Waves (ft. Harry Styles 1D)

6. Hotel suite

Gezellig pratend stapten we de deur binnen. Nooit gedacht dat ik me op mijn gemak zou voelen bij Harry Styles. Niet omdat hij niet gezellig was ofzo maar omdat hij Harry Styles is, dé Harry Styles. En een herinnering aan die gedachte maakt me weer helemaal 'fan'wild. Maar snel duwde ik de gedachte weg. Mijn hart bleef wel hard kloppen, maar niet omdat ik een fan was... Wel een beetje ook, zo snel kon het niet weggaan maar toch... Eenmaal binnen stonden de andere 4 al op ons te wachten. Ze keken ons verbaasd aan toen we binnenkwamen, met Harry zijn arm rond mijn nek. We stopten met praten en ook Harry's arm ging weg. "Uhm... Cecille komt even mee, haar hotel is hartstikke dichtbij." Harry keek op naar zijn bandleden. Ze leken het een gewaagd idee te vinden maar maakten zich verder niet druk. Misschien moest ik maar een betere indruk maken op de rest, ze waren tenslotte heel erg aardig geweest. Maar aan hen was ik nog niet erg gewend, en mijn hart ging een stuk sneller bij de nabijheid van Niall, Louis, Liam en Zayn. Liam klopt Harry op zijn schouder. "Heeeey Harry, kunnen we even praten?", zei hij met een geheimzinnige glimlach op zijn gezicht. Hij keek naar de andere leden. Zayn stak zijn duim op, en de rest lachten. Wat waren ze van plan? Ik voelde me niet echt op mijn gemak, alleen, met 3 supersterrren die ik niet goed kende. Ik begon ervan te zweten. "Hey, Cecille toch?", zei Niall plots. Ik schrok even. "Uh ja, Cecille, Cecille Aradel." Ik glimlachte zenuwachtig. "Dus, hoe komt het eigenlijk dat je hier komt?", vroeg Louis nu. Ik zal ze maar het hele verhaal vertellen zeker? Ik begon aan het verhaal, vanaf het begin van het concert tot nu. Natuurlijk niet wat we allemaal gedaan en gezegd hadden op het dak, ik zei gewoon dat we naar het dak gingen om te praten en dat er toen meisjes ons zagen en we toen snel naar beneden waren gelopen. Ik wist niet zeker of ik het mocht vertellen, maar het was toch geen geheim? De jongens luisterden aandacht. Toen ik klaar was, vroeg Zayn:"En wat deden jullie allemaal op het dak?" Ik stopte. Nee, dat ging ik niet uitgebreid vertellen. "We hebben gepraat", zei ik simpel. En dat was waar, maar dat was wel niet alles. "Alleen gepraat?", vroeg Niall nieuwsgierig. Wat waren ze toch opdringerig. "Wat is daar zo raar aan?", vroeg ik verbaasd, maar wel al lachend. "Wel, Cecille, dat is niets voor Harry", zei Louis weer,"Hij zou nooit alleen met een meisje praten dat hij leuk vond." Ik zag Harry net op dat moment kijken naar me, met een blik die zei:"Zijn ze jou ook zo aan het ondervragen?" Ik stuurde hem een blik terug:"Ja nogal, ze willen echt alles weten" en hij antwoorden:"de sukkels" en dan een glimlach. Ik smolt weg. Ik glimlacht terug, voor zover ik kon, want mijn hart spatte uiteen, zo plots, door zijn glimlach. Ik was er dus duidelijk nog niet aan gewend, maar dat vond ik niet erg. Nee, ik vond het juist leuk, heel erg leuk. "Wel..", zei ik aarzelend. "Wel...", zei Niall me na. "We hebben ook even gedanst", zei ik tenslotte. Het was eigenlijk no big deal, het was maar dansen. "Ik wist het, onze Styles!", riep Louis uit. Ze gaven mekaar een vuistje, voor mijn gezicht, omdat Louis langs de ene kant van me liep en Niall en Zayn langs de andere kant liepen. "Wat? Er is toch niets mis met dansen?!", vroeg ik. Danste hij dan vaker met meisjes? "Heeft hij dat nogal gedaan dan?", vroeg ik luider, omdat ze niet op mijn andere vraag antwoordden. Zayn keek op. Hij was de enige die even serieus werd en haar vraag wilde beantwoordde, Niall en Louis hingen al rond Liam en Harry heen. Zayn glimlachte lief. Hij was echt superknap. "Weet je, het is best al lang geleden dat Harry zo goed kan opschieten met een meisje, hij heeft al een hele tijd geen vriendin meer gehad." Ik schrok. "Maar ik ben Harry's vriendinnetje niet hoor, we kennen mekaar nog maar een uur!", zei ik luid, maar niet boos. Gewoon een beetje geschrokken. Ik zou doodgraag zijn vriendinnetje willen zijn, maar Harry bedoelt het vast allemaal niet zo. Hij wil vast gewoon vrienden zijn. Straks beledig ik hem nog door mezelf zijn vriendin te noemen! Het zou wel heel erg fijn zijn... Waarom wilde hij me anders zoenen, op het dak? Dat was waarschijnlijk een illusie geweest van me. Zayn grinnikte. "Wel Cecille, je weet nooit wat zal komen." Hij liep ook naar de groep vrienden die voor me liepen. Wat bedoelde hij daar nou weer mee? Hij was zo'n gevoelige, diepe jongen. Het was best leuk, maar toch begreep ik er niks van. Door al dit gedoe was ik helemaal in de war, ookal was het niet moeilijk te bergijpen: de jongens dachten dat Harry me leuk vond. Maar mijn gevoelens, díé vielen niet te begrijpen. Vond Harry me echt leuk of niet? Het was zo verwarrend... Harry zag dat ik alleen liep, ookal was dat niet erg, ik was even aan het nadenken en koppelde zich los van de bende. "Sorry voor hen", zei hij zacht in mijn oor en wees subtiel naar de wilde groep voor ons. Ik lachte even. "Geen probleem joh, geen probleem." We kwamen aan bij de tourbus. Het was een grote zwarte bus met donkere ramen. Je zou hem helemaal niet zien als een tourbus. Het was al donker buiten en er waren gelukkig geen fans meer te bespeuren die ons op het dak hadden gezien. We stapten de bus op en namen plaats. De zetels stonden in een hoek, met er tegenover een kleine tv. Het was best gezellig. De rest nam ook plaats. Ze begonnen te praten over het concert, over de leuke dingen die er waren gebeurt. Ik luisterde geboeid en lachte mee. Ze bespraken waarschijnlijk elk concert, wat ik zoooo, nou ja, waar ik zoooo opwindend van werd. Ik heb geen idee waarom maar het is gewoon zo... Geen idee, ik werd er gewoon blij van. Ze vroegen ook af en toe dingen aan mij: mijn mening over een grappige gebeurtenis, een liedje dat gezongen was, de menigten, de fans, enzovoort. Toen vroegen ze hoe een grote fan ik was. Misschien vinden ze me wel raar als ik erover begin. Ik was namelijk een grote fan, anders zou ik niet op de allereerste rij staan, met VIP-tickets. "Ben jij een wilde, uitzinnige fan van ons of vind je ons eerder gewoon goed?", vroeg Zayn nieuwsgierig. Ik keek hen geheimzinnig aan. "Zouden jullie willen dat ik uitzinnig was?", vroeg ik met 1 oog half toe. Ze keken bedenkelijk. "Wij houden van onze fans, maar we willen graag met hen kunnen praten, dus nee, hou je maar rustig", zei Louis. Ik glimlachte. Laat ik het dan maar gewoon zeggen. "Ik ben eigenlijk een heel grote fan. Ik had VIP-tickets, daarmee dat ik op de eerste rij stond. Maar ik wist dat jullie het leuker vonden als jullie met jullie fans een deftig gesprek zouden kunnen voeren, dus hield ik me rustig. Maar nu is het eigenlijk al een stuk makkelijker, ookal ben ik nog steeds suuuuuuperblij dat ik mijn idolen echt mocht ontmoeten en leren kennen", zei ik met een glimlach. Ik moest weer even giechelen. "Waarom lach je?", vroeg Zayn met een glimlach. "Dat doet ze omdat ze oftewel heel erg blij is, oftewel omdat het spannend is en oftewel omdat ze gekieteld wordt door iets", zei Harry ineens. Wauw, hij had het allemaal onthouden. Daarvan smolt mijn hart. Hij keek me lief aan. Ik lachte:"Inderdaad! Deze keer omdat ik blij ben en het nog wel spannend is." Ik glimlachte lief. "Zo, dus je bent een grote fan? Best cool dat je zo rustig bent. We proberen echt al eeuwen een gesprek te voeren met onze grote fans maar ze zijn altijd aan het gillen enzo", zei Liam. Ik haalde mijn schouders op. "Het is best moeilijk hoor, ik vond het ook echt reuze moeilijk. Maar nu gaat het al beter. Niet iedereen kan rustig blijven bij hun idolen, dat moet je begrijpen." Ik hoop dat dat er niet grof uitkwam, maar het was waar. "Wel", zei Niall,"dan hebben we respect voor je." Ik lachte. "En wie is je favoriet?", vroeg Zayn nieuwsgieriger. Oh, ik wist direct wie het was maar dat ging ik niet zeggen, dat vond ik gemeen en zelfs een beetje gênant. "Ik heb geen favoriet. Jullie waren alle 5 mijn idolen. Jullie zijn natuurlijk allemaal anders, in elk opzicht, maar toch kies ik geen favoriet", zei ik tenslotte. Ik glimlachte triomfantelijk, alsof ik er erg trots op was. Ik hoopte maar dat Harry en Zayn waren vergeten dat er ooit Harry op mijn voorhoofd stond. Maar ze merkten niets. Ze lachten alle 5. "Oke dan", zei Niall. Dat was superschattig, ik giechelde weer even stilletjes. Ze gingen verder met hun gesprek tot we aankwamen aan het hotel. We stapten regelrecht de lift in en gingen naar het bovenste verdiep. Het hotel waar ze verbleven had ik vaak gezien als ik er voorbij fietste. We waren er zelfs deze ochtend voorbij gereden! Ik zou er gek van worden als ik er toen van wist. Het is een heel erg duur hotel, het was wel te verwachten dat one direction hier verbleef. De lift deur ging open en we kwamen in een mooi ingerichte hal. "Dit is onze hotel suite", zei Harry."ik zal je rondleiden." Hij leidde me rond in de hele suite: de keuken, badkamer, eetkamer, alle jongens hun kamer, de wc,... We kwamen uit bij zijn kamer. Het was er best rommelig: er lagen kleren op de grond en het bed was niet opgemaakt, wat ik wel leuk vond. Hij ging zitten op zijn bed en klopte met zijn hand om te gebaren dat ik ook moest gaan zitten. "Zo, dus hier heb je in geslapen deze ochtend", vroeg ik terwijl ik aan het laken voelde. Het rook hier naar Harry, ik herkende zijn geur van toen hij zijn hoofd naast het mijne had gezet om te dansen. Het rook verrukkelijk. Harry keek me met een grijns aan. "Maakt dat je wild ofzo, hevige fan?", vroeg hij geheimzinnig. Ik lachte. Eigenlijk wel, heel erg zelfs maar dat zei ik niet. "Best wel, het idee dat jij hier de hele nacht hebt liggen maffen in je boxershort of zelfs helemaal naakt met warrig haar maakt me helemaal gek." Ik grijnsde terug. Hij lachte. "Dat weet je goed, ik lig naakt." "Loop jij ook niet graag naakt rond?", vroeg ik meer lachend. Hij keek al lachend de andere kant op. Hij was zo schattig. "Ja dat doe ik. En het is heerlijk." Ik moest lachen met het idee. "Ja lekker los allemaal", zei ik en het lachen werd harder. Hij lachte mee. "Jij viezerd!", riep hij uit. Ik stopte stilaan. "Het spijt me", zei ik. Hij keek me weer aan, met een scheve grijns. Man, ik kreeg het er warm van. "Hoe was jij eigenlijk als kind?", vroeg ik om zijn gestaar te laten stoppen. "Wel", begon hij,"ik was altijd iemand die graag in het middelpunt van de belangstelling stond. Ik stond graag op het podium, dat was altijd al wat ik later wilde doen, ik vond het heerlijk. En kijk, mijn droom is uitgekomen", zei hij met zijn armen gespreid, wijzend naar de prachtige hotel suite waarin hij verbleef omdat hij moest optreden in een van de grootste stadia van Londen. "Ja, je hebt het erg ver geschopt. Gelukzak", zei ik. Hij keek me serieus aan en hield zijn hoofd een beetje scheef. "Hoe was jij? Of hoe ben je nog steeds?", vroeg hij zachter waardoor zijn stem ook heser en ruiger werd. Ik keek naar mijn handen die aan het spelen waren met zijn laken. Ik hield mijn schouders op. "Wel", zei ik, net als hij eerder deed," het is best een lang verhaal enzo..." Ik was niet de gemakkelijkste tiener geweest, ik had het vaak moeilijk gehad, maar gelukkig was alles oke nu. "We hebben tijd", zei hij zachter,"als je het wil vertellen." Hij was te lief, te lief voor deze wereld. Ik zuchtte diep en begon:"Ik was altijd een heel blij kind, die zich nergens van aantrok. Ik had mijn beste vriendinnen en ik had zelfs een lief, ookal betekende dat niks in de lagere school. Maar toen ging ik naar het eerste middelbaar..." Ik kon dit verhaal echt heel uitgebreid vertellen maar dat ging ik niet doen. Stel je voor dat ik Harry zou gaan vervelen. "Ik was nog steeds datzelfde, gelukkige meisje tot mijn schoolbus op een dag een meisje omver reed. Het was niets ergs, ze had gewoon haar been gebroken, maar ik was heel erg bang geweest. De schreeuw toen we het meisje raakte, raakte me zo... Sinds toen was ik bang van bussen, ik had bang in mijn slaapkamer, alleen. Ik weet niet wat er mis met me was maar ik was te bang om alleen te slapen, dus ging ik bij m'n moeder slapen. Ik miste plots ook mijn oude school héél erg, daar zou zoiets nooit gebeuren en daar waren mijn vertrouwelijke, oude vriendinnen. En, je weet wel, van het een komt het ander: ik werd bijna echt depressief. Maar het werd verholpen, ik had geen bang meer. Het gemis ging weg maar wat ik eraan overbleef was dat ik erg verlegen was. Ik vond echt dat ik te stil was, ik dacht altijd dat mensen me niet leuk gingen vinden, dat soort dingen. Dus mijn tweede middelbaar was ook niet zo leuk, ik trok me veel te veel aan van wat andere mensen dachten over me. Maar sinds het derde heb ik me echt herpakt, en al mijn zorgen liet ik vallen. Ik werd vele blijer en gelukkiger, en dat ben ik nog steeds. Ik weet gewoon van mezelf dat ik me niet meteen op mijn gemak voel bij mensen die ik net ken, pas als ik ze even ken, kan ik echt mezelf zijn." Ik keek Harry aan. Hij was nog steeds geboeid aan het luisteren. "Je hebt het dus echt niet makkelijk gehad...", zei hij zachtjes. Ik schudde mijn hoofd. "Maar nu is alles oke, echt, ik heb helemaal niets hoor." Ik glimlachte. Hij keek me een beetje... raar aan. Misschien vond hij me een probleem kind nu. "Vind je... voel je je nu ook niet op je gemak... bij mij?", vroeg hij aarzelend en hij keek naar zijn handen op zijn dekbed. Daarmee dat hij zo keek, hij dacht dat ik me nu niet op mijn gemak voelde bij hem, dat ik mezelf niet was! "Op de een of andere manier, en ik heb dat bij sommige mensen, voel ik me wel op mijn gemak. Er is iets aan je dat ervoor zorgt dat ik totaal geen probleem heb met gewoon mezelf te zijn en me goed te voelen." Ik kijk hem aan als hij opkeek. Hij begon te glimlachen. "Goed, gelukkig maar. Ik dacht dat je dan al de hele tijd je ongemakkelijk voelde, en dat wil ik natuurlijk niet." Mijn hart ging sneller slaan. "Oh en weet je? Jij bent mijn favoriet", zei ik met een glimlach. Hij lachte. "Oh echt? Dat vind ik een hele eer." Ik moest erom lachen. Hij kon me zo laten lachen. We praatten verder over vanalles en nog wat. We gingen naast elkaar tegen het bed zitten. Het was zo gezellig en fijn dat ik het uur uit het oog verloor. Ik keek op mijn gsm. Het was alweer een uur later, al best laat. "Harry, het is al best laat, ik denk dat ik door moet", zei ik. Het deed me pijn in mijn hart om dat te zeggen, want ik wilde echt niet weggaan, ik wilde de hele nacht blijven. Ik zag de teleurstelling in zijn gezicht en mijn hart brak. Ik stond op en hij volgde me. Hij liep met me mee naar de lift. Ik wilde echt niet gaan, maar het moest wel. Anaïs mocht niet ontdekken dat ik er nog steeds niet was. Harry kwam voor me staan. Ik keek hem aan met verdriet in mijn gezicht. "Ik ga je waarschijnlijk nooit meer zien...", zei ik en er rolde een traan over mijn wang. Ik kon me niet inhouden. Hij wipte de traan weg met zijn duim. "Dat is niet waar, we gaan proberen contact te houden." Hij keek me lief aan. "Hier", zei hij en hij pakte m'n gsm. "Ik zal mijn nummer erin zetten. Maar niet onder mijn naam, anders gaat iedereen mijn nummer weten. Ik zet het onder de naam van je..." Ik keek bedenkelijk. "Van mijn neef! Zijn gsm heb ik niet en ik zie hem amper dus zet het maar onder zijn naam. Hij heet Roland Rodiure. Hij is half Frans." Harry typte de naam in en zette zijn nummer erbij. "Zo, aan niemand zeggen dat het mijn nummer is hé, ook niet aan Anaïs. Beloofd?", zei hij met een stomme grijns. Hij hield zijn pinkje voor zijn gezicht. "Beloofd", zei ik terug grijnzend en ik greep zijn pink met de mijne. Toen keek ik hem weer verdrietig aan. "Maar ik ga je niet meer zien in het echt..." Hij keek me weer diep aan. "Daar zorgen we wel voor." Hij bleef kijken, waardoor ik weer kippenvel kreeg. Hij streek met zijn hand over mijn wang en masseerde het met zijn duim. Hij boog zijn hoofd en kwam dichterbij. "Je bent zo'n lief meisje, Cecille", fluisterde hij als hij met zijn gezicht naast mijn oor was. Hij kwam weer wat omhoog en keek me diep aan met zijn donker groene ogen. Zijn hand zat nog steeds op mijn gezicht en zijn hoofd was zo dichtbij het mijne dat ik zijn adem op mijn gezicht voelde. Het waren maar een paar centimeters. Hij kwam weer een stukje dichterbij en sloot zijn ogen. Mijn hart ging als en gek tekeer, ademen ging plots moeilijk. Ik sloot ook mijn ogen en ik voelde zijn zachte lippen tegen de mijne. Hij zoende voorzichtig en zacht, het was perfect. Hij liet zijn hand zakken, greep mijn heup vast en zoende me ietsjes harder, met zijn tong nu. Hij zoende zo goed, en ookal wist ik niet wat goed en slecht zoenen was, dit was allesinds al héél erg goed. Er vlogen duizenden vlinders door mijn buik, ik voelde me zo.. verliefd. Ik greep met mijn handen naar zijn bandana en deed die los. Ik woelde met mijn vingers door zijn warrige krullen. Hij zoende me harder. Mijn hart ging sneller op en neer. Toen stopte hij een beetje buiten adem en keek me lief aan. Ik keek hem overdonderd aan, omdat ik zo net voor het eerst gekust had, en dan nog eens met Harry Styles. Mijn armen waren nog rond zijn nek en de zijne nog rond mijn heup. Ik lachte even en hij ook. Ik knuffelde hem stevig, ik wilde niet loslaten. Er rolde een nieuwe traan over mijn wang en verstopte mijn gezicht nog meer in zijn hemd. Ik rook voor de laatste keer de geur van zijn hemd en krullen op. Ik liet hem los en veegde daarbij snel de traan weg. Ik had zijn bandana nog in mijn hand, ik kneep er zo hard in dat mijn handen wit werden. "Ga maar, het is al laat", zei hij en hij drukte op de lift knop. De deur ging open. Ik stapte zo traag mogelijk naar binnen, ik wilde niet dat het gedaan was. "Doei", zei ik bedroefd en erg stil. Hij stak zijn hand op en keek even weg. Ik zag dat hij het ook moeilijk had. Zag ik daar nu een traan in zijn ooghoek? Ik zag het niet meer omdat de liftdeur sloot . Ik zwaaide nog snel maar het was te laat. De lift begon te zakken. Ik drukte de bandana tegen me aan en met het stuk stof tegen mijn hart gedrukt, sloot ik stijf mijn ogen en liet mijn tranen los over mijn wangen glijden. De prachtigste avond van mijn leven was voorbij...