Waves (ft. Harry Styles 1D)

15. What now?

De taxi stopte aan het station. Ik stapte nog niet meteen uit. Ik veegde de sporen van mijn tranen weg. Het was voorbij. Nee, niet echt voorbij, maar ik ga Harry voor een lange tijd niet zien. Een heel erg lange tijd niet. Ik snifte. "Alles oke, jongedame? We zijn er", zei de chauffeur en keek me aan via zijn achteruitkijkspiegel. Hij reikte me een zakdoekendoos aan. Ik lachte en schudde mijn hoofd. "Nee, het is oke hoor, het is gewoon..." Ik zuchtte diep. Ik ging het nu niet allemaal aan een taxichauffeur zeggen, dat ging hem niks aan. "Gaat het om die jongen?", vroeg hij aarzelend. Hij dacht waarschijnlijk dat het nogal gevoelig lag. Ik keek hem in de spiegel aan en knikte. "Ik ga hem een hele tijd niet zien, en dat is, nou ja, moeilijk..." Hij knikte begrijpend. "Nou" zei hij,"hij zag ernaar uit dat hij je ging missen. Onthoud gewoon dat hij van je houdt, want je bent een prachtige meid." Ik keek hem verontwaardigd aan. "Wat?", zei hij met een hoog stemmetje en haalde zijn schouders op. "Ik ben ook maar een mens. En een mens mag een ander mens toch advies geven?" Hij keek me met grote ogen aan en keek dan naar buiten. Hij had eigenlijk gelijk. Hij was ook maar een mens. Gelukkig was hij geen ouwe vent van in de 60, maar een jongeman van eind de 20. "Bedankt", zei ik oprecht,"je hebt gelijk. Je bent erg aardig." En dat was hij ook echt, ik loog niet. Iedereen zou zo moeten zijn. Ik stapte uit en betaalde hem, en gaf hem een extra fooi. Ik knipoogde naar hem. "Dat is voor je goede advies." Hij lachte. Ik draaide me om en ging opweg naar het station. Het was 3u in de middag. Harry moest vanavond nog optreden en moest nu dus zeker terug zijn. Ik voelde nog eens aan het kettinkje. Het was zo mooi, en het was zo'n lief gebaar. En ik had helemaal niks voor hem gehad. Ik zuchtte triest. Volgende keer zal ik hem ook iets moois geven, iets speciaals. Ik zal er nog wel even over moeten nadenken. Rustig stapte ik het overvolle station binnen. De drukte stelde me op mijn gemak. Ik stak mijn handen in mijn broekzakken en liet mijn hoofd hangen. Onderweg botste ik tegen een paar mensen op, maar ik besefte het niet goed. Ik excuseerde me telkens al mompelend en liep dan gewoon door. Zucht. Ik zuchtte tegenwoordig meer dan dat ik praatte. Het werd net zoiets als aan je nagels bijten: een gewoonte. Er rinkelde een belletje en een man werd gehoord door de luidsprekers. "Trein naar Londen centrum vertrekt zometeen op perron 8." Dat is mijn trein. Snel stapte ik perron 8 op, de trein in. Ik zocht naar een plekje om te zitten, maar de trein was overvol. Waarom was Londen toch zo bekend? Waarom was het daar zo toeristisch? Door al die toeristen had ik nu geen zitplaats. Ik liep door tot de laatste wagon waar nog 1 plekje vrij was naast een oude dikke man. I don't care. Ik plofte neer naast de man en zuchtte nog eens diep. De trein vertrok stilaan en reed noord-Engeland uit. Ik stak mijn muziek weer in mijn oren, maar zette deze keer wel one direction op. Nadat ik op het knopje shuffle had gedrukt, galde net een van de triestigste liedjes van 1D door mijn oortjes: Little things. Ik kreeg tranen in mijn ogen wanneer Harry zijn stukje begon. I know you never loved the sound of your voice on tape... Hij klonk als een engeltje. Ik neuriede zachtjes mee. Ik verdrong de tranen die stilletjes opkwamen, maar het was verdomd moeilijk. Een jongen en een meisje die voor me zaten met hun gezicht naar mij toe, keken me aan. Maar het boeide me helemaal niets. Pfff, de hele zomer zonder Harry, en er dan ook niet over kunnen praten... Het frustreerde me zo hard! De trein stopte na een dertigtal minuten. Ik stond snel op en sprong als een van de eerste de trein af. Snel pakte ik mijn fiets en ging opweg naar huis. Onderweg kwam ik voorbij een kleine snackbar. Ik had honger gekregen. Harry zijn picknick was heerlijk geweest en ik had best veel gegeten maar ik kreeg altijd honger als ik had gehuild. Ik bestelde een zakje chips. Zodra ik het zakje had betaald en in mijn handen had, scheurde ik het open en propte een hand vol in mijn mond. De smaak van overheerlijke zoute chips deed me denken aan de dag van het concert, waar ik zo mezelf in controle moest houden omdat ik met Harry had gepraat en ook snel chips in mijn mond had gepropt. En toen ik het had aangeboden aan Harry en zijn hand in de zak stak, flipte ik gewoon. Dat leek allemaal al eeuwen geleden, er was ondertussen al zoveel gebeurd... De chips maakte me rustig, zoals ik al zei: eten maakt me rustig. Ik pakte mijn fiets weer op en ging weer verder opweg naar huis. Toen ik aankwam, was het zakje op. Toen ik binnenkwam, stond mijn moeder in de keuken, al bezig met het avondeten. Het was nog maar kwart voor 4, was ze nu al aan het koken? Ik deed mijn schoenen uit en liep naar de keuken. Vragend keek ik mijn moeder aan. Ik was met mijn tong de restjes chips van mijn tanden aan het schrapen. "Ben je nu al aan het koken?", vroeg ik terwijl ik met mijn vinger in mijn mond zat, want de chips kwam niet los met mijn tong. Ze knikte maar keek niet op van haar pruttelende pot. "Ja schat, er komt familie vandaag, weet je nog?" Ik stopte met pulken in mijn mond en keek haar aan. Dat meen je toch niet? Ik had echt nood aan alleen zijn, en helemaal geen zin in familie. Ik zuchtte. "Wie komt er dan allemaal?" Mijn mama stopte even en keek peinzend naar het plafond. "Uhm, tante Julia met nonkel Steve, Ana en Lucas en nonkel John met tante Denise, George, Edith, Aurora en David. En ook nog oma en opa." Ze knikte even en ging weer aan de slag. Ik zuchtte nog eens geërgerd. Ana en Lucas waren een tweeling, ze waren even oud en erg leuke mensen, maar ik had gewoon geen zin in gezelschap. En Edith was 12 jaar, George 10 jaar, David 6 en Aurora 3. Ja, de leeftijden lag erg ver uit elkaar. Mijn tante Denise was dan nu ookal 38 jaar. Ze was mijn mama haar schoonzus. Ik slenterde naar boven en sloot me op in mijn kamer. Ik pakte mijn gitaar en begon te spelen, het eerste wat in me opkwam. En dat was een liedje dat ik zelf eens in mekaar had geflanst. Het was een zielig liefdesliedje. Ik had het geschreven omdat ik hopeloos verliefd was op supersterren: one direction dus. Het was best wel van toepassing nu. Ik begon en zong het uit volle borst mee. Er kwamen best hoge en moeilijke noten in, ik had het mezelf moeilijk gemaakt. Maar dat vond ik net leuk. Ik speelde het telkens opnieuw en ik moest steeds meer denken aan Harry. En hoe meer ik aan Harry dacht, hoe meer ik opging in het liedje en luider zong. Toen ik de laatste noot op mijn gitaar speelde, hoorde ik mijn deur piepend opengaan. Geschokt keek ik op en zag dat Ana en Lucas in de deuropening stonden. Wauw, de tijd was snel vooruit gegaan! Het was al 18u. Ik glimlachte flauwtjes en ging terug zachtjes spelen op mijn gitaar. "Kom maar binnen hoor", zei ik terwijl ik het begin van strong speelde van 1D. Ze kwamen aarzelend binnen en bleven ongemakkelijk staan in het midden van de kamer. "Uh, sorry, we wilde je niet storen...", zei Ana en ze lachte verontschuldigend. Lucas stond achter haar met zijn vingers te spelen. Ik had ze al lang niet meer gezien. Ana was een mooi meisje, met haar lang bruinsrossig haar dat vanonder gekruld was. Ze had geen vuurrood haar, maar een mooi combinatie tussen ros en bruin. Ze had een paar bruine sproetjes op haar wangen en neus en ze had donker bruine ogen. Ze was net een klein, schattig bambitje. Lucas leek wel op haar. Hij had gewoon bruin kort haar dat opzij lag en dezelfde bruine ogen. Hij had ook een paar sproetjes. Hij was best knap. Ik was onder de indruk, want mijn nonkel Steve was nu niet echt bepaald een mooie man. Ik had medelijden met hen, hoe ze daar stonden, ongemakkelijk naar de grond te kijken. Ik legde mijn gitaar weg en stond op. "Hoe gaat het met jullie? Het is al lang geleden he?", zei ik nadat ik hen elk een knuffel had gegeven. We begonnen een gesprekje. Plots zag Ana de poster van One Direction. "Hey, ben jij een fan?", vroeg ze terwijl ze wees naar de poster. Sommige mensen schaamden zich ervoor een Directioner te zijn, maar ik heb dat nooit gedaan. Ik was nu trouwens geen directioner meer, ik was het vriendinnetje van Harry. Die gedachte bezorgde me duizende vlinders. Ik knikte. "Ja", zei ik,"ik ben een paar dagen geleden naar hun concert geweest." Ana keek me lachend aan. "Ik ben ook fan hoor! Ze zijn zo grappig en lief en mooi!" Ik lachte. Ze was zo schattig. Ik zou normaal helemaal mee beginnen flippen, maar nu was het anders. Ik miste Harry, en ik voelde het gemis nog steeds in mijn buik. Het was zo'n onaangenaam gevoel. Ze vroeg me naar het concert. Ik vertelde haar dezelfde leugens die ik tegen Michael had gezegd toen ik opweg was naar de Starbucks en die ik tegen mijn moeder had gezegd na mijn terugkomst van het hotel. Ana was heel erg enthousiast en luisterde erg goed. Ik had haar gemist, het was misschien al een jaar geleden dat ik hen had gezien. Lucas luisterde aandachtig mee, best grappig. We werden aan tafel geroepen van beneden. Traag slenterden we de trap af en zodra we beneden waren, werden we aangevallen door drie kinderen: George, David en Aurora. Het overvalde ons even maar we knuffelden ze dan terug. Edith stond op een afstandje en zwaaide verlegen. Ik ging naar haar toe en knuffelde haar. Edith was een schatje. Ze was dan wel maar 12 jaar, maar ze was een erg leuk nichtje om op te passen, als ik eens moest gaan babysitten. We gingen met z'n alle aan tafel zitten en aten gezellig van mijn moeder haar eten. Het was lekker, allemaal lekkere frisse salades met barbecue. Na de maaltijd gingen de kinderen naar de living en keken een film. We keken Disney's Frozen, dan konden de kleine kindjes ook meekijken en ik vond de film erg leuk. Maar ik was er de hele tijd niet echt bij met mijn hoofd. Die was bij Harry. Misschien had hij me gesmst, ik had mijn gsm al een tijdje niet gecheckt. Mijn hart maakte een sprongetje toen het scherm oplichtte. Jeej, ik had een sms van Roland! Van Harry dus, Roland was een neef van mijn papa zijn kant en die zagen we niet veel meer, zoals ik al gezegd had. Ik opende snel het sms'je. Hey Cecille, goed thuis geraakt? Ik ben nu op het podium haha, ik zit even aan de kant. Hierna gaan we naar Holland dus dan ga je moeten betalen om te sms'en... Harry x. Ik kreeg kriebeltjes in mijn buik. Hij had me gewoon gesmst! Ik vond de inhoud op het einde wel teleurstellend. Hij had gelijk, ik zou hem niet de hele tijd kunnen sms'en, dan zou ik erg veel moeten betalen en dan zou mijn mama iets vermoeden. Ik zuchtte. We konden wel Twitter gebruiken? Ik was er al dagen niet meer opgeweest. Ik had dan ook maar 500 volgers ofzo, dat is niet zo veel. Harry zou me moeten volgen, maar dan zou ik het spelletje moeten meespelen. Dan zou ik zogezegd superblij moeten zijn omdat dé Harry Styles mij volgt. Dan zou ik mijn username moeten veranderen in THANK YOU HARRY. Dan zou ik als een uitbundige fan vanalles moeten beginnen tweeten, over hoe blij ik wel niet ben. En dat ben ik ook, maar niet omdat Harry me gewoon volgt. Ik typte een berichtje terug: Hey Harry, ja hoor, ik ben veilig thuis ;) oh, ben je nu aan het optreden? En ja, ik weet het... Maar we kunnen wel via Twitter? Volg je me even, ik ben Cecillex_xx. Tot binnenkort, Cecille x. Snel duwde ik op verzenden, anders zou ik beginnen twijfelen of het berichtje wel gepast was. Trillend zuchtte ik en legde mijn gsm op mijn buik. Zonder dat ik het wist, begon ik te glimlachen. Ana zag het en keek me vragend aan. "Wat zit jij nou te lachen? Was dat berichtje soms van je vriendjeeee?" Ze lachte. Ik lachte mee. Dat was de eerste keer deze avond dat ik gemeend lachte. Ik was dan ook gewoon een beetje opgelucht, dat Harry me niet gewoon vergeten was, of dat ik niet gewoon een speeltje was voor een paar dagen, ookal hadden we eigenlijk niks gedaan. Ik betekende echt iets voor hem, wat me zo ontzettend gelukkig maakte. Ik schudde mijn hoofd en net toen ik uitleg wilde gaan geven, trilde mijn gsm op mijn buik opnieuw. Ik glimlachte en keek wat er was. Harry had al meteen geantwoord, een minuutje nadat mijn berichtje wss toegekomen. Er stond: Doe ik al hoor, ik heb je gezocht :) x. Ik hield mijn adem even in en blies het dan rustig uit. Hij had me gezocht! Hij is zo ontzettend lief! Nu zal het spelletje moeten beginnen. Ik giechelde in mezelf, hopelijk speel ik het goed. Maar eerder bleek al dat ik best talent had voor acteren, hehe. Ik klikte op mijn Twitter account. Ik had 20+ meldingen. Ik was er dan ook al dagen niet meer opgeweest. Ik klikte erop en zag het lijstje. Er hadden een paar mensen mijn tweets geretweet en gefavoriet. Ik had ook een paar nieuwe volgers, waaronder ook Harry. Ik giechelde weer. Oke Cecille, het spel begint NU. Ik sloeg mijn hand voor mijn mond en gooide mijn gsm een eindje bij me weg, op de grond op het tapijt. Ik keek met opengesperde ogen naar Ana. Ze schrok zicht te pletter en kwam naar me toe geschoven. Lucas keek me vragend aan. "Wat is er?", vroeg Ana ongerust. Ik ademde trillend in en uit. Ik haalde mijn hand weg en begon als een gek te giechelen. Ana lachte een beetje mee. Ze porde me. "Kom op, vertel!", drong ze aan. Ze keek me serieus aan. Ik ademde nog hevig en stond op. Ik liep de hal een aantal keer op en af, helemaal opgewonden. "Cecille, wat is er met jou?", vroeg Ana weer en ze stond op. Ik kwam naar haar toe met de grootste smile op mijn gezicht en pakte haar vast bij haar armen. Ze keek me verschrikt aan en lachte toen. "Ana", begon ik,"je raadt nooit wat er zonet is gebeurt." Ik onderdrukte een grote grijns. Ze haalde onschuldig haar schouders op. Ik giechelde en riep dan uit:"HARRY STYLES VOLGT ME OP TWITTER!" Haar ogen sperden wijd open en ze keek me met open mond aan. "Ga weg! Echt?", vroeg ze me verontwaardigd. Ik knikte hard waardoor mijn haar heen en weer zwiepte. Daarna keek ze me vragend aan. "Weet je zeker dat het geen fake account is? Ik bedoel er zijn er zove-" Ze stopte omdat ik haar met opgetrokken wenkbrauwen aankeek. Ze begon te blozen door mijn vernietigende blik. Ik liet haar los en pakte mijn gsm. Ik klikte op mijn meldingen en liet het haar tonen. Daarna klikte ik op Harry zelf en stond er naast zijn naam FOLLOWS YOU. Ze sloeg haar hand tegen haar voorhoofd. "God Cecille, gelukzak! Ik ben jaloers op je!" Ik glimlachte voldaan. We 'flipten' even verder over het feit dat Harry Styles me volgde en ging dan weer verder met de film. Ik veranderde mijn bio en username en begon als een gek te tweeten. Ik was best geloofwaardig hoor! Ana had me alleszins geloofd. Daarna keek ik naar mijn berichten op Twitter. Ik had 10 berichten. Mijn hart maakte nog eens een sprong. Harry had me zelfs al een berichtje gestuurd! Hij stuurde dat hij me gevonden had op twitter. Ik legde hem mijn spel uit, dat het allemaal geloofwaardig moest zijn. Hopelijk vond hij het niet erg, en werd hij niet boos... Ik had het niet aan hem gevraagd...? Achja. Ik hield mijn schouders op. Plots begon mijn gsm te trillen, een paar keer achter elkaar. Volgers en directioners reageerden op mijn tweets met 'congratulations!' en 'I'm so happy for you!' Ze waren allemaal zo lief! Alle directioners waren schatjes, dat je het maar weet. Er begonnen plots ook veel meer mensen me te volgen. Ik probeerde iedereen te bedanken en iedereen terug te volgen. Ik volgde meestal alleen maar directioners terug. Twitter was iets waar ik mijn fangirle zelf kon zijn, waar geen schoolvrienden en -vriendinnen opzaten. En als ze dat dan wel deden en ze volgden me, blokkeerde ik ze meteen. Ze hadden geen zaken met wat ik allemaal op Twitter zette. Daarvoor heb je Facebook en instagram enzo. Ik was zo blij! Dit had werkelijk mijn avond gemaakt: het sms'je van Harry en dat hij me gezocht heeft op Twitter. Ik zette mijn gsm even op stil en legde hem aan de kant. De film liep stilaan ten einde en het was al vrij laat. Edith, George, David en Aurora werden naar benenden geroepen om te gaan vertrekken. Niet veel later gingen ook Ana en Lucas ervandoor. Ik gaf hen allemaal een dikke knuffel. Ondanks ik geen zin had in gezelschap deze avond, was het al bij al hartstikke leuk geweest.