Waves (ft. Harry Styles 1D)

2. Het concert

We zochten het beste plekje, het dichtst bij het podium, het plekje waarvan we dachten dat de jongens het meest zouden staan. Het zou nog lang duren tot ze zouden opkomen, dus praatten we wat met andere fans. Ze waren allemaal heel erg lief. Als een van ons naar de wc moest, hield de ene de plek van de andere bezet zodat die naar de wc kon, of iets te eten kon gaan kopen. In het begin ging dat makkelijk, omdat er nog niet zoveel mensen waren, maar hoelanger we er stonden, hoe moeilijker het ging. Na 5 uren staan, wachtend op de boys, kwam eindelijk het voorprogramma op. Het was 5 seconds of summer. Ik kende ze wel maar ik was geen fan. Achter me stond wel een hevige fan, want ze stond de hele tijd in mijn oor te schreeuwen. Geen probleem. Voor het one direction concert zou ik geen superhevige fan zijn, ookal was ik dat eigenlijk wel. Ik zou, als de jongens naar me zouden kijken, gewoon lief lachen en zwaaien. Ze vinden het leuker dat iemand gewoon doet tegen hen en met hen een gesprek zou kunnen voeren, dan dat diegene een iPhone in hun gezicht zou duwen en alleen maar zou schreeuwen. Dat had ik toch gehoord in een interview. Maar ik zou wel enthousiast blijven, nog steeds een fan, en dat zouden ze ook zien, ik had namelijk Harry op mijn voorhoofd geschreven. Ja, Harry was mijn favoriet, maar ik hield van ze alle 5. Het voorprogramma was echt goed, en de jongens van de band stonden héél erg dichtbij. Ik werd helemaal opgewonden bij de gedachte dat one direction straks ook zo dichtbij zou zijn! Het voorprogramma duurde 50 minuten en toen ze hun show eindigden, werd ik helemaal wild, ik explodeerde bijna van de opwinding. Naast me stond Anaïs al even hard te roepen als ik. Maar ik zou me echt kalm houden als ze er waren. Het zou moeilijk worden, maar als de jongens me daarom anders en misschien leuker vonden, was het het zeker waard. Het duurde nog een half uur voor de veiligheidsinstructies op het scherm van het podium verschenen. Het is zover, het moment waar ik al een jaar naar uitkijk! Ik kan niet wachten om ze te zien. En niet veel later verschijnen ze vanboven op het podium. Ik kon het niet geloven, ik schreeuw de longen uit mijn lijf tot ze dichterbij komen. Ik probeer me te kalmeren door diep in en uit te ademen. Gvd, ze zijn zo dichtbij, mijn idolen! Ik moest op mijn tanden bijten om niet als een gek te beginnen gillen, net als alle andere meisjes rondom me heen. Ik moest gewoon blijven denken dat het belangrijker was om kalm te blijven dan te schreeuwen, omdat ze me dan misschien zouden onthouden. Niall stapte voorbij. Hij bekeek de fans die tegen het podium stonden, net als ik. Elk meisje gilde en brulde wanneer de ogen van Niall de hunne ontmoetten. Zijn ogen gleden verder over de menigten en ontmoetten de mijne. Ik ademde nog eens in, zette mijn schattigste glimlach op en zwaaide vriendelijk. Hij merkte op dat ik niet uit mijn dak ging als de rest en zwaaide terug. Ik begon te lachen. DIT IS AL DE BESTE DAG OOIT, NIALL ZWAAIDE NAAR MIJ, JOEHOE! Niall ging verder met een glimlach. Ook Zayn, Louis en Liam bemerkten me en zwaaiden. OMG!!!! Ik draaide me even om de blijdschap uit mijn lijf te gillen, en draaide me dan terug om. Harry had me nog steeds niet gezien, wat me een beetje kwetste. Hij is mijn favoriet! Hij moet me zien! Na 4 liedjes had Harry nog steeds niet gekeken naar zijn fans. Ik begon me een beetje boos te maken. Waarom keek hij nou niet?! Gewoon een snelle blik zou al genoeg zijn, maar nee, hij bleef gewoon voor zich uit kijken. Plots draaide hij zijn hoofd naar de kant waar ik stond en zwaaide naar de menigten. Hij bekijk sommigen van hen snel, en ook snel even naar mij. Snel zette ik weer die glimlach op en zwaaide lief. Hij bleef me aankijken en stopte met zwaaien. Hij stak zijn hand op naar me met een grijns, geen zwaai die niks betekende, maar echt een gebaar dat alleen voor mij bedoelt was, geen vage begroeting aan 'de menigte'. Het raakte me, recht in mijn hart. Ik zou er ter plekken kunnen ontploffen. Vanalle gevoelens raasde door mijn aders, blijdschap, opwinding, verliefdheid. Vlinders begonnen te fladderen in mijn buik. Ik stak mijn hand op met een even grote betekenis achter: dankbaarheid dat hij me bemerkten. Hij grinnikte even en ging verder met zijn liedje. Alle meisjes rond me werden gek. Anaïs trok ook aan mijn arm. "Hoe doe je dat toch?! Hij zwaaide letterlijk naar jou, alleen naar jóú! Ik ben jaloers op je joh!", riep ze uit. Ik haalde mijn schouders op en lachte. Ik ging mijn geheimpje lekker niet verklappen. De menigte focuste zich weer op de jongens op het podium. Na het liedje alive kwam er een rustig liedje, namelijk you and I. Het was een van mijn lievelingsliedjes. Zayn en Louis gingen zitten op het verhoog in het midden van het podium, recht tegenover me, Niall ging erbij zitten, Liam stond gewoon recht en Harry, oh Harry, hij ging zitten op de rand van het podium, recht voor mijn neus. Ik bukte me even, balde mijn handen tot vuisten en perstte mijn nagels in mijn vel tot mijn handen wit zagen. Ik drukte mijn tanden op elkaar en schreeuwde binnensmonds, zodat ik zeker wist dat Harry er niets van merkte. Ik kwam weer omhoog om meteen het gestalte van mijn idool op 1m afstand te ontmoeten. Mijn handen waren nog steeds vuisten en ik had ze zo hard gebald dat mijn nagels waarschijnlijk mijn handen zouden doorboren. Ik lachte naar hem. Ik moest iets doen, hij was nog niet aan het zingen, hij moest straks het refrein doen. Snel bedacht ik iets om zijn aandacht te trekken, wat erg moeilijk was door al de doorgedraaide meisjes rond me die zijn naam steeds riepen. "Hey Harry, wat vind je van ons?", zei ik wanneer ik zijn ogen over mij zag gaan. Hij stopte en keek me aan. "Zijn we niet erg luid?", zei ik met een glimlach. Hij lachte terug. "Ja jullie zijn geweldig", antwoordde hij. "Weet ik", zei ik terug. Hij glimlachte weer. Hij begon zijn refrein te zingen. Ik keek hem het hele stukje van het liedje aan met een dromerige glimlach op m'n gezicht. Ik betrapte hem erop dat hij af en toe een snelle blik op me worp. Met elke blik, sloeg mijn hart over. Na het refrein, boog hij zich naar me toe. "Hoe heet je eigenlijk?", vroeg hij. OMG OMG OMG OMG OMG OMG, hij vraagt mijn naam. Ik glimlach even nerveus. Ik moet gewoon mezelf overtuigen dat hij ook maar een gewone jongen is, denk ik bij mezelf, dan zal je wel je opwinding en blijdschap kunnen beheersen. "Ik ben Cecille, aangenaam", zei ik en ik stak mijn hand uit naar hem. Er stonden afdrukken van nagels in. Oeps. De meisjes rond me begonnen te trekken en te duwen, ze werden knettergek. "Ik ben Harry Styles, aangenaam", zei hij, nou ja, riep hij terug en schudde mijn hand. Je moest wel roepen, je kon mekaar anders nooit verstaan door al het gegil van de enthousiaste fans. Ik trok mijn arm terug, verdoofd omdat die was aangeraakt door Harry Styles. Harry is maar een gewone jongen. Harry is maar een gewone jongen. Harry is maar een gewone jongen. Ik liet mijn hand slap naast me hangen, niet echt beseffend van wat er net was gebeurt. Toen boog hij zich weer naar me toe:"Je hebt prachtige ogen, Cecille" Mijn hart stond stil. Had hij nu net een complimentje in mijn oor geroepen?! Voor ik het goed en wel besefte, zei ik:"Oh wel, bedankt, ze zijn groen, net als de jouwe, hebben we iets gemeen." Wow, had ík dat net gezegd? Gvd, wat was ik trots op mezelf. Hij grinnikte, weer, hij was zo schattig als hij grinnikte. De opwinding joeg weer door mijn lijf. Ik glimlachte nerveus naar hem. Ik moest iets doen om me rustig te houden. Snel pakte ik mijn tas die op de grond stond op en zocht er de zak chips in die ik eerder die dag had gekocht voor het concert, voor als ik honger zou krijgen na uren recht te staan. Van eten werd ik altijd wel rustiger, ik hield ervan om te eten. Ik opende de zak en begon er tevreden van te snoepen. Ik zag allemaal meisjes rond me ook hun arm uitsteken, om ook de hand van Harry te schudden. Harry zag de zak chips. Ik had veel filmpjes gezien waarin hij gewoon op het podium stond te eten of een broodje van een fan pakte, er een hap van nam en terug gaf. Ik had er altijd reuze hard mee gelachen, ik hield ervan dat hij net zoveel hield van eten als mij. Ik bood hem de zak aan. Tevreden stak hij er zijn hand in en nam een hand vol chipjes."Bedankt", zei hij lief. Ik propte snel nog wat chips in mijn mond. Hij begon weer te zingen, met nog een handvol eten in zijn hand. Hij keek weer even naar me. Oh man, ik hield van hem. De zak werd leger en leger en na het laatste refrein stak Harry nog snel een keertje zijn hand in de zak, knipoogde naar me en stond weer op om het volgende liedje te zingen. Ik moest even juichen, heel even maar, kort maar krachtig, om weer even al die blijdschap enzovoort uit m'n lichaam te jagen. Ik schreeuwde het uit, alsof ik net van een berg van 50 meter was gesprongen en het had overleefd. Na een paar secondes stopte ik weer en keek snel even naar Harry. Hij keek me met opgetrokken wenkbrauwen aan. Hij had mijn luide schreeuw tussen alle andere schreeuwen dus gehoord. Shit. Ik keek snel naar de grond, keek hem dan weer aan met een onschuldige blik en beet op mijn lip. Hij lachte, in de microfoon, zodat iedereen het hoorde en de fans uit hun dak gingen, weeral. Gelukkig maar, fieuw. Ik glimlachte. Ik kon weer even voor een tijdje normaal doen na het gegil. Het concert ging verder en ik juichte na elk liedje. Ik bemerkte dat ik me best onder controle kon houden, als ik maar dacht aan het feit wat ik allemaal had bereikt door normaal te doen. Ik bemerkte ook dat Harry af en toe naar me keek, ik lachte telkens. Wat zou hij nu allemaal denken? Wat zou hij nu allemaal denken over míj? Na een paar liedjes, verdween Harry plots onder de plaats waar de drummer stond, terwijl Niall een speech opzegde aan de menigte. Ik haalde mijn schouders op, waarschijnlijk ging hij niets speciaal doen. Ik focuste me op de speech van Niall. Hij was zo lief en schattig toen hij zei dat we een geweldig publiek waren en even lachte. Hij had overduidelijk de beste lach ooit, hij was zo schattig en grappig, ik lachte me altijd kapot als ik hem hoorde. Ik juichte toen hij het volgende liedje aankondigden. Plots kwam Harry weer van achter de drumplaats vandaan. Hij had iets in zijn hand dat hij in zijn mouw schoof om het te verstoppen. Hij ging naar een dichtstbijzijnde bewaker en gaf hem het voorwerp zo subtiel mogelijk. Hij fluisterde iets in zijn oor. Wat was hij toch van plan? Harry stond weer recht en begon te zingen, met een korte en snelle blik op mij. Er stond nieuwsgierigheid en verwarring op mijn gezicht. Wat was dat allemaal? Ach ja, waarschijnlijks niets bijzonders. Het liedje ging voorbij, en het was al bijna een van de laatste songs van de avond. Ik voelde een steek van verdriet als ik eraan dacht. Plots stond de bewaker van net recht voor me. Geschrokken deinzde ik een beetje naar achter. Hij greep mijn hand en schoof een papiertje onder mijn mouw met de woorden:"Het is een briefje van Harry. Laat het aan niemand zien en doe alsof je niks hebt gekregen. Lees het ook als je alleen bent, maar wel vóór je het gebouw verlaat." Hij keek me weer streng aan. Ik knikte. Ik was zo benieuwd wat erin stond! Ik sprong van het ene been op het ander. Harry gaf me net een briefje!!!!! De laatste twee liedjes eindigden. Ik was zo triest, maar ik was ook nieuwsgierig om het briefje van Harry. Anaïs had al duizend keer aan mijn arm gerukt om te vragen wat die bewaker allemaal had gezegd en gegeven. Ik zei dat het niets speciaals was, dat hij gewoon vroeg om minder enthousiast te zijn en hoe ik het concert vond enzo, koetjes en kalfjes. Maar ze geloofde me niet. Laat haar maar, ze kalmeert wel. De jongens verdwenen van het podium. Ik kon wel huilen, het beste concert van mijn leven was afgelopen. Ik zag ook een paar meisjes rond me wenen en schreeuwen dat ze boos waren dat het voorbij was. "Kom, laten we gaan, naar het hotel om bij te praten", zei Anaïs. Ze wou waarschijnlijk een verklaring voor al dat gedoe met Harry en de bewaker. Oh, wat was het geweldig...