Waves (ft. Harry Styles 1D)

36. Dark snow

Zachtjes deed ik mijn ogen open. Het was buiten nog donker. Ik keek uit het raam en zag dat onze tuin bedekt was met een verse laag sneeuw, die nog werd aangevuld door vallende vlokken. Ik zuchtte en wreef over mijn hoofd. Ik had hoofdpijn, en niet alleen van de alcohol. Ik had de stukken die ik in de nacht was wakker geworden doorgebracht al wenend en snikkend. Ik voelde me vies en slecht en schuldig. Wat er was gebeurd, gaf me het gevoel dat ik niets waard was. Alsof ik gebruikt was. Gewoon het idee dat Daniel het probeerde... Ik begon hem net al als een broer te zien. En ik had Harry ook nog eens half bedrogen. Ik was bijna met iemand anders naar bed gegaan, ookal wilde ik het zelf niet. Stel je voor dat ik nog meer gedronken had en ik echt seks met hem had gehad. Rillingen liepen over mijn rug. Ik had niet meer met mezelf kunnen leven. Ik vond mezelf nu al degoutant. Ik stond op uit de zetel en keek hoelaat het was. Elke keer dat ik wakker was geworden, was het te vroeg geweest om wakker te blijven. Het was 7u. Laat genoeg voor mij. Ik strompelde naar de keuken die nu veel dichterbij was dan ervoor en schonk een glas water in. Water moest je altijd drinken nadat je alcohol had gedronken. En in mijn geval kon ik best drie hele flessen drinken. Ik kreeg een bang gevoel als ik dacht aan het weerzien van Daniel. Ik zou hem nooit meer deftig kunnen aankijken. Net zoals bij Harry. Ik zal het hem toch moeten vertellen? Ik was verscheurd, waarom moest alles plots weer slecht gaan? Wat had ik misdaan? Ik voelde de tranen weer opkomen. Snel nam ik nog een slok water. Het deed pijn om het water door te slikken, er zat een brok in mijn keel. Ik moest mijn gedachten verzetten. Ik dacht om wat gitaar te spelen, maar ik wilde niet naar mijn kamer. Misschien was Daniel ookal wakker... Ik deed gewoon mijn winterjas en -botjes aan en stapte de gure buitenlucht in. Het was nog kouder dan gisteren en de wind leek werkelijk in je wangen te snijden. Ik deed nog snel een muts, sjaal en handschoenen aan en begon te stappen. Ik probeerde gewoon even aan niets te denken. Ik wilde het liefst dat Harry nu naast me wandelde en zijn arm op me heen legde en me verwarmde en troostte. Maar hij zou me waarschijnlijk niet troosten, hij zou het waarschijnlijk niet begrijpen. Ho! Boos trapte ik tegen een stukje ijs. De sneeuw was best al diep, mijn heel botje zat al diep in de sneeuw. Waarom bestond alcohol ook? Het had voor mij toch alleen maar negatieve kanten. Telkens als ik eens iets dronk, ging het mis of is het misgelopen. Denk maar aan nu en die keer nadat Harry me had gezegd dat hij me niet meer wilde zien. Ik zuchtte nog eens diep. Het was nog steeds erg donker en ik werd plots bang. Wat haalde ik in mijn hoofd om alleen in de pikdonker te gaan wandelen? Straks staat er een man op me te wachten achter die boom daar, om me eens echt te verkrachten. Nog rillingen. Ach ja, nu kon ik tenminste goed nadenken. Als ik terugdacht aan wat er was gebeurd, leek het op zich niet zo erg. Ik kende Daniel nog niet zo lang dus hij was nog niet echt echt een broer, ookal voelde dat soms wel zo. En hij had me ook niet verkracht of tot iets toe gedwongen, ik had namelijk niet gezegd dat hij moest stoppen. Tot ik besefte wat er gebeurde natuurlijk. En ik had hem ervoor ook nog eens hevig terug gezoend. Én dan was hij zelf ook nog eens stomdronken geweest. Maar ondanks al dat, voelde ik me toch misbruikt. Nee, niet alleen misbruikt, gewoon dom en stom en vies en schuldig. Ik voelde me gewoon slecht, een slecht mens. Alles ging altijd mis bij mij en ik zorgde altijd voor miserie. Ik had op alles een slechte en negatieve invloed. Vonden mensen het eigenlijk wel leuk om met me om te gaan? Waarschijnlijk vonden ze me allemaal vervelend en stom. Mijn moeder zou niet eens merken als ik nu gewoon wegbleef, ze heeft zich nooit echt zorgen gemaakt om me. Ze wilt waarschijnlijk dat ik gewoon wegblijf. Niemand hoeft me nog, niemand wilt bij me zijn. De tranen liepen over mijn wangen toen ik realiseerde dat ik me nog nooit zo eenzaam had gevoeld.

Ik naderde mijn huis weer. Ik had zeker een halfuur buiten gewandeld, maar het was nog steeds donker. De zon kwam pas rond negen uur op. Toen ik mijn huis binnenwandelde, zag ik op de wandklok dat het kwart voor acht was. Hm, ik was 45 minuten weggeweest, en niemand had het gemerkt. Natuurlijk, niemand lette ook op mij. Ik deed mijn jas en schoenen uit en maakte een warme kop chocolademelk voor mezelf. Ik plofte weer in de zetel en pakte mijn schetsboek dat op het salontafel lag. Ik schetste Harry, een beeld van hem dat in mijn geheugen zat. Ik zocht naar een mooie herinnering van hem. Ik dacht terug aan de keer toen hij me net het kettinkje met het blauw steentje had gegeven. Toen ik zei hoe mooi ik het vond en toen ik bijna begon te huilen. Hij had een schattig uitdrukking, een klein blosje toen ik zei hoe perfect het was. Ik voelde aan het hangertje dat sindsdien nog steeds rond mijn nek hing. Plots schoot een andere herinnering in mijn hoofd, toen de taxi wegreed na die dag toen hij het kettinkje had gegeven en hij achterbleef. Hij stond daar zo zielig, met zijn handen in zijn zakken. Ik zuchtte verdrietig. Ik begon dat beeld te schetsen, en toen ik het resultaat bekeek, was het best wel goed. Normaal gezien moest ik altijd een foto hebben om iets te tekenen, ik kon nooit goed een beeld uit mijn hoofd tekenen. Maar deze keer was het aardig goed gelukt. Ik tekende verder en plots hoorde ik iemand van de trap strompelen. Shit! Straks is het Daniel! Maar hij staat waarschijnlijk niet zo vroeg op. Waarschijnlijk is het mijn moeder of James ofzo. Maar nee, daar verscheen Daniel, alleen gekleed in een boxershort en wrijvend in zijn ogen tegen de slaap. Hij knipperde met zijn ogen en keek me aan. Ik keek hem bang en geschokt aan. "Hey", zei hij schor. Hij kwam naar de zetel toegelopen. Ik sprong er snel af en haastte me naar de keuken. Ik moet hier weg, ik wilde niet bij hem in de buurt zijn. "Cille?", riep hij me achterna, "Waarom loop je weg? Is het om wat gisteren is gebeurd want het spijt me enorm voor dat. Ik had... dat allemaal nooit mogen doen, maar je gaf me echt de indruk dat... nou ja, het iets kon worden, ondank onze ouders samen zijn. Die zoen aan het podium... wauw", hij stopte even om onder de indruk te lachen. Ze kreeg het benauwd van zijn woorden. "Maar ik ging te ver...", zei hij nog tenslotte. Hij wachtte op een antwoord. Ik kokhalsde toen ik zijn stem en woorden hoorde. Ik liep de keuken uit en begon weer mijn jas en schoenen aan te doen. "Cille?", riep hij vanuit de living. Het maakte me misselijk dat hij me Cille noemde. Ik hoorde hem naderen. Snel probeerde ik mijn schoenen vast te doen maar ik begon te trillen door de stress. Shit shit shit, snel Cecille! Ik had hem nog niet vast toen hij bijna vlak voor mijn neus stond. Ik schrok recht bij het zien van zijn voeten. Met grote ogen keek ik hem aan en drukte me tegen de deur. Ik wilde zo ver mogelijk bij hem vandaan zijn. Hij keek me geschokt aan. "Hey hey, is alles wel goed?", vroeg hij bezorgd. Die toon maakte me ziek. Hij wilde me aanraken met zijn hand om me te troosten, maar toen de hand naderde, kromp ik ineen. Een klein gepiep ontsnapte aan me. Geschrokken trok Daniel zijn hand terug. Ik keek ineengekrompen weg en begon te snikken. "Wat is er?", zei Daniel, zo zacht dat het bijna onhoorbaar was. Ik keek hem boos aan. De tranen bleven stromen. Ik was dan ook nog nooit zo bang geweest, en ik wist niet eens waarom. Het is niet dat hij me nu ging verkrachten, maar het beeld van gisteren bleef door mijn hoofd dromen, en de alcohol had het hele gedoe nog erger doen lijken. Waarom had hij ook mijn bh uitgedaan? Hoe ongepast en... vies is dat! "Blijf bij me weg en raak me niet aan!", riep ik boos. Hij fronste geschokt en deed een stap naar achteren. "Cecille, doe rustig. Ik wilde je niet... zo overstuur maken." Mijn angst veranderde stilaan in woede. Hoe kon hij?! "Gisteren deed je anders ook niet rustig toen je me verkrachten!" Oke, echt verkrachten was het niet maar het voelde wel zo. Nu keek hij verontwaardigd. "Wat?! Ik dacht dat er echt iets was tussen ons, je zoende me anders heel overtuigend terug aan het podium en je verzette je niet tot ik aan je bh kwam. Plots ontplofte je, je had ook gewoon van het begin kunnen zeggen dat je het niet wilde! Ik zou jou nooit verkrachten!" Hij leek buitenadem van zijn uitleg. Ik wist dat ik hem niet kon beschuldigen van verkrachting, maar ik voelde me gewoon zo slecht. Ik moest me gewoon afreageren. Zachtjes begon ik opnieuw te snikken. Daniel zuchtte. Hij krabde op zijn achterhoofd. "Cecille, het spijt me maar ik heb je niet verkracht en ik weet dat wat ik deed, fout was maar ik was dronken, jij ook... Het ging gewoon plots." Hij keek me aan, in de hoop dat ik al wat rustig was geworden, maar ik keek nog steeds weg. "Kunnen we gewoon verder gaan met ons leven? Ik wilde het niet verpesten." Hij wilde bemoedigend in mijn arm knijpen maar ik kromp weer ineen. Ik bleef bang, van hem. Hij liet zijn arm weer zachtjes zakken. Ik schudde al huilend mijn hoofd. "Nee", zei ik zacht met een schorre stem,"nee, ik kan niet verder gaan met mijn leven. Ik kan niet meer met mezelf leven. Ik hoor gewoon niet te leven, stom kind dat ik ben." De tranen stroomden nu met volle snelheid over mijn wangen. Ik moest aan Harry denken, het schuldgevoel verspreidde zich weer. Snel draaide ik me om en liep de deur uit, weg van Daniel, die versteld stond van haar woorden. Toen ze snel haar fiets pakte en wilde wegracen, zag ze als laatste nog zijn bange blik.