Waves (ft. Harry Styles 1D)

17. Not real friends

De vakantie vloog voorbij. Mijn mama had me verteld dat we de voorlaatste week van augustus op reis zouden gaan naar Venetië. Dat leek me een goed idee, dan kon ik mijn gedachten verzetten. Ik dacht elke dag aan Harry, elke minuut, en het gemis werd steeds groter. Het was nu een week voor we vertrokken op vakantie en het gevoel van het gemis was bijna ondraaglijk. Af en toe kon ik het niet meer aan, en huilde ik. Ik verstopte me gewoon op de wc, de enige plek waar ik alleen kon zijn en zeker wist dat ik niet gestoord zou worden. Dat had ik geleerd van de dag van het concert. We stuurden wel berichten naar elkaar, maar veel was het niet. Ik wilde hem voelen en ruiken, hem echt bij me hebben en hem knuffelen en zoenen. Ik stond in mijn kamer, met een open valies, klaar om gepakt te worden. Door mijn boxen galmde One Direction met Forever young, een klassieker. Ik neuriede mee en terwijl pakte ik mijn kleren uit de kast. Plots stopte de muziek en ging mijn telefoon. Ik had Harry al een paar keer gebeld en het maakte me altijd gelukkig, maar het was vreselijk duur. Hoopvol dat hij het was keek ik op mijn gsm maar teleurstelling overspoelde me. Het was Michael, weeral. Deze vakantie had hij me nog niet met rust gelaten, hij belde me zeker 1 keer per dag. Anaïs zei dat het langzaam ging tussen hen, en dat ze nog niet hadden gezoend, maar dat ze wel al meerdere keren waren uitgegaan. Waarom belde hij mij dan steeds? Ik had het niet verteld aan Anaïs, dat hoefde niet. Er was ook geen reden om alarm te slaan, het was allemaal heel onschuldig. Ik liet hem overgaan en de muziek begon terug. Ik ging verder met inpakken. Het volgende liedje dat begon, was Don't let me go van Harry. Het was een solo liedje van hem. Ik stopte even met inpakken en ging op de grond zitten, naast mijn valies. Zijn prachtige stem maakte me weer emotioneel. Zonder dat ik het wou, rolde er een traan over mijn wang. Ik veegde hem snel weg en ging verder met inpakken. Nu niet Cecille, nu niet. Nadat alles was ingepakt en ik mijn valies toe had gekregen, wat een hele opdracht was omdat hij overvol zat, plofte ik weer neer op de grond. Eindelijk was i- mijn gedachten werden onderbroken door weer het gering van mijn telefoon. Boos pakte ik hem en drukte op de groene knop. "Wat is er toch mis met je? Je belt me nu al de hele vakantie lang!", riep ik. Ik hoorde dat het stil was aan de andere kant van de lijn. "Hallo?!", riep ik uit maar ik kreeg geen antwoord. Ik checkte of ik wel had opgepakt toen ik plots een stem hoorde. "Ik dacht dat wij vrienden waren", klonke een kille, zware stem aan de andere kant. Dit was duidelijk Michael, maar het leek alsof hij net had gehuild. Ik schrok van zijn woorden. "Dat zijn we ook!", riep ik uit. Wat is er aan de hand? "Waarom negeer je me dan al de hele vakantie lang, terwijl ik je nodig heb?" Zijn stem klonk killer dan ooit. Het raakte me. "Waar heb je het over?", vroeg ik verward en geschrokken. "Ik bel je al dagen lang, en je neemt nooit op. Dan neem je eindelijk op en dan ben jij boos op mij? Serieus Cecille, wie denk je wel niet dat je bent? Ik ben er altijd voor je, en nu heb ik je eens 1 keertje nodig, en je negeert me gewoon. Ik dacht echt dat we vrienden waren." Van schrik laat ik bijna mijn gsm vallen. Al de woorden waren als pijlen in mijn hart. Ik werd er boos van. Hoe durfde hij zo over me te spreken?! Boos riep ik terug:"We zijn ook vrienden! Ik dacht dat je me belde om me weer op een stomme date te vragen, wat ik niet wil! Je stalkte me al maanden, natuurlijk ben ik boos! Hoe durf je me zo te noemen?!" Ik ademde diep uit, ik had dit allemaal gezegd in 1 ademhaling. Het bleef lang stil aan de andere kant, wat me nog bozer maakte. "Wauw", hoorde ik hem zeggen, de teleurstelling goed hoorbaar,"sorry dat ik je stalk, sorry dat ik je leuk vind. Bedankt om me te laten inzien dat ik je duidelijk niet verdien. Je bent echt een goede vriendin." Met deze harde woorden legde hij af. "Hallo?!", riep ik nog door de telefoon maar er kwam geen antwoord. Van woede gooide ik mijn gsm op mijn bed. Hoe druft hij? Hoe durft hij, hoe durft hij, hoe durft hij?! Ik ademde nog steeds hevig. Ik liep rondjes in mijn kamer, om mezelf te kalmeren en te overtuigen dat ik niks verkeerd had gedaan. Maar hoe meer ik erover nadacht, hoe schuldiger ik me voelde. Man, ik had het flink verpest. Hij had gelijk, ik was er niet voor hem geweest. Maar wat is er dan gebeurd? Dat heeft hij me niet verteld. Ik moet hem terugwinnen als vriend, hij is zo aardig. Ik moet dit rechtzetten, er voor hem zijn. Ik grabbelde mijn gsm van bed en stormde de trap af. Ik pakte mijn jas. Mijn moeder zag me en keek me aan met opgetrokken wenkbrauwen. "Waar ga jij zo gehaast naartoe?", vroeg ze me. Ik was de deur al bijna uit toen ik riep:"Naar Michael, ben zo terug!" Ik sloot de deur en sprong op mijn fiets. Ik voelde me slecht, ik voelde me een slechte vriendin, en met die gedachte, stak ik nog een tandje bij.

Uitgeput kwam ik bij Michael's huis aan. Het was niet zo ver van mij weg, maar ik had zo snel gefietst dat ik er op 2 minuten was. Ik zweette een beetje en liet mijn jas liggen op mijn fietszadel. Een beetje in stress stapte ik naar de voordeur en belde aan. Zenuwachtig wachtte ik af tot Michael de deur voor me opendeed. Ik glimlachte verlegen en begroette hem. Hij knikte alleen maar serieus, maar hield de deur voor me open. Ik glipte naar binnen en wachtte tot hij de deur terug had toe gedaan. Net toen ik wou zeggen dat het me speet, zei hij:"Wacht even, volg me." Ik sloot mijn mond opnieuw en volgde hem de trap op, zijn kamer binnen. Hij ging zitten op zijn bed, ik bleef in de deuropening staan. Hij keek me aan met kille ogen. "Wat wil je?", vroeg hij hard. Er kwam weer een steek in mijn buik. Kon hij niet iets aardiger zijn? Ik ben toch helemaal naar hem toe gekomen? Ik had geoefend op de fiets wat ik zou zeggen tegen hem maar nu ik hier stond, voor hem, leken de woorden niet meer goed. Ik zuchtte en begon:"Het spijt me. Het spijt me echt dat ik niet opnam. Maar het is de laatste tijd ook zo gênant als ik bij jou ben, je probeert me telkens op date te vragen en ik vind het telkens moeilijk om nee te zeggen tegen een van mijn beste vrienden, omdat je mijn beste vriend bent. En ik wilde het niet nog is zeggen. Het spijt me, ik zal nu altijd opnemen en er altijd voor je zijn, net als jij er altijd voor mij bent." Ik liet mijn adem los. Ik was blij dat dat eruit was. Hopelijk vergeeft hij me, zodat we weer vrienden kunnen zijn en dat ik me niet meer zo slecht voel. Hij zat de hele tijd naar zijn voeten te kijken en keek me nu aan, terug met zijn warme, begripvolle ogen. Opgelucht glimlachte ik en liep naar hem toe om hem te omhelzen. "Het is oke", zei hij zacht in mijn oor. Na de omhelzing, ging ik naast hem zitten en keek hem serieus aan. "Wat is er dan aan de hand? Waarom had je me nodig?" Hij keek me aan en ik zag pijn in zijn ogen. Wat was er toch dat hem zo'n pijn deed? Hij keerde zijn ogen af en keek naar zijn handen, die speelden met zijn vingers. Ik wachtte af. Hij zuchtte en richtte zich weer tot mij. "Mijn moeder ligt in het ziekenhuis, ze... ze heeft kanker..." Ik schrok en sloeg mijn hand voor mijn mond. Meende hij dat? Hoe een slechte vriendin was ik geweest, in deze harde tijden voor hem? Ik voelde me ongelofelijk schuldig. Snel sloeg ik mijn armen weer rond zijn nek en wreef over zijn rug. "Oh het spijt me Michael, wat vreselijk! Het spijt me dat ik er niet was in deze moeilijke tijden." Hij pakte me weer vast en keek me aan nadat ik hem had losgelaten. "Het is oke, je bent er nu en dat is alles wat telt." Ik glimlachte hij bemoedigend toe. Ik hield zijn hand vast en vroeg wanneer het begonnen was. Hij zei dat het al een maand bezig was, en dat het harde tijden zijn. Zijn vader heeft het vooral moeilijk, daarmee dat Michael me eerst mee naar boven nam voor ik iets zei. Hij schudde zijn hoofd. "Ik kan het gewoon niet geloven..." Ik kneep in zijn hand, en kneep nog eens toen ik een traan zag op zijn wang. Hij veegde ze weg en snikte. Ik gaf hem een kus op zijn wang, ik had zo veel medelijden met hem. "Weet Anaïs dit?", vroeg ik zacht. Hij schudde zijn hoofd en keek me aan. "Ik wilde het eerst aan jou vertellen, ik ken je al langer en beter enzo..." Mijn hart warmde helemaal op. "Je kan vanaf nu altijd bij me terecht", zei ik. Hij glimlachte en zei zacht "bedankt". "Anders spreken we morgen ergens af om samen iets te gaan doen? Om je gedachte te verzetten enzo?" Hij schrok op en keek me doordringend aan. "Vind jij dat goed?", vroeg hij zacht. Ik knikte hevig en lachte. Hij lachte ook. "Ik ben blij dat te horen", zei ik zacht. We spraken af om 13u morgen bij mij thuis. Ik nam uitgebreid afscheid en fietste naar huis. Ik had nog nooit zoveel medelijden met hem gehad als nu, ook niet nadat ik hem al voor de honderdste keer had moeten afwijzen. En het was de eerste keer in weken tijd dat ik even niet aan Harry had gedacht...