Waves (ft. Harry Styles 1D)

42. Dudes

Daniel keek van zijn gebalde vuisten naar mijn geshockeerde gezicht, en realiseerde zich plots wat hij net allemaal had gedaan en gezegd. Ik herkende hem daarnet niet meer, hij had van die wazige ogen gehad. Nu zag ik langzaamaan zijn normale uitdrukking terug verschijnen. Hij draaide zich abrupt om en beende weg, niet richting huis maar verder het veldenlandschap in. "Fuck!", schreeuwde hij uit. Ik wist al waarheen hij ging. Hij had me eens verteld dat er verderop een klein stroompje was met heel helder water. Het leek wel drinkbaar, beschreef hij. Hij vond het prachtig te zien hoe het kleine beetje water zijn weg vond over de kleine steentjes. Er was een bankje naast, en hij werd er altijd lekker rustig. Ik draaide me om naar Harry, die pijnlijk over zijn kaak wreef. Ik keek bezorgd toe en deed uiteindelijk zijn hand weg van zijn kaak. Geschrokken zag ik dat het al blauw kleurde. Ik raakte het amper aan, maar Harry's gezicht verkrampte al van de pijn. Hij trok zijn hoofd bruut weg. "Wat is er?", vroeg ik zacht, en besefte meteen dat dat een domme vraag was. "Wat is er?! Serieus Cecille?" Ik keek beschamend weg. "Sorry, ik-ik... Het spijt me, hij was zichzelf niet." Harry draaide zich boos om. "Dus nu neem je het op voor hem? Hij kwetste jou én mij! Hij zei dat hij je bijna had gef**kt verdomme! Hij noemde je een kreng! Word wakker Cecille!" Ik schrok van zijn woorden, maar hij leek er geen spijt van te hebben. Hij voelde zacht aan zijn lip of het bloedde. En dat deed die. Snel deed ik een stap naar hem toe. "Laat me het verzorgen", zei ik terwijl ik mijn hand al omhoog bracht. Maar Harry deed een stap naar achter. Ik keek weer verbaasd. Ik fronste en zei: "Geef je mij nu de schuld van wat er is gebeurd?" Harry keek boos. "Jij hebt hem wel gekust! Jij hebt het die avond in gang gezet, jij liet hem je kleren uittrekken." Verbluft deed ik ook een stap achteruit. "Excuseer?", zei ik met een trillende stem. Harry keek chagrijnig: "Wat? Het is toch waar zeker?" Boos schreeuwde ik: "Ik was dronken, ik wist niet wat ik deed! En je weet dat ik er superveel spijt van heb, dat ik het nooit echt zelf wilde! Je wéét dat, en ik dacht dat je me had vergeven, ga je dit nu elke keer terugbrengen als we eens een keer ruzie hebben? Me elke keer herinneren aan mijn fouten? Me elke keer een slecht mens laten voelen?!" Harry zuchtte en ging met zijn hand gefrustreerd door zijn haar. "Nee, het spijt me van wat ik net zei, ik weet dat je het niet zo bedoelde", zei hij. Hij ging rustig terug zitten aan de tafel en steunde gefrustreerd op zijn twee gebalde handen. Ik ging voor hem zitten en legde mijn hand steunend op zijn arm. "Het spijt mij ook dat het zo is verlopen, ik had nooit gedacht dat... dát ging gebeuren. Ik dacht dat alles eindelijk weer goed zou komen..." Moeizaam slikte ik een brok weg in mijn keel. Harry legde nu ook zijn arm over de mijne. Nadenkend keek ik in de richting naar waar Daniel was weggelopen. "Hij was onder invloed", zei ik en keek weer naar Harry. Hij fronste. "Ik rook zijn adem en zag zijn rode, dikke ogen. Hij had wiet gesmoord, ik ben er honderd procent zeker van. Of iets anders, maar alleszins drugs", zei ik en schudde ongelovig mijn hoofd. "Ik wist niet dat hij dat deed, ik-k, ik snap het niet..." Harry kneep zachtjes in mijn armen. "Dat verklaart zijn gedrag wel, sommige mensen zijn hun zelf niet als ze onder invloed zijn. We laten hem anders even tot rust komen en gaan hem dan zoeken. Als hij naar huis wilt, moet hij dan niet sowieso langs hier? We kunnen het alleszins niet zo laten", zei Harry hoofdschuddend. Ik glimlachte. Hij wist in elke situatie juist te handelen. Nou, niet àltijd, iemand slaan was namelijk nooit goed. Hij besefte wat hij had gedaan en keek me diep aan. "Het spijt me ook dat ik zo reageerde, je weet wel... Ik dacht gewoon, de manier waarop hij het zei...", hij keek even moeizaam weg, alsof de gedachte die hij nu van plan was uit te spreken, hem hard pijn deed,"Ik begon te twijfelen of jullie misschien echt seks hadden gehad, ik-ik begon te twijfelen of je wel echt zoveel van me hield dan dat je zei..." Hij keek weer naar me. "Het spijt me dat ik aan je twijfelde." Mijn mondhoeken gingen aarzelend een beetje omhoog. "Hij klonk ook erg overtuigend. Weet gewoon dat ik heel veel van je hou." Ik voelde mijn hoofd gloeien en rood worden en keek weg. Hij pakte mijn hand en gaf het een kusje. Ik kreeg een klein steekje van schuldgevoel, omdat ik op een zeker moment, vòòr die avond, een keertje naar Daniel had gekeken, en iets had gevoeld, voor 1 seconde. Ik voelde iets dat ik herkende, van bij Harry. Meteen had ik het weggeduwd en er nooit meer aan gedacht. Het stelde nu niets meer voor, maar toch voelde het even slecht. Ik ging naast Harry zitten en steunde op zijn schouder. Hij legde verwarmend een arm om me heen, omdat het nog steeds koud was buiten, en zo bleven we een tijd stil zitten.