Waves (ft. Harry Styles 1D)

11. Explain it

Ik hoorde zachte stemmen op de achtergrond. Het waren Niall en Harry. Af en toe hoorde ik ook een snik. Ik lag met mijn hoofd op Liam's borstkas, te huilen om het zien van Harry. Het was te gevoelig, te moeilijk voor me. Hij had me zo gekwetst. Ik kwam recht en Liam keek me bemoedigend aan. "Kom op", zei hij zacht. Ik veegde met de rug van mijn hand mijn gezicht af. Ik snifte even. Ik bleef voor me uitstaren, naar 1 punt op de salontafel. Er rolde weer een traan over mijn wang en ik veegde hem snel weg. Liam sloeg zijn arm om me heen en wreef met zijn duim over mijn arm. Hij bleef zo zitten. Ik luisterde naar de stemmen. "Ik kan het niet aan haar zo te zien", zei Harry zacht en hij snikte. "Ik-ik kan het niet." Niall klopte hem op zijn arm. "Waarom heb je dat gedaan, gisteren? Je vond haar toch leuk?" Harry keek naar de grond. "Ik vind haar ook leuk, heel erg leuk. Maar..." Hij zuchtte al wenend en krabde weer aan zijn nek. "Maar wat?", vroeg Niall,"Kom op Harry, vertel wat er is! Het meisje begrijpt er niets van waarom je haar plots nooit meer wilt zien, je doet haar pijn!" Harry schrikte op. "Ik wil haar geen pijn doen!", zei hij luider, zodat iedereen het hoorde. "Vertel dan!", zei Niall terug iets zachter. "Ik... Ik kan het niet aan da-dat..." De rest van de zin hoorde ik niet meer, hij fluisterde plots. Ik snifte nog eens, en veegde nog een traan weg. Ze stapte onze richting uit. Ik draaide mijn hoofd weg toen ze terug in de opening waren. Hij had me gekwetst, ik wilde hem nog even niet aankijken. Hij snifte. "Cecille, ik..." Hij zuchtte. Ik keek nu recht voor me uit. "Ik moet met je praten...", zei hij met een hese stem. Liam klopte me bemoedigend op mijn rug. Ik stond met tegenzin recht en Harry draaide zich om. Ik volgde hem naar zijn kamer, kijkend naar mijn voeten. Toen we binnen waren, bleef ik staan aan zijn deur. Ik keek naar de grond, en veegde opnieuw een traantje weg. Hij stond met zijn rug naar me toe, een eindje verder, met zijn handen nog in zijn zakken en zijn hoofd gebogen. Hij zuchtte weer diep. Hij wreef met zijn hand in zijn ogen. "Het spijt me", zei hij. Hij draaide zich om en keek me aan. Ik keek niet terug, dat kon ik nu eenmaal niet. "Het spijt me", zei hij luider. Hij begon huilen. "Het spijt me om wat ik heb gedaan, ik.." Hij haalde zijn handen uit zijn zakken, gooide ze in de lucht en liet ze tegen zijn benen aankomen. "Kijk naar me", zei hij tegen me. Ik keek op, met tranen in mijn ogen. Ik zag zijn wanhopige gestalte, en zijn betraande ogen. "Ik wilde je nooit kwetsen", zei hij zacht. Hij wilde me nooit kwetsen?! Waarom stond hij dan te roepen tegen me?! Ik kreeg tranen in mijn ogen en liep tegelijkertijd vol van woede. "Nou, dat heb je toch mooi gedaan!", riep ik uit,"Je hebt me hard gekwetst..." Ik keek weer naar de grond. "Het spijt me echt", zei hij zacht,"dat was nooit de bedoeling, sorry..." Ik keek hem strak aan. "Ga je sorry blijven zeggen of gaat er nog iets nuttigs uit je mond komen?", zei ik koud. Ik keek hem verbitterd aan. Hij keek me een beetje gekwetst aan. Hij wist half zo min hoe ik me had gevoeld. Ik huilde nog steeds. Hij stak zijn handen weer in zijn zakken. "Ik..", begon hij, maar zijn stem stierf weer weg. "Zeg dan iets!", zei ik luider. Ik kon het niet meer inhouden. "Waarom nam je me mee als je me toch niet meer wilde zien? Waarom was het dan zo leuk? Waarom zoende je me? Wat heb ik je misdaan? Waarom?!" Met elke zin die ik zei, ging ik harder schreeuwen. Het laatste woord tierde ik door de kamer. Toen ik klaar was, was ik buitenadem van het roepen. Harry keek nog steeds naar de grond en er viel een druppel op de grond, een traan. Hij zei niets. Ik wilde net de klink omdraaien om weg te gaan, toen hij riep:"NEE, niet weggaan!" Ik schrok en trok snel mijn hand terug. Verschrikt keek ik hem aan. Het geschreeuw deed me denken aan gisterenavond en dat wilde ik zo snel mogelijk vergeten. Spijtig genoeg zat het voor altijd in mijn geheugen gegrift. Hij kwam dichterbij en verzachte zijn stem. Iets hield hem tegen om te dicht te komen en bleef op een meter of twee afstand staan. "Ik bedoel, ga alsjeblieft niet weg. Ik... Het is moeilijk", zei hij en hij ging zitten op zijn bed. Ik leunde met mijn rug tegen de deur van zijn kamer. Hij zuchtte nog eens diep en begon:"Toen ik je voor de eerste keer zag, op het podium, wist ik niet... wat er met je was. Je zwaaide naar me met dat lieve gezichtje van je. Je was anders. Je praatte echt met me. Je straalde zelfvertrouwen en blijdschap af, wat me aantrok. Je leek me, op de een of andere manier, te begrijpen. En toen ik met je praatte, was je zo lief en aardig. Ik móést je gewoon nog zien." Hij stopte even. "En je was niet teleurstellend. Toen je zei dat je van avontuurtjes hield en ergens spannender wilde gaan praten, was ik al helemaal..." Hij wist niet wat hij wilde zeggen, maar ging gewoon verder. Ik was met mijn rug tegen de deur naar beneden geschoven en zat nu met opgetrokken knieën naar hem te kijken. Hij ging verder:"Ik hield ervan om met je te praten. Je was grappig en gezellig, en stiltes waren niet ongemakkelijk, maar ontspannend... En je hebt van die prachtige groene ogen." Hij keek me aan en glimlachte scheef. Ik keek hem aan, minder serieus, maar ik lachte niet. "Je was geweldig en open. En toen, aan de lift..." Hij keek voor zich uit met dromerige ogen, waarschijnlijk er terug aan denkend. Dat deed ik toch alleszins. Ik kon er niet aan doen, maar een verscheen een klein glimlachje op mijn gezicht als ik eraan dacht. "Je glimlacht", zei Harry plots zacht. Hij keek me aan, waarschijnlijk al een tijdje. Ik duwde de glimlach weg. Hij zuchtte nog eens. "Ik vind je leuk Cecille, ik vind je echt leuk." Ik wilde zeggen waarom hij me dan zo had gekwetst, waarom hij me niet wilde zien. Ik wilde beginnen roepen en schreeuwen, mijn laatste restjes woede uit mijn lichaam duwen. Maar hij was waarschijnlijk van plan om het nu te vertellen, dus ik hield me in. "Maar... toen je zei, dat we mekaar waarschijnlijk niet meer konden zien, dacht ik dat dat waarschijnlijk waar was. Ik wil graag dat je je school kunt afmaken zonder dat je het vriendinnetje van Harry Styles bent, want dan is school voorbij. Dus ik wist niet hoe de mekaar ooit zouden kunnen zien. Ik dacht dat het onmogelijk was mekaar genoeg te zien. En ik-ik..." Hij zuchtte nog eens trillig. "Ik kan het niet aan iemand leuk te vinden, maar die persoon dan nooit te zien. Ik wil de hele tijd bij haar zijn, ik wil met haar praten, in levende lijve. En ik... ik dacht alleen aan mezelf. Ik dacht, ik zeg gewoon dat ik haar niet meer wil zien en dan ga ik haar uiteindelijk wel niet meer leuk vinden en dan moet ik ook niemand missen. Maar het idee, na dat ik het had gedaan, dat ik je had gekwetst, was veel groter, en erger. En toen je hier was, zittend in de sofa, met een betraand gezicht..." Hij trok een pijnlijk gezicht. Hij kreeg een brok in zijn keel. "Mijn hart brak toen ik je zo gekwetst zag. Dat je me niet eens wilde aankijken, raakte me zo... Ik miste je ook. Het is zo raar dat ik al zo ver ben bij iemand die ik maar 1 avond ken, maar zo is liefde nu eenmaal. Ik wilde je echt nooit kwetsten Cecille, vergeef me asjeblieft." Hij keek me met een verdrietig gezicht aan. Zij ogen waren nog rood en hij snifte tussen zijn zinnen door. Ik keek hem een tijdje lang aan, zonder uitdrukking. Hij had me hard gekwetst, wat als hij het weer deed? Ik wilde het niet meer meemaken. Maar nu ik naar zijn gezicht keek, wist ik dat het het waard was. Ik voelde me zo goed bij hem, en vlinders vlogen in mijn buik. Ik wilde geen 'nee' zeggen. En dat was ik ook niet van plan. Ik glimlachte. Zijn ogen klaarden op. "Het is oke", zei ik met een hese stem. Ik praatte erg stil. We keken mekaar een tijdje lang aan. Er kwamen tranen in mijn ogen, geen idee waarvoor. Zijn uitdrukking werd bezorgder. "Hey, niet huilen", zei hij zacht. Hij kwam gebukt naar me toe en ging naast me zitten. Zijn aanraking maakte me zo blij, ik begon harder te huilen. Het was waarschijnlijk van vreugde. Hij keek me aan en sloeg toen zijn warme armen om me heen. Ik legde mijn hoofd tegen zijn borst en huilde. Ik keek op naar hem na een tijd. Ik begon te lachen met een betraand gezicht. Hij glimlachte. "Zo mag ik het horen." We gingen weer geknuffeld tegen elkaar liggen. Na een tijdje kwam ik recht. Hij liet zijn hand op mijn knie rusten. "Harry... Wat nu?", vroeg ik hem zacht. Hij keek me lief aan. "Wat vind jij van me? Ik heb alles al over je gezegd." Ik grinnikte. "Ik vind je erg leuk, Harry Styles." Hij kneep in mijn knie. "Dan valt er toch niets meer te zeggen?", fluisterde hij terwijl hij dichter kwam. Hij pakte zachtjes mijn kin vast en keek me recht in de ogen aan. Mijn hart sloeg over. Ik trilde een beetje. Toen keek hij naar mijn lippen, en zoende me. Zacht begonnen zijn lippen te bewegen tegen de mijnen. Hij liet zijn hand zakken naar mijn wang en dan naar mijn arm, waar hij even in kneep. Ik legde mijn hand in zijn nek. Met mijn ogen toe genoot ik van het zalige gevoel in mijn buik en op mijn lippen.