Waves (ft. Harry Styles 1D)

28. Nothing new

We slenterde de deur van de cinema al lachend uit. De film was eigenlijk best treurig geweest, en ja, ik had zelfs heel kort tranen in mijn ogen gehad (big surprise), maar wij konden er om de een of andere manier mee lachen. Het was ook best een rare film geweest, over een meisje dat problemen had met haar ouders en daarom vluchtte in haar dromen. Ze besefte haar dromen zo goed, het was precies of de dromen tot leven kwamen. Daar had ze rust. Het eindigde met dat ze zelfmoord pleegde om voor altijd in die dromen te blijven en zonder problemen te "leven". Haar ouders waren door de film heen gescheiden. Grotendeels omdat haar vader haar moeder misbruikte. En ook het meisje. Had ik dat nog niet verteld? Nou ja, het was alleszins een vreemde film. Maar het was geweldig geweest. In het begin voelde ik me eerst een beetje schuldig dat ik had gespijbeld. Het voelde best slecht. En June en Anaïs hadden me gesmst waarom ik plots weg was. Maar nu was ik toch blij dat ik mee was gegaan. Ookal was Harry geen serieuze persoon om een tragische film mee te gaan bekijken. Zijn harde en droge opmerking gedurende de film zouden beslist ongepast zijn voor een tragediefreak, maar ik vond het eigenlijk best hilarisch. Toen het meisje haar zelf voor de trein ging gooien, pakte hij echter doodserieus mijn hand vast en keek me diep in de ogen aan. "Durf dat nooit, maar dan ook nooit in je hoofd te halen, oke?" Ik was verrast van zijn woorden. Hij kon zo plots van een amusante Harry naar een doodserieuze Harry gaan. Fascinerend en best lief. Ik glimlachte. "Nee hoor", zei ik zacht. "Beloof het me", zei hij ernstig. Ik knipperde verward met mijn ogen. "Uh, ja, ik beloof het." Mijn woorden leken hem gerust te stellen en hij draaide zich weer naar het scherm. Al even amusant als ervoor, maakte hij weer een opmerking over de film. Nu waren we weer opweg naar de auto en het gevoel van paniek kroop stilletjes aan in mijn lichaam. Straks moest hij weer weg. Straks zou ik weer moederziel alleen achterblijven. Straks moest ik weer afscheid nemen. Waarom kon ik niet gewoon school vergeten en met hem meegaan op tour? Het zou hartstikke leuk zijn! Ach ja, dat was natuurlijk onmogelijk... Zuchtend liet ik me op de leren autostoel vallen. Harry leek m'n gedachten te lezen. "Hey, niet zo treurig, het is nog niet voorbij", en met die woorden startte hij de auto en reed een richting uit, waarvan ik zeker wist dat het de tegenovergestelde was dan van waar we kwamen. Verward kwam ik overeind. "Naar waar gaan we?", vroeg ik gefronst. Ik kende de weg totaal niet waarlangs we reden, maar Harry leek precies te weten waar hij naartoe moest. Hij slaagde vol vertrouwen een kleiner straatje in. "Alleszins nog niet terug naar je school. Mag je langer wegblijven van je mama?", vroeg hij en keek me vragend aan. Ik knikte langzaam. "Ja... Ja waarschijnlijk wel, ik zal het haar vragen. Zoveel druk maakt ze zich vast niet over mij." Ik pakte mijn gsm en smste m'n mama of ik na school nog even naar vrienden mocht gaan. Harry zette de radio ietsjes harder en bewoog zijn hand op het ritme van de muziek. Ook zijn hoofd bewoog zachtjes mee en ik geloofde zelfs dat hij mee neuriede. "Vind je dat een goed liedje?", vroeg ik zachtjes. Het kwam er verlegener uit dan verwacht. Hij keek me lief aan. "Ja, best wel. Het is wel al een ouder liedje, meer van toen ik jonger was." Ik luisterde aandachtig naar het liedje, maar herkende het niet echt. Toch vond ik het een leuk ritme hebben. Het was een blij liedje. Ik knikte en bewoog ook lichtjes mijn hoofd op het liedje. We zaten even zwijgend naast elkaar toen Harry op een oprit reed van een vrij ordinaire villa, niet te groot, niet te klein, waarvan de tuin omringd was door hoge struiken. Hij stopte de auto en keek me glimlachend aan. "Hier zijn we dan, bij het huis van Louis' tante, die op vakantie is en Louis even op het huis moest passen, aangezien hij toch thuis was en hij het graag wilde doen. We gaan het rustig aandoen en nog een avond plezier hebben." Zijn glimlach werd breder. Ik glimlachte ook. We stapten uit en liepen via een klein poortje naar de achterkant van het huis, de tuin in. Toen we de muur omstapte, werden we begroet door meerdere personen. Liam, Niall, Zayn, Louis, Eleanor, de zussen en broers van iedereen (die van gelijke leeftijd dan) en nog een paar vrienden en vriendinnen. We waren met een niet te grote groep en iedereen was supervriendelijk. Ik begroette iedereen, de een al wat enthousiaster dan de ander. Zeker de mensen die ik al kenden, waren blij om me te zien. En ik ook. Niall omhelsde ik misschien net iets te hard en enthousiast, waardoor Liam gefronst keek naar me toen ik overeind kwam. Maar ik kon alleen maar lachen. Ik was zo blij hen allemaal nog eens te zien! Ook Niall lachte breed. Hij werd zelfs een beetje rood toen Liam ons zo raar aankeek. Ik pakte Liam daarna ook eens goed vast. Ik en Harry vestigden ons in een stoel bij de rest. Er was een barbecue aan en er stonden twee bakken bier op de grond. Iedereen leek het te drinken. Bier was niet mijn favoriete drank, ik dronk liever iets zoeter. Maar aangezien ze niks anders hadden, nam ik toch een flesje aan toen Harry er eentje voor me meebracht. "Je drinkt dat toch wel he?", vroeg hij toen hij me het flesje voorhield. Ik knikte aarzelend. "Ik drink meestal iets zoeter, maar dit is prima." Hij knikte glimlachend en ging naast me zitten. Hij legde zijn hand op de mijne, die rustte op mijn stoelleuning. "Zo, hoe gaat het tussen jullie? Fijne dag gehad?", vroeg Liam. Sophia was er ook. Het was een hele reünie van vriendjes en vriendinnetjes. Ik vond het fijn om ook Eleanor, Sophia en Perrie terug te zien. Harry glimlachte schattig. "Het was leuk. Ik heb Cecille een bezoekje gebracht op haar school. En toen zijn we naar de bioscoop gegaan." Hij keek me van de zijkant aan. Ik bloosde en knikte. Het was zo gezellig, de tijd vloog voorbij en voor ik het wist, was ik alweer afscheid aan het nemen. Wat ging ik hen missen... De tranen sprongen in m'n ogen maar ik verdrong ze. Vroeg of laat zou ik ze weerzien. Niall kneep een keer zacht ik m'n arm. Hoe kon het dat ik zo goed bevriend met hem was geworden op zo'n korte tijd? Hand in hand met Harry stapte ik de tuin uit, terug naar de auto. Zwijgzaam stapten we in en Harry startte de auto. Buiten was het aan het schemeren, en het zou niet lang duren voor het helemaal donker zou zijn. Het was vandaag een betere dag, geen regen, alleen een frisse wind, maar voor de rest een goede dag voor september. De auto begon te bewegen richting mijn huis, waarschijnlijk. Een zucht ontsnapte aan me en ik keek naar buiten. De bomen bewogen snel voorbij, dat het pijn deed aan mijn ogen om ze te volgen. Het was bijna zes uur. Mijn gsm begon te trillen in mijn broekzak. Toen ik opnam, hoorde ik mijn mam haar vrolijke stem door de telefoon. Het toverde een glimlach op mijn gezicht, ookal kon ik wel elk moment huilen omdat ik wist dat Harry me straks zou verlaten. Het leek wel alsof ik haar in dagen niet had gesproken. "Kom je bijna naar huis lieverd? Het eten is bijna klaar en ik moet je iets vertellen", zei ze. Ik antwoordde: "Waarom zeg je het dan nu niet?" Ik hoorde wat gerommel. "Nou, omdat ik bezig ben met koken en ik het je graag persoonlijk wil vertellen." Haar woorden lieten mijn hart sneller kloppen. Wat wil ze me nou weer vertellen? Dat ze gaat trouwen met James-die-slijmt-bij-de-dochter-van-zijn-vriendin-als-ze-kookt? Phuh. Ik zei dat ik onderweg was en verbrak de verbinding. In een muum van tijd waren we bij mijn huis. Ik wou dat het langer duurde, zodat ik langer met Harry kon samenzijn. Hij stopte de auto een paar meter voor mijn huis. Hij keek me aan en ik zag de pijn in zijn ogen die ik zo goed herkende. Bij mezelf. Ik knipperde tegen de tranen, maar het lukte me niet. Een traan rolde langzaam over mijn wang. Ik keek weg naar mijn schoot. "Dit zal altijd moeilijk blijven he?", vroeg Harry zo zacht waardoor zijn stem kraakte. Ik keek op en knikte snel. Ik sloot mijn ogen die trilde toen Harry over mijn wang streek en de traan wegveegde. Ik opende mijn ogen weer en zag dat ook Harry zijn ogen rood waren. "Alsjeblieft, niet huilen", zei hij, het kwam eruit als gefluister dat elk moment kon breken. Ik boog snikkend naar hem toe en gaf hem een kusje op zijn wang. Hij pakte mijn hoofd vast met ook zijn andere hand en zoende me recht op mijn mond. Het leek alsof er elektriciteit door mijn lichaam ging. Zijn tong dringen binnen en ik legde mijn handen in zijn hals. Zijn nekaders waren dik. Toen hij stopte, ademde ik zwaarder. Ik glimlachte flauwtjes. Hij keek hoe zijn vingers een lok haar achter mijn oor vestigden. Ik raakte zijn vingers aan en kneep in zijn hand. Hij gaf me nog een kusje op mijn hoofd, waar ik ten volste van genoot en liet me toen los. "Ik bel je zo snel als ik kan. En ik bezoek je zodra ik vrij heb." Ik knikte. "Tot snel", wilde ik zeggen, maar het kwam eruit als fluisterend gemompel. Ik stapte uit en liep richting mijn huis. Ik keek nog een keer achterom, en ik zag Harry's ogen roder worden, ik zag hoeveel pijn hij had. Mijn hart brak nogmaals in duizende stukjes.