel Anaïs als Michael verstarde. Anaïs draaide zich om en keek me aan met opgetrokken wenkbrauwen. "Kom, dan leg ik het uit", zei ik en gebaarde dat ze moest komen. Ze twijfelde even maar kwam toen toch terug gestapt. Waarschijnlijk wilde ze het maar al te graag geloven. Kayla was ondertussen al doorgelopen en we bleven met z'n drieën over. De speelplaats was nu helemaal verlaten. Ik zuchtte nerveus en ging zitten. Anaïs ging naast Michael zitten maar maakte geen oogcontact. Ze keek naar haar knieën. Michael daarintegen keek me verward, geschokt en gekwetst tegelijk aan. Ik keek snel weg en keek ook naar mijn knieën. "Nou, kom op!", zei Michael. Ik zuchtte nog eens diep en bad dat dit allemaal goed zou komen. Ik dacht aan Harry, en ik kreeg een warmer gevoel in mijn buik. Nerveus begon ik te vertellen. Al snel ging ik helemaal op in het verhaal. Ik vertelde vanaf het eerste begin, bij de dood van Michael's moeder, tot nu. Ik kreeg verwarde blikken, geschrokken blikken. Ik probeerde zo weinig mogelijk oogcontact te maken. Ze zwegen het hele verhaal lang, ookal verwachtte ik soms dat ze iets zouden zeggen, ookal zeiden hun uitdrukkingen genoeg. Toen ik eindelijk klaar was, keek ik twijfelend op. Allebei keken ze me uitdrukkingloos aan. Anaïs zuchtte en ging met haar hand door haar haar, maar ze zweeg. Michael keek langs me, in het niets, met een pijnlijk gezicht. Waarom zeiden ze nou niks? Plots trilde mijn gsm in mijn zak. Ik keek snel en zag dat mijn mama een paar berichtjes had gestuurd om te vragen waar ik bleef. Ik wilde zo snel mogelijk weg, deze ongemakkelijke stilte stoppen. Laat ze er maar over nadenken, het is natuurlijk een hele boterham, om het raar te zeggen. Ik stond op en zuchtte, weer. "Uhm, ik moet door, mijn mama is ongerust..." Ik keek van de een naar de andere, maar allebei leken ze met hun gedachte bij mijn verhaal. Ik wilde nog gedag zeggen, maar ze zouden me toch niet horen. Ik mompelde "tot morgen" en liep weg. On de hoek nam ik opgelucht adem en sloot mijn ogen. Ik leunde met mijn rug even tegen de muur. Ik had de hele tijd een brok in mijn keel gehad. Ik was blij dat ik had verteld hoe het zat, hopelijk zouden ze het begrijpen en me vergeten. Ik moest nu gewoon even stoppen met eraan te denken, ik was erdoor erg gestrest de laatste tijd. Ik ademde diep in en uit en liep verder naar de fietsenstalling. Ik pakte mijn fiets en ging op weg naar huis. De wind blies door mijn haren en het maakte me meteen ontspannender. Hopelijk werd Anaïs weer mijn trouwe beste vriendin, ondanks ik niet trouw ben geweest en werd Michael opnieuw een goeie vriend in plaats van mijn vriendje. Hopelijk werd alles weer normaal...