Waves (ft. Harry Styles 1D)

48. Model

Vrijdag avond, 18.58u stipt. Ik ademde diep in en uit, en sloot mijn ogen. Ik deed ze weer open en keek in mijn eigen ogen, die ik zag in het achteruitkijk spiegeltje van de auto voor me. "Je ziet er goed uit. Trouwens waarschijnlijk krijg je daar nog make-up, dus laten we gaan." Anaïs deed haar deur al open. Ik keek snel haar kant op. "Ja, daarom moet ik er toch niet uitzien als een zwerver! De eerste indruk is de belangrijkste." Ze rolde met haar ogen. "Doe niet zo Cille, je ziet er niet uit als een zwerver oké? Kom op." Harry achter het stuur glimlachte me bemoedigend toe voor ook hij uitstapte. Stijf van de stress rolde ik ook uit de auto. Ik beefde half en ik kon geen weg met m'n handen. Gespannen hield ik ze voor me samen. Wat als Eleanor voor ze een afspraak geregeld had, had gezegd dat ik bloedmooi was? Dan zouden ze nogal versteld staan. Ik zag al voor me hoe de fotograaf, die in mijn hoofd slank, deftig gekleed en een stereotype van een homo was, me van top tot teen met afschuw bekeek en dan zich vragend naar Eleanor omdraaide. "Is dat het wondermooie meisje waarover je het had? Ze zou beter model staan voor de verkoop van hondenvoer, als de hond." En dan zou hij met zijn ogen rollen, ik zou in de grond zakken van schaamte en dan zou hij Anaïs achter me zien staan en zou hij zeggen: "Wel, dat noem ik nou eens een mooi meisje!" Gespannen trok ik mijn gezicht samen. Dat was mijn grootste angst, dat ze Anaïs zouden willen. En dat is niet omdat ik niet wil dat zij model zou worden, maar gewoon omdat zij zo bloedmooi is, en ik voel me gewoon een kleine lelijke koe naast haar. En ik zou me enorm vernederd voelen, tegenover Eleanor en Harry. Hij greep mijn hand en gaf er een kusje op. "Wat er ook gebeurt, voor mij ben je al een model, een uniek prachtig meisje." Ik glimlachte naar hem om zijn mooie woorden. Maar de stress ging niet weg. "Oké moet ik een mopje vertellen?" En voor ik antwoord gaf, begon hij al:"oké knock knock." Ik draaide met mijn ogen. "Who's there?" "Britney Spears." "Britney Spears who?" Harry zijn glimlachje als hij een mopje vertelde was zo geheimzinnig en schattig tegelijkertijd. "Knock knock", zei hij weer. Ik fronste maar antwoordde opnieuw:"Who's there?" Harry zijn lachje vergrootte. "Oops, I did it again!" Ik draaide weer lachend met mijn ogen. Ook Anaïs voorop giechelde. "Snap je? Van haar liedje? Goeie hé?" Ik knikte maar om hem tevreden te stellen. En ik besefte dat ik heel even de zenuwen kwijt was, maar eens in het gebouw, kwamen ze razendsnel weer terug gekropen, zoals een plaag ratten die steeds opnieuw kwamen naar hun nest in iemands garage of zolder, totdat je er vergif legde of hen kon vangen. Snel haalde ik mijn tegengif boven, namelijk een havermoutreep. Hopelijk werkte het. Als ik at, gingen mijn zenuwen meestal weg. Maar van eten zwol je buik ook. Snel gooide ik de reep in de vuilbak. Verdorie, tegen zo'n stress kon ik echt niet tegen. We kwamen bij een inkomhal waar vooraan een vrouw achter een bureau zat. Ze leek druk in de weer en keek streng op wanneer we de bureau bereikte. "Naam? ", zei ze luid en ze zette haar vingers al klaar om te typen. Toen ik Cecille zei, keek ik gespannen hoe ze mijn naam intypte en naar beneden scrolde. Misschien had de fotograaf afgezegd, of misschien hoefde het modellenbureau me toch niet meer. Misschien hadden ze een vergissing gemaakt, en wilde ze me helemaal niet. Paniek greep me om m'n hart. De vrouw haalde me uit mijn angst:"Cecille Aradel? Je mag hier plaatsnemen, je coach Peter komt er zo aan." Ik knikte opgelucht en ging op het puntje van mijn stoel zitten. Niet veel later kwam een man van misschien de 30 aangelopen, met een grote bril op zijn neus met dik montuur. Hij liep uitermate met rechte rug en keek streng in het rond. Van zodra hij me in het oog kreeg, klaarde zijn kleine gezicht op en ontstonden er kleine lachrimpeltjes rond zijn kleine ogen. "Cecille, leuk je te ontmoeten, ik ben Peter, kom maar mee." Aarzelend stond ik op, mochten Anaïs en Harry niet mee? Harry zag mijn blik en gebaarde dat ze hier wel op me zullen wachten. Ik lachte gespannen naar hem en volgde dan Peter, die al verder was doorgelopen. Niet veel later stonden we in een grote studio, waar vanachter een plaats met een wit scherm en lampen was voorzien om foto's te nemen en vanvoor stonden een paar make-up tafeltjes met van die typische lichtjes rond de spiegels. Peter bood me een stoel aan voor de spiegel. "Dit is Patricia, zij gaat je make-up en haar perfect maken. Je zult er stralend uitzien!",zei hij enthousiast. Ik glimlachte ongemakkelijk naar de vrouw met rood haar en perfecte huid, genaamd Patricia, die meteen begon aan mijn huid en haar. "Ik zie dat je al wat basis make-up op hebt, ik zal ze nog wat meer laten sprankelen!" Even later liep een prachtig meisje met lange, slanke benen naar me toe. "Hey mooie meid! Ben je er klaar voor?" Ik glimlachte naar haar. "Hey Eleanor, ik heb wat zenuwen wel..." Ze zwaaide met haar hand alsof het niets was. "Je doet het vast super, ik zie je zo meteen." Na de make-up en haar beurt, kreeg ik ook een reeks kledingstukken mee, waarmee ik tussen een reeks foto's van outfit moest veranderen. Eerst trokken ze van de voor- en zijkant van mijn gezicht een lichaam een foto, daarna moest ik gaan poseren, wat veel moeilijker was in het begin dan ik had gedacht. Maar na een paar beschaamde poses en aanmoedigingen van Eleanor en de fotograaf Marc lukte het me om mijn onzekerheden los te laten en me te laten gaan. En het voelde goed, ik voelde me op de een of andere manier mooi genoeg. Het was een fijn gevoel, van zelfvertrouwen. Na een paar foto's in mijn eigen kleren moest ik van outfit veranderen. Eerst een rood, strak, kort kleedje, vervolgens een strakke jeans met een wit hemdje en als laatste een prachtige lange baljurk. Daarbij werd telkens mijn haar en make-up licht aangepast, zeker voor dat laatste, daarbij staken ze mijn blonde haren op in een dot waarbij een paar lokken langs mijn hoofd bleven hangen. Ik kreeg oogschaduw in dezelfde kleur blauw als mijn jurk en mijn lippen kreeg een vrij neutraal abrikozenkleurtje. Het poseren ging steeds beter en ik kreeg een applaus nadat de laatste foto getrokken was. De make-up werd er wat afgedaan en nadat ik weer mijn eigen kleren aan had, nam Peter me mee naar een bureau met uitzicht op Londen, waar hij de foto's op zijn computer uploadde. Ik ging gespannen zitten. De tijd was voorbij gevlogen en ik had er echt van genoten, hopelijk waren de foto's nu goed genoeg en kon ik startte als model. Maar als dat niet zo was, had ik er wel een leuke ervaring bij. Als ik dit als job mocht doen, zou ik dolgelukkig zijn. Hij knikte tevreden. "Ik ga een paar van de beste foto's afprinten en zo je portfolio samenstellen, je online portfolio stel ik dan op als je al weg bent, maar ik stuur je zeker een mail en dan kan je het zien op de website." Ik knikte en keek stil toe hoe hij 7 foto's afprinten, inclusief 2 van de 4 basisfoto's. Daarna stak hij het pakketje foto's samen in een mapje met een formuliertje en gaf het aan mij. "Zo, dit neem je mee als een bureau je wilt aannemen, dan laat je deze foto's zien. Als je wil, kan je zelf nog foto's toevoegen. Wij zijn ook een bureau maar omdat je op de site komt, betekent niet dat we je aannemen. Op dit moment sta je gewoon op de site zodat misschien andere bureau's je willen aannemen. Een team van dit bureau gaat dan overleggen of we je zullen aannemen of niet. Zo ja, dan contacteren we en zien we mekaar wel voor meer informatie. Zo niet, dan sturen we je een mail en zal je online portfolio binnen de maand verdwijnen van onze site. Je hebt dan nog je eigen papieren portfolio waarmee je kan gaan solliciteren, maar daar moet je dan zelf voor zorgen. Vanaf dan ben je niet meer in ons team." De paar laatste zinnen gaven me een rilling. Dan zou ik het helemaal alleen moeten proberen, ik weet niet of ik dat wel kan, mezelf gaan promoten bij andere modellenbureau's, terwijl ik niet eens zelf geloof dat ik geschikt ben om model te worden. Ondanks de angst knikte ik toch en glimlachte. "Oké", zei Peter vervolgens,"je hebt het heel goed gedaan en misschien tot snel." Hij stond op en gaf me een hand. Ik nam afscheid en maakte mijn weg weer naar Harry en Anaïs. Ondanks dat het wel erg leuk was geweest, was ik toch blij dat het voorbij was. De stress van gisteren en vandaag zou me echt te veel zijn geworden. Ik nam diep adem en liep tevreden door. Ik was best trots op mezelf, ik had niet gedacht dat ik ook maar ooit zou durven poseren, laat staan met zoveel zelfvertrouwen. Ik ging de hoek om en zag Harry en Anaïs samen lachen. Toen ze me zagen, stonden ze gehaast op, alsof ze zich schuldig voelden dat ze lachten terwijl ik zoveel stress had. Harry gaf me meteen een knuffel, en Anaïs deed mee. "Hoe was het?", riep Anaïs enthousiast uit. Ik vertelde hen wat ik allemaal moest doen en hoe ze met het zouden laten weten of ik werd aangenomen of niet. Harry gaf me een vuistje. "Goed gedaan babe! Ze zullen je snel smeken aan de telefoon om mee te doen met hun." Ik giechelde. "We zullen wel zien, ik vond dit sowieso heel leuk, dus dat is al iets", zei ik en haalde mijn schouders op. Ook Anaïs gaf me een high five en samen liepen we naar buiten.