Waves (ft. Harry Styles 1D)

22. Mother

Ik smeet mijn gsm weg op het bed. Waarom begreep hij het nou niet? Ik had er toch nooit zelf voor gekozen! Maar zijn woorden bleven door mijn hoofd zweven. "Je zoent niet als je het niet wil, ookal wil je diegene niet kwetsen." Misschien had hij gelijk, maar ik was niet verliefd op Michael. Ik had het juist leuk gevonden dat hij en Anaïs uitgingen! Ik had inderdaad iets gevoeld toen hij me zoende, het was zacht en teder. Maar het viel niet te vergelijken met het gevoel als ik Harry zoende. Ik droomde weg bij het idee. Mijn adem die stokt als hij dichterbij komt, de tintelingen die via mijn lippen door mijn lichaam razen als hij de zijne op de mijne drukt, het zalige gevoel in mijn buik als zijn tong binnendringt en zijn zachte en verlangde ogen die me gek maken nadat hij me gezoend heeft. Nee, dat had ik duidelijk niet bij Michael gevoeld. Het was duidelijk dat ik hem wel had gezoend omdat ik hem niet wilde kwetsen. Ik was iemand die ruzie haatte, en het als de pest vermeed. Ik haatte het ook om iemand te kwetsen, ik lieg soms liever dan dat ik de harde waarheid moet vertellen. Mijn hart was groot, en dat had zo z'n nadelen. Ik zoende nu eenmaal liever iemand waar ik niet verliefd op was dan dat ik die persoon moest kwetsen. Ik zuchtte, hopelijk begreep hij me. Ik wilde absoluut geen ruzie en ik wilde hem al zeker niet kwijt. De gedachte eraan deed me al rillen. Ik stond op en ging naar beneden. Mijn mama had veel lunch gemaakt, waarschijnlijk omdat ik een slechte dag had gehad. "Hoi lieverd", zei ze vrolijk toen ik aankwam. Ze was wel op haar hoede. Ze wilde graag vragen wat er was, maar ze durfde het niet echt. Ik werd vaak onnodig kwaad op haar als ze vroeg naar mijn problemen als ik een slechte dag had gehad. Maar deze keer wilde ik graag met haar praten, over Michael en Anaïs natuurlijk, niet over Harry. Dus begon ik zelf maar. "Mam, ik heb het weer verpest..." Bij die woorden sprongen de tranen al in mijn ogen. Ik bukte mijn hoofd en kon een snik niet onderdrukken. Mijn moeder kwam meteen naar me toe en omhelsde me stevig en warm. "Och lieverd, wat scheelt er toch de laatste tijd met je?" Ik schudde mijn hoofd en liet de tranen gaan. Ik kon het niet meer aan: het gedoe met Michael en Anaïs, de ruzie met Harry, het gemis van je eigen vriendje,... Haar omhelzing werd steviger. Ik zuchtte diep en wreef de tranen uit mijn ogen. Met een brok in mijn keel vertelde ik het verhaal van Michael en Anaïs. Ondertussen schepte ze me wat lunch op en begon zelf ook te eten, maar ze stopte geen seconde met luisteren. Ze knikte af en toe en keek me de ene keer medelevend aan en een andere keer weer begrijpend. Nadat ik klaar was, stak ik een broodje met salami in m'n mond. Het smaakte heerlijk en deed de brok in mijn keel verdwijnen. Ik keek m'n mama aan, wachtend op goede raad. Zelf had ze net een hap genomen en fronste haar wenkbrauwen. Nadat ze het had ingeslikt, zei ze:"Je hebt het beste gedaan Cecille, je had misschien iets eerder kunnen zeggen dat jullie niet samen waren en dat het een misverstand is, maar je hebt er niet zo lang mee gewacht. Ik ben blij dat je het vandaag hebt verteld. Je had het misschien het beste meteen gezegd dat je hem niet wilde zoenen, maar jij bent net zoals mij. Je bent te aardig om dat te doen." Ze glimlachte veelbetekenend. Ik grinnikte. Ja, ik en mijn moeder leken qua karakter erg veel op elkaar. Qua uiterlijk had ik een mengeling van mijn moeder en vader. De grote groene ogen van mijn papa, het ronde gezicht van mijn papa, mijn neus van mijn moeder, mijn volle lippen van mijn moeder. Het blonde haar had ik van mijn papa, hij was vroeger spierwit van haarkleur, maar met de tijd was het bruiner geworden. Ik kreeg een steek van verdriet als ik dacht aan hem. Ik keek mijn moeder aan. Zij had felle blauwe ogen en donker bruin haar. Ze was prachtig. Leek ik maar op haar. Niet dat mijn papa lelijk was, helemaal niet, maar ik vond mijn moeder gewoon een natuurlijke schoonheid. Ze glimlachte haar witte tanden bloot. "Het komt allemaal wel weer goed. Het gaat in het begin altijd wel wat moeilijker zijn, maar alles komt heus wel weer inorde", zei ze en ze kneep in mijn hand dat op de tafel lag. Ik knikte en ik hoopte dat ze gelijk had. "Nou, wat vind je van de lunch? Ik heb heus mijn best gedaan om verschillende broodjes en salades voor je te maken! Ik zag dat er iets niet pluis was, nou je zei het eigenlijk zelf, maar ik wist dat een lekkere lunch je altijd opvrolijkt!" Ze straalde. Ik begon te lachen. Samen aten we verder. Ze kon me altijd weer laten lachen.