Waves (ft. Harry Styles 1D)

3. De WC

We liepen het stadium uit, de frissere hal in naast het stadium. Het briefje kietelde op mijn huid en herinnerde me eraan dat ik het dringend moest lezen. En alleen. Waar kon ik helemaal alleen zijn en hoefde ik geen schrik te hebben dat iemand me zou kunnen zien? De wc, natuurlijk! Ik greep Anaïs haar arm en gebaarde met een pijnlijk gezicht naar mijn onderbuik. "Anaïs, ik moet echt nodig naar de wc. Ik haal het echt niet meer tot het hotel." Ik deed alsof ik een pijnlijke kramp kreeg en vertrok mijn gezicht. Ik liep naar de wc, trok de deur van het wchokje open met een ruk en trok het met een klap toe alsof ik bijna in mijn broek deed. Opgelucht plofte ik op de wc en haalde zo stil mogelijk het briefje van onder mijn mouw vandaan. Ik was zo benieuwd! Er ging een kriebel door mijn lijf. Ik moest erg mijn best doen om niet te beginnen giechelen en lachen. Eens het briefje was opengevouwen, gingen mijn ogen razendsnel over de woorden op het briefje. Ze waren geschreven in een snel, maar mooi handschrift: het handschrift van Harry. Toen ik de brief gelezen had, schreeuwde ik het uit, niet meer rekeninghoudend met de andere mensen op de wc.

Snel sloeg ik mijn hand voor mijn mond. Gelukkig had ik zo snel gelezen dat Anaïs pas na mijn gil de wc binnen was gekomen. Dit was de brief:

Hi Cecille,

Ik weet niet wat me bezield of waarom ik dit plots schrijf maar ik weet wel dat er iets met jou is en ik je beter wil leren kennen. Volg dit plan en je komt uit bij mij. Neem alsjeblief niemand mee en zorg er ook voor dat niemand je ziet of volgt. Hopelijk zie ik je x

Het plan

"Alles oke Cecille? Je liep zo snel weg.. Heb je.. nou ja.. verstopte stoelgang?", hoorde ik Anaïs zeggen en ze lachte. Ik grinnikte. Ik wou dat ik haar kon meenemen, maar Harry had gevraagd om dat niet te doen. En toch voelde ik me schuldig... Zou zij mij meenemen? "Ja heel erg..." Ik zou haar wel meenemen als ik Harry als vriend had. Haha wat ben ik toch een hoper, dat zou waarschijnlijk nooit gebeuren. Ik moest ervoor zorgen dat Anaïs al naar het hotel ging, zonder mij. Snel bedacht ik een plannetje. Ik kreunde weer. "Oh Anaïs, ga al maar naar het hotel, het is hier hartstikke dichtbij, ik zit hier zeker nog een uur, of lang-" ik deed nog een kreun na. Ik was er best goed in. Ik zou actrice moeten worden. Anaïs klonk niet echt overtuigd:"Gaat het echt zo lang duren? Dan moeten ik én jij alleen stappen, best eng hoor.." Ik deed alsof ik wat zwaarder ademde. "Ja echt, weet je nog die keer, bij kerstmis? Ik zat zeker de hele avond op de wc. Echt, ga maar, het is 2 minuten stappen! En wacht niet op mij om te gaan slapen, ik wil je niet wakker houden, ik weet echt niet-" kreun "hoelang het nog gaat duren." Kreun. Anaïs zuchtte. "Oke dan, maar pas op als je terugkomt, ik wil niet dat je door een pedofiel wordt meegenomen ofzo. En ik laat dan de deur open, maar ik zal dus waarschijnlijk al slapen, want ik ben doodop." Yes, het was gelukt. "Oke, super, we bespreken morgen het concert" Anaïs grinnikte "Oke. Wel, tot straks dan, succes he!" Ik glimlachte en ik voelde me een beetje schuldig. Het was allemaal wel een beetje gemeen. Ik zuchtte. "Bedankt, slaapwel" Anaïs verlaatte de wc. Ik wachtte nog 5 á 10 minuten. Plots kreeg ik een sms.

Hey, ik ben er, ben je bijna klaar? X

Ik glimlachte, ze was zo lief.

Geweldig, en neeeee nog lang niet, sorry meid... X

Ik kreeg een paar seconde later al antwoord

Oh oke, ik ga al slapen, slaapwel xx

Ik stak mijn gsm in mijn zak en zette mijn capuchon op van de pull die ik had meegenomen. Misschien liep Anaïs er nog rond? Ik voelde me gewoon veiliger zo. Ik glipte de wc deur uit, met het plan in mijn hand. Ik las de eerste stap. Er waren er wel 40 ofzo, ik zou proberen om niet verloren te lopen, maar daar ben ik namelijk wel heel erg goed in. Ik glipte de eerste deur in en werd afgescheiden van de menigten die naar buiten stroomden. Er stonden nergens bewakers dus kon ik makkelijk de deur door waarop een bordje stond dat het verboden was er te passeren. Er volgde een lange trap waarlangs ik naar de 4de verdieping moest. Mijn benen deden pijn maar ik merkte er niets van, ik was zo blij! Ik was, denk ik, in mijn hele leven nog nooit zo opgewonden en blij geweest. Ik sprong van blijdschap alle trappen op. Dan een deur door, naar rechts, derde deur links, trap omhoog, naar rechts enzovoort. Het leek eeuwen te duren, ik kon gewoon niet wachten om Harry te zien, van zo dichtbij en hem zelfs te kunnen ruiken. Na de laatste trap omhoog, moest ik de tweede deur links binnen gaan. Zenuwachtig als wat stapte ik op de deur af. Met elke stap ging mijn hart sneller bonzen. Ik kon het voelen en horen tot in mijn oren. Eindelijk stond ik voor de deur, waarop een ster was geplakt. Ik haalde een paar keer heel diep adem, het leek alsof ik elk moment kon beginnen hyperventileren. Gvd Cecille, doe even normaal. Dit is een belangrijk moment, waarschijnlijk een van de belangrijkste momenten in je leven, verpest het nou niet. Onthoud gewoon: Harry is ook maar een gewone jongen. Met deze woorden in mijn hoofd, klopte ik met een trillend hand op de deur.