Waves (ft. Harry Styles 1D)

52. Love united

Ik stond voor mijn spiegel en dacht na. Wat zou ik aandoen om samen met Daniel het einde van de examens te gaan vieren? Ik besloot mijn haren te krullen, voor de verandering. Ik was iemand die meestal mijn haar gewoon liet drogen na het douchen. De hete lokken vielen op mijn rug nadat ik ze had gekruld. Tenslotte, nadat mijn haar helemaal was gekruld, ging ik er met mijn vingers door zodat ze er natuurlijker uitzagen. Tevreden keek ik in de spiegel. Vervolgens ging ik voor mijn kast staan. Het was prachtig weer buiten en waarschijnlijk zou het een warme nacht worden. Ik besloot mijn rode broek aan te doen; hij had twee recht pijpen naar beneden en zat lekker los. Als topje besloot ik mijn favoriete topje aan te doen, een wrap top in het zwart. Ik deed nog snel mijn kettinkje van Harry aan, dat ik had uitgedaan om te douchen. Ik voelde er zachtjes aan. Surprise yourself van Jack Garratt speelde op de achtergrond. Het lied was al maanden mijn favoriet, het was zo intens en gewoonweg geweldig. Ik voelde een steek van verdriet toen ik dacht aan Harry die niet meer van me hield zoals ervoor. Snel graaide ik mijn oorbellen, grote zilveren ringen, uit mijn juwelendoosje en liep naar beneden. Ik nam een heuptasje mee dat ik om mijn lichaam liet hangen. Het was handig en er kon onmogelijk iets uit gestolen worden. Ik botste tegen Daniel op, die om de hoek naast de trap stond. Hij keek achterom. "Ah, daar ben je. Gaan we?" Ik knikte en liep snel naar de berging om mijn schoenen te pakken. Ik besloot voor mijn witte schoenen te gaan die ik had gekocht in een tweedehandswinkel. Ze leken heel 90's door hun robuuste en sportieve look en hun dikke zool. Ik hield ervan. "Ik ben klaar!", riep ik aan de voordeur. Mijn mam stak haar hoofd om de hoek. "Wanneer zijn jullie thuis?", vroeg ze. Ik haalde mijn schouders op. "Niet té laat hoor, ik zal iets komen zeggen als we er zijn." Ze knikte en glimlachte. "Veel plezier, en niet te veel drinken he!" Ik schudde mijn hoofd. Daniel kwam aangestapt. "Let's go", zei hij en we stapte de zwoele avondlucht in. Het was al 22.00 en het was nog steeds 20°C. Gewoonweg zalig. We stapten op onze fiets en reden richting de drukkere stad. "Gaan we eerst iets drinken ergens?", vroeg Daniel. Ik knikte. "Misschien kunnen we gaan in de Kameleon, daar serveren ze grote cocktails van één liter en er is karaoke!", riep ik enthousiast uit. Daniel lachte. "Dan gaan we daarheen." En even later zaten we gezellig aan een hoog tafeltje, met een 1l Cosmopolitan en gezellige muziek. Als we deze cocktail met ons 2 op zouden hebben, zouden we niet meer kunnen rechtstaan vermoedde ik. Gelukkig kwamen er nog wat mensen van school, zodat zij mee konden drinken. We begonnen met z'n alle Truth or Dare te spelen, een spelletje dat je altijd begon te spelen als je wat gedronken had. Spijtig genoeg moest ik als Dare One Direction zingen op de karaoke. Sommige mensen pestten me met het feit dat ik een fan was, maar dat vond ik niet erg. Ik lachte ermee en dat deden zij ook. Dus daar stond ik dan, Midnight Memories te zingen uit volle borst. Ik kon echt helemaal opgaan in dit liedje en ik had het zo naar mijn zin, dat Harry niet één keer in mijn hoofd opkwam. Het dinertje van morgen gaf me stress, maar die gleed van me af tijdens het karaokemoment. Ik kreeg een applaus, dat ik met een glimlach in ontvangst nam. Na een bepaalde tijd besloten we eindelijk om naar Fabric te gaan. Fietsen was al wat moeilijker, maar we kwamen ongedeerd aan bij de club. De muziek was er vandaag lekker commercieel, waar ik van hield als ik uitging. Dansen was zo fijn, als de muziek je overnam en je helemaal er in opging. Het was een avond om nooit te vergeten. Om 4u 's ochtends viel ik lachend in mijn bed, uitgeput van de avond. Mijn ogen vielen vermoeid toe en ik viel als een blok in slaap.

Ik kreunde toen ik mijn gsm hoorde trillen. Ik probeerde het te negeren maar het ding bleef maar vervelend trillen op mijn nachttafeltje. Ik zuchtte diep, pakte de smartphone met mijn ogen toe van het tafeltje en bracht het naar mijn oor. "Hallo?", zei ik hees. Het was Anaïs. Ze belde me om te vragen hoe het was gisteren, omdat ze er niet bij kon zijn. Ze had een familiefeest en vond het zo spijtig dat ze niet kon komen. "Het was geweldig", zei ik zacht, omdat mijn stem wat te verduren had gehad gisteren. Ze lachte. "Ja, je klinkt als een ouwe man en dat is een teken van een goede avond." Ik lachte, heser dan ooit tevoren. Ik moest er nog harder van lachen, net als Anaïs. Na een halfuur legde ze af. Ik keek op mijn klok. Het was al twaalf uur. Ik kreunde nog eens en besloot nog even te liggen in mijn bed. Ik dacht aan de vorige avond, waarvan ik zo had genoten. Het was lang geleden dat ik zo had genoten van een avondje uit. Ik was dan ook al lang niet meer uit geweest door de examens. Dan dacht ik aan vandaag, aan de dag waarin Harry mijn familie eindelijk ging ontmoeten. Ik was opgewonden en blij dat het ging gebeuren, maar ik voelde me nog steeds raar tegenover Harry. We hadden niet meer gepraat sinds het telefoongesprek op het terrasje van de Starbucks en ik voelde dat het ongemakkelijk zou worden als hij zou komen. Langs de andere kant was ik zo blij dat ik hem eindelijk weer ging zien. Het was zeker al een maand geleden, misschien zelfs langer. De mengeling van gevoelens en gedachten zorgden ervoor dat ik niet langer rustig kon blijven liggen in mijn bed. Ik ging rechtop zitten en wachtte om te zien hoe ik me voelde. Ik voelde gelukkig geen hoofd- of buikpijn en ging opgelucht rechtstaan. Ik liep naar mijn wastafel om wat water in mijn gezicht te spatten. Ik zette snel wat muziek op om mijn gedachten een beetje te bedaren. Alive van One Direction sprong aan. Ik vond de tekst van het lied verschrikkelijk maar het was wel een tof deuntje. Ik sprong onder de douche en bleef eronder staan voor zeker 20 minuten. Ik was iemand die waterverspilling haatte en nooit te lang onder de douche stond, maar voor mij was dit geen waterverspilling. Het water voelde zijdezacht aan en warmde mijn hele lichaam op. Ik genoot er zo van, alsof alle zorgen er mee afspoelde. Na de 20 minuten van rust stapte ik uit de douche en besloot me al klaar te maken voor vanavond. Net toen ik mijn kamer binnenliep, leek mijn gsm weer te trillen. Met mijn handdoek rond me heen gerold ging ik op mijn bed zitten en nam op. "Hallo?", zei ik, met nog steeds een hese stem. "Hey", zei ook een hese stem. Mijn hart begon sneller te slaan. "Hey", zei ik zacht. Harry ademde diep in. Mijn hart ging er nog sneller van slaan, je zag het nu op en neer gaan in mijn borstkas. "Vanavond kom ik dan?", zei hij vervolgens. Ik had hem gesmst over het diner vrijdagavond na het laatste examen. Hij had gestuurd dat dat perfect was en dat hij er naar uit keek. Ik had niet geantwoord, ik was zo boos toen. Nu voelde ik me eerder ellendig door al het gedoe. "Ja, je kan komen rond 19.00 ofzo", zei ik zacht en ruw door mijn hese stem. "Je klinkt ziek", stelde Harry vast. Er leek niet veel emotie in zijn stem te zitten. Ik glimlachte bij de gedachte aan de leuke avond. "Ik ben gisteren uitgegaan", zei ik even emotieloos als hij. Ik wilde niet zo tegen hem doen, ik wilde dat het weer normaal was tussen ons. "Oh, was het leuk?", vroeg hij. Ik mompelde dat het erg leuk was. Ik zuchtte. Ik kon niet proberen te doen alsof er niets aan de hand was. Ik moest gewoon mijn gedachten onder controle kunnen krijgen. Ik wilde uitkijken naar vanavond, niet stressen om hem weer te zien. Ik wilde hem omhelzen en kussen als hij binnen zou komen, niet hem ongemakkelijk aankijken en glimlachen. "Harry", begon ik, "wil je me alsjeblieft zeggen wat er aan de hand is? I-ik heb het gevoel dat je iets achterhoudt o-of dat je..." Ik haalde even diep adem. Ik was iemand die niet graag over problemen praatte, ik negeerde ze liever. Maar dit kon ik gewoon niet langer meer negeren. "dat je me niet meer leuk vindt", zei ik zacht. Mijn ogen vulden zich met tranen en ik kreeg een enorme brok in mijn keel. "Cecille", zei hij, "ik hou van je, heel veel." Ik keek door mijn raam naar buiten. "Waarom doe je dan zo vreemd?" Hij zuchtte. "Ik weet het niet, ik..", zei hij aarzelend. Het leek alsof hij iets ging opbiechten, alsof hij eindelijk de reden ging zeggen voor zijn rare gedrag. "Je kan me alles vertellen Harry, als er iets is. Als ik iets verkeerd doe of als je je niet goed voelt ofzo. Je kan me echt vertrouwen." Het was even stil aan de andere kant van de lijn. "Er is echt niets mis met jou Cecille, je bent mijn engel ook al deed ik stom tegen je de laatste tijd. Dat verdiende je niet. Ik... het ligt aan mij." Zijn ruwe stem leek een beetje over te slaan. "Harry, wat is er dan?", vroeg ik een beetje in paniek. Hij zuchtte. "Ik weet niet wat er mis met me is, ik was gewoon heel oververmoeid en ik... Ik heb stomme dingen gedaan. Ik wil het het liefst gewoon vergeten." Ik keek met glazige ogen uit het raam, waardoor mijn zicht vervaagde. "Wat voor stomme dingen?", fluisterde ik. Hij zuchtte weer. "Het is niet belangrijk, ik wil het er niet over hebben." Ik knikte, ook al zag hij dat niet. Ik vond het niet fijn dat hij me niet vertrouwde, terwijl ik hem alles vertelde. "Kunnen we gewoon uitkijken naar vanavond, wanneer we elkaar eindelijk weer zien?" Ik zuchtte kort. "Ik heb je nodig", voegde hij er zacht aan toe. Ik glimlachte. Dat was de Harry die ik kende. De zachtaardige Harry. De Harry die van me hield. En ook al hield hij dan dingen achter, ik was veel tevredener met deze situatie dan de toestand van voor dit telefoontje. "Bedankt om te bellen, ik kijk er echt naar uit om je te zien", zei ik. Hij leek te glimlachen. "Dan zie ik je vanavond, en je familie." We namen afscheid en ik keek zuchtend weer uit mijn raam. Het zal nogal een avond worden.