Waves (ft. Harry Styles 1D)

51. Troubles in paradise

De dagen vlogen voorbij, elke dag werd besteed aan naar school gaan en studeren. Met moeite perste ik er soms nog een uurtje joggen of gitaar tussen. Anaïs leek weer normaal te doen, al was ze stiller dan anders. Maar ze had geen rare uitbarsting meer gehad en dat stelde me toch al een beetje gerust. Het enige wat ik eigenlijk echt nodig had in deze drukke periode was Harry, dat ik hem kon opbellen en mijn gedachten voor een korte tijd van de leerstof kon afzetten. Maar hij leek amper tijd te hebben, hij nam niet vaak op en als hij het deed, was het om te zeggen dat hij nu even geen tijd had om te praten. We hadden al in weken niet gepraat en dat irriteerde me een beetje. Ik had nood om te praten, zeker omdat we na mijn examens en diploma uitreiking gingen bekend maken dat we iets hadden. Ik wilde erover praten, hoe we het gingen doen en wat er zou kunnen gebeuren. Ik had ook het idee dat hij misschien best ook eerst mijn moeder moest ontmoeten voor we het de hele wereld vertelden. Het gaf me stress, alsof het mijn hele leven ging veranderen. Waarschijnlijk zal het ook mijn hele leven veranderen. Het stelde me teleur dat hij niet even te tijd nam om het met me te bespreken, maar dat is nu eenmaal het leven van een popster zeker? Met een vervelend gevoel over onze relatie begon ik aan mijn eerste examen: Chemie. Stress nam snel de overhand van me en avonden werden steeds later en later. Midden in de reeks examens, bij de voorbereiding voor wiskunde, had ik even een dieptepunt bereikt. Het was 2:00 en ik moest nog steeds 10 oefeningen maken. Ik had Harry al drie keer proberen bellen om 21:00 en dan nog eens 7 keer rond 22:00. Het leek alsof hij zijn gsm had begraven, ik kreeg nooit antwoord. De moed zakte steeds dieper in mijn schoenen en mijn grootste steun doorheen dit jaar leek plots te zijn weggevallen. Ook Anaïs had niet opgenomen en ik voelde me eenzaam en dom. Met moeite had ik de oefeningen afgemaakt en viel ik doodvermoeid in slaap om 3:30. Het examen van de volgende dag was geen pretje, net zoals de degenen die volgden.

Op de avond van de voorbereiding van mijn mondeling examen Frans, dat ik voor de 15de keer luidop vertelde aan mijn imaginair publiek, rinkelde plots mijn telefoon. Ik had dat geluid al in geen dagen gehoord en het klonk als muziek in mijn oren. Eindelijk lieten een van de twee meeste belangrijke personen in mijn leven nog iets van zich horen en het gaf me een warm gevoel dat de eenzaamheid verdreef. Snel nam ik op, zonder te kijken naar het schermpje. "Hallo?", zei ik gehaast. Spijtig genoeg antwoordden geen van de verwachte personen, maar het modellenbureau. "We moeten je spijtig genoeg mededelen dat nog niemand je heeft gevraagd als model dus dat we je portfolio zullen moeten schrappen van de site. We wensen je nog een fijne toekomst verder als model." Na een kort gesprekje met het bureau ging ik somber zitten in mijn bureaustoel. Dit telefoontje dat me net zo blij maakte, had me weer helemaal naar beneden gehaald. Verdorie, ik had echt gehoopt dat het zou lukken. Ik had echt gedacht dat ik goed genoeg was, nadat Eleonoor me zo had gecomplimenteerd. Blijkbaar niet goed genoeg. Teleurgesteld ging ik weer verder met mijn presentatie, op monotone toon. Ik hoopte maar voor mezelf dat ik het morgen beter zou kunnen presenteren. Nadat ik mijn presentatie goed genoeg vond, besloot ik vroeg naar bed te gaan. De examens putte me stilaan uit en zonder enige steun van Harry of zelfs maar een smsje werd niet alleen mijn hoofd maar ook mijn hart helemaal gek. Telkens als ik aan Harry dacht, begon mijn hart pijn te doen. Ik miste hem zo en het idee dat hij mij niet miste, maakte me kapot. Ik probeerde de slaap te pakken te krijgen, maar mijn gedachten wilden niet rusten. Uiteindelijk sukkelde ik toch in slaap, dromend over een mislukt examen Frans.

"Kan je me vertellen wat meer vertellen over staande golven Cecille?", vroeg mijn leerkracht Fysica, genaamd Andrew Vandekamp. Meneer Vandekamp was een vriendelijke jongeman met een intelligentie gelijkend op dat van Isaac Newton. Het zou me niet verwonderen als meneer Vandekamp een wet van de Fysica had bewezen. Zijn enorme hersenen hadden alleen één nadeel: onze leerstof leek zo vanzelfsprekend voor hem dat het uitleggen van de wetten en oefeningen nogal moeizaam verliepen. Het meeste van de leerstof moest je dus zelf thuis nog eens helemaal studeren en doorlezen voor je het begrepen had, maar je nam het hem niet kwalijk. Meneer Vandekamp was zo onschuldig als een klein jongetje; hij deed echt enorm zijn best. In tegenstelling tot Harry, die absoluut geen best deed voor onze relatie. "Cecille?", vroeg meneer Vandekamp weer. Hij keek me verwachtingsvol aan met zijn kleine oogjes. "Sorry, ik was even aan het nadenken", zei ik. Vervolgens probeerde ik zo goed mogelijk uit te leggen wat staande golven waren. Hij knikte bedachtzaam en zei vervolgens: "Oké, dat zal volstaan, geniet van je vakantie!" Ik bedankte hem en verliet snel het examen lokaal. Eens buiten haalde ik diep in en uit. Het was eindelijk gedaan, mijn schoolcarrière zat erop. Tenminste als mijn examens goed genoeg waren. Door al het gedoe met Harry waren mijn examens minder verlopen dan normaal en dat zal ik hem zeker vertellen. Ik wil dat hij zich schuldig voelt, net zo erg als ik me eenzaam en onzeker voelde. Hij had gestuurd in een smsje dat hij met me zou bellen na mijn examen, nadat ik hem enkele boze berichten had gestuurd. Hij zal me wat mogen uitleggen. Anaïs was nergens te zien op de speelplaats dus liep ik naar mijn fiets en fietste weg, vrij van de zorgen van school. De wind die rook naar bloesems en vers afgemaaid gras blies door mijn haren en de zon scheen fel en intens op mijn huid. Een prachtige dag. Even later stopte ik bij de Starbucks op de hoek van de straat. Ik bestelde een koffie met caramel, niet echt passend bij het weer maar het was een beloning voor mezelf. Ik ging zitten op het terrasje op de eerste verdieping, klaar om Harry te bellen en hem ervan langs te geven. Hij zou er niet makkelijk onderuit komen. De telefoon ging langzaam over en mijn hart klopte in mijn keel. Ik was nooit echt een persoon geweest die graag belde, ik hield meer van het minder confronterende sms'en. De telefoon bleef irritant piepen in mijn oor. Ging hij me nu weer laten stikken?! Mijn woede borrelde op; hij gedroeg zich echt als een arrogante zak. Plots hoorde ik dat de telefoon werd op genomen. "Hallo?", zei een ruwe stem slaperig. Het geluid gaf me een steek, een mengeling van blijdschap, gemis en woede. "Lag je te slapen, om 14u 's middags?", riep ik verontwaardigd uit. Hij had nooit tijd om me terug te bellen de afgelopen weken maar hij sliep wel tot in de namiddag? Ongelooflijk. Hij kreunde pijnlijk, alsof hij zicht uitrekte. "Hoe was je laatste examen? Wat was het ookal weer? Geschiedenis?" Hij leek mijn vraag te ontwijken. "Neen Styles, ik had Fysica, bedankt dat je zo goed luistert. Of zou ik beter zeggen, leest, aangezien je nooit je gsm opnam om met me te praten", snauwde ik boos. Hij zuchtte verveeld, alsof hij geen zin had in al dit gedoe. "Het spijt me", zei hij en liet een korte stilte vallen, "het was druk." Ik kon hem wel slaan als hij hier naast me zat. "Waarom doe je zo afstandelijk? Waarom wil je niet praten met me of lijk je steeds verveeld?", riep ik boos. Hij zuchtte weer geërgerd. "Ik ben niet afstandelijk, ik heb het gewoon druk Cecille, begrijp je dat?" Zijn woorden die koud klonken kwamen op de een of andere manier hard aan. "Kan je dan soms niet tien minuten vrijmaken voor mij? Je weet niet eens welke examens ik heb afgelegd, of dat het modellenbureau heeft gebeld om te zeggen dat ik niet goed genoeg ben." Ik liet een stilte vallen. Ik slikte om de brok in mijn keel te verminderen, maar het werkte niet. "Ik had je nodig", zei ik zacht. Hij zuchtte, weeral. "Het spijt me Cecille, ik had gedacht dat je aangenomen zou worden, maar je blijft een prachtig persoon, onthoud dat." Hij stopte. Ik staarde voor me uit. Dacht hij nou echt dat dat het zomaar zou goed maken? Hij leek te snappen dat ik niets ging zeggen. "Wilde je nog iets zeggen over onze relatie, als we gaan stoppen om het te verbergen?" Ik knikte, ookal kon hij dat niet zien. "Ja, ik wil dat je eerst mijn moeder ontmoet", zei ik kortaf. Hij leek instemmend te knikken. "Dat is waarschijnlijk verstandiger, laat me maar weten wanneer het lukt." Ik knikte weeral. Het was weer even stil. "Kijk Cecille", begon Harry," het spijt me voor de laatste maand, ik had je niet zo mogen laten stikken, zeker niet tijdens je examens." Ik keek naar mijn hand, die rustte op mijn schoot. Zijn toon stond me niet echt aan. Het leek alsof hij zich excuseerde om me tevreden te stellen, niet omdat het hem echt speet. "Bel je me dan nog voor een afspraak met je moeder?", vroeg hij dan maar. "Hm-hm", stemde ik kortaf in. Hij zuchtte weer. Op de achtergrond hoorde ik een stem iets mompelen. Het was een vrouwenstem. "Wie is daar bij je?", vroeg ik kil. Het was even muisstil. Hij kreunde even en zei dan: "Gemma, we gingen samen iets doen." "Hmm", antwoordde ik. "Dus ik spreek je dan nog, als je terug met me wilt praten?", vroeg hij voor een laatste keer. Phuh. "Ja, we praten wel als jij weer normaal doet", zei ik koud. Ik was echt kwaad op hem, het was de eerste keer dat hij me totaal niet serieus nam. Het leek hem niks te schelen wat ik dacht of deed. Hij zuchtte weer. "Nou ja, ik moet weg", zei hij hees, "ik hou van je." Nou, ik ook van jou, maar ik dat ga ik nou echt niet zeggen nu. Hij gedroeg zich niet zoals de Harry die ik kende. Boos drukte ik af zonder iets te zeggen. Ik greep mijn koffie en dronk er ruw van. Er morste wat op mijn broek. Godverdomme. Mijn gsm trilde, een sms'je. Wees niet boos op me Cille, ik hou er niet van als je boos bent x. Ik draaide met mijn ogen. Alsof ik nu denk: 'oke Harry, nu ben ik niet meer boos!' Zo snel vergeef hem niet. Weer een sms'je. Kom ooooop Cillieeeee. Neen Harry, zei ik tegen mezelf, zo snel lukt dat niet. Ik nam mijn koffie weer vast, maar weer trilde mijn gsm, meerdere keren. Cilliepilieee; Ceceeeee; Cilleeee negeer me niet zo; Ik hou van je Cillie; Ben je nog boos?; Zal ik een puppy voor je kopen?; Je bent me echt aan het pesten nietwaar? Het laatste berichtje van de 7 gaf me een grijns op mijn gezicht. Dat hij het maar wist. En ik was niet van plan om te antwoorden. Tevreden stond ik recht en liep triomfantelijk naar mijn fiets. Lesje geleerd.

Toen ik thuis aankwam, rook het huis naar versgebakken frietjes. Ik ging de hoek om en zag mijn moeder staan bij de oven. Ze keek op toen ik de keuken binnenkwam. Ze glimlachte blij. "Hoe was je laatste examen schat?", vroeg ze. Ik vertelde haar dat het best wel goed ging, goed genoeg. Ze gaf me een knuffel. "Je examens zullen vast geweldig gegaan zijn. Omdat jouw en Daniel's examens gedaan zijn, dacht ik dat we het konden vieren met oven gebakken frietjes en steak!" Ik glimlachte naar haar. Ze kon me altijd opvrolijken. Ik was nog steeds boos op Harry, ook al hadden zijn sms'jes me wel een beetje afgekoeld. Ik zal mijn moeder maar eens moeten vertellen dat ik een vriend heb. Ik wilde nog niet vertellen dat het Harry Styles was, dat zou ze wel zien als hij hier naartoe kwam. Ik zou haar gezicht wel eens willen zien als ze hem ziet binnenwandelen aan mijn zijde. Alleszins als Harry weer normaal deed tegen dan. Daniel die de keuken binnenkwam rukte me uit mijn gedachten. "Hey, hoe was je examen?", vroeg hij terwijl hij ook mijn mam's knuffel ontving. We praatten wat over de examens en besloten om het samen eens te gaan vieren. "Anders gaan we morgen iets drinken samen? En daarna feesten in Fabric om te vieren dat die stomme examens eindelijk gedaan", zei hij met een grijns. Ik knikte instemmend. Waarschijnlijk zouden ook veel vrienden van school in Fabric zijn morgen, om eens goed los te gaan na de examens. Later in de avond zaten we met z'n allen aan tafel, heerlijke krokante frietjes te eten. Aria was zo gelukkig toen ze de ovenschaal op tafel zag verschijnen. Wat was ze toch een engel. Terwijl ik knabbelde op een stukje vlees, dacht ik na over Harry. Ik voelde dat er gewoon iets niet klopte aan de manier waarop hij deed. Ik kon het niet verdragen dat hij zo raar deed en niet gewoon vertelde wat er aan de hand was. Ik geloofde niets van het feit dat hij het te druk had om me even te bellen. Hij had het altijd druk, zeker tijdens hun tour begin september. En toen belde hij me wel. Er klopte iets niet, en ik wilde weten wat. Ik dacht terug aan de eerste maanden, wat we allemaal al hadden meegemaakt. De stiekeme afspraakjes gaven me vlindertjes. Ik dacht aan die ene keer dat hij me verraste op school tijdens mijn straf in de middag. Ik glimlachte zonder dat ik het wist. Ik moest zelfs even een giechel onderdrukken. "Waar zit jij met je gedachten?", vroeg James van de overkant van de tafel. Ik keek op van mijn bord, waarnaar ik aan het staren was. "Niets", zei ik en haalde mijn schouders op. Hij bleef me doordringend aankijken. "Wat?!", riep ik lachend uit. Hij glimlachte. "Je kijkt zo... gelukkig." Ik kreeg blosjes op mijn wangen. Mijn moeder zag het. "Cille, moet je ons iets vertellen?", zei ze nieuwsgierig. Ik dacht even na. Ze zou Harry toch binnenkort moeten ontmoeten, dat moest gebeuren vóór de 'bekendmaking'. Dan zal ik het nu maar gewoon vertellen zeker? "Wel", zei ik langzaam terwijl ik naar mijn bord keek en glimlachte," ik heb een vriend." Mijn mama maakte een kort verrast geluidje. Ik keek op en lachte. "Hoe geweldig! Je eerste vriendje! Waarom komt hij niet eens langs?", vroeg ze meteen. Perfect, dan moest ik het zelf niet voorstellen. "Anders zondagavond, overmorgen?" Ze knikte bedachtzaam. "Hmm, ja dat gaat wel denk ik. Laat hem dan maar komen voor diner!" En de rest van het gesprek aan tafel ging enkel en alleen nog maar over Harry, ook al wisten ze niet dat het Harry Styles was. Mijn mam trok wel haar wenkbrauwen op bij het horen van de naam. "Dezelfde naam als jouw Harry Styles, hoe toevallig!" Ik lachte. Ze zou nogal kijken zondag. Ik keek even naar Daniel. Hij keek me met een grijns aan. Hij wist natuurlijk al van Harry en ik. Toen we klaar waren met eten en ik en Daniel naar boven wilden gaan, greep hij mijn arm. "Ga je ze vertellen van jou en Harry?" Ik knikte en vertelde dat ik het hen eerste wilde laten weten voor de hele wereld het wist. Hij keek me met grote ogen aan. "Ohhh dus jullie gaan niet meer geheimzinnig doen enzo?" Ik keek hem aan en knikte weer. "Ja, we gaan stoppen met al dat verbergen enzo, het wordt erg lastig. En ik ben nu toch afgestudeerd." Hij knikte traag. "Dan ga je wel wat te verduren krijgen denk ik, die fans kunnen behoorlijk hard zijn heb ik gelezen", zei hij en keek me met een pijnlijk gezicht aan. Ik knikte. "Ja dat weet ik, maar dat neem ik erbij. Ik... Ik hou van Harry, dus ik zal het moeten doorstaan." Ik keek naar mijn voeten. Ja, ik hield nog steeds zielsveel van Harry, ook al was ik boos op hem. En de gedachten zonder hem te zijn waren nog veel erger dan de gedachten die ik de laatste weken had gehad. Daniel keek me vragend aan. "Zijn er troubles in paradise?", vroeg hij ernstig. Ik keek hem even aan. Ja, ik kan Daniel wel vertrouwen. Dus vertelde ik hem over mijn zorgen, dat Harry zich niet meer leek te interesseren in me en me nooit terug belde. Hij legde zijn hand op mijn schouder en kneep erin. "Het komt best wel goed. Toen ik jullie samen zag, zagen jullie er echt... gelukkig uit samen enzo", en hij glimlachte pijnlijk, alsof hij het niet leuk vond omdat te zeggen. Ik bedacht dat Daniel ook ooit gevoelens voor me had en had meteen spijt dat ik met hem over mijn problemen met Harry praatte. "Het spijt me, ik kom er wel overheen. Ik-" Hij schudde hevig zijn hoofd. "Neen, het is oké. Ik ben oké", zei hij zacht. Ik glimlachte kort en gaf hem een knuffel. Samen gingen we verder naar boven en keken een film. We zeiden niet veel, maar dat hoefde niet. Ik was blij dat Daniel bij me was.