Waves (ft. Harry Styles 1D)

26. Beautiful life

Ik schrok helemaal op uit mijn muziektrance en draaide me snel om. Mijn ogen schoten wijd open, ik hapte naar adem. Mijn hand liet de borstelsteel los waardoor die met een knal op de grond viel, maar ik hoorde het niet eens. Al mijn zintuigen waren op de persoon in de deuropening gericht. Zijn slonzige gestalte dat tegen de deur leunde en zijn armen die over elkaar waren geslagen. Zijn muts waar zijn krullen onderuit kwamen, zijn witte tshirt en zijn zwarte broek. Zijn groene ogen die lachten en zijn schattige grijns waardoor er putjes in zijn wangen verschenen.

Harry.

Mijn ademhaling ging moeilijker, mijn hart begon als een wilde te slaan. Ik voelde het bijna uit me spatten, zo vol met liefde en vreugde vulde het zich. Ik sloeg mijn twee handen voor mijn mond en voor ik het wist, vulde mijn ogen zich met tranen. Harry maakte zich los van de muur en opende zijn armen. "Kom hier", zei hij met een grijns, waardoor ik echt moeite had met ademen, zeker omdat ik ook begon te huilen. Ik hyperventileerde bijna. Ik liep naar hem toe en sloeg meteen mijn armen rond zijn nek. Ik liet de tranen los en huilde van geluk op zijn schouder. Ik rook zijn geur van zijn haar en lichaam en ik voelde zijn armen rond mijn middel, waardoor ik hem nog steviger vasthield. Overal waar hij me aanraakte, voelde als de hemel. Het warme gevoel was overal. Ik snikte op zijn schouder en zei zacht met een brok in mijn keel: "Ik heb je zo gemist Harry, laat me alsjeblieft niet los." Ik snikte nog eens en kneep mijn armen nog harder rond zijn nek. Ik was bang, bang dat hij me weer ging verlaten. Ik wilde voor altijd zo blijven staan, voor altijd bij hem blijven. Harry wreef met zijn duim over mijn rug en fluisterde kalmerende woorden in mijn oor. Toen hij zijn greep ietsjes verslapte, klemde ik me helemaal vast rond zijn nek. "Laat me alsjeblieft niet los", fluisterde ik weer een beetje in paniek. "Ik laat je niet los", zei hij nadat hij me weer stevig vast had gepakt,"het is oke, ik ben er nu. Stop nou maar met huilen." Zijn stem klonk als hemelse muziek in mijn oren waardoor ik nog harder begon te snikken. Daar stonden we dan, een paar minuten lang. Ik zou dit moment voor eeuwig koesteren. Na een lange tijd, ik weet niet hoe lang, liet hij me los en keek me aan. Zijn ogen stonden vol liefde en ik smolt helemaal weg. Ik had nog nooit in mijn hele leven iemand zo hard gemist. Ik was zo hopeloos verliefd. Hoe kan ik nou zo hopeloos verliefd zijn? Het was niets voor mij. Hij begon terug te grijnzen en alle herinneringen van onze ontmoetingsweek kwamen terug. De keer toen hij voor me kwam zitten bij het concert, toen hij zei dat ik mooie ogen had, het lange gesprek op het dak, toen we begonnen dansen, de eerste zoen. Dat waren een van de mooiste momenten uit mijn leven. Hij had mijn armen vast en kneep er even in. "Cecille, ik.. kan niet geloven dat jij het bent. Ik-", hij liet me los en keek naar de grond, "ik heb je zo gemist." Zijn stem was zacht en hees. Hij keek me weer aan en zijn ogen stonden verdrietig. Ik snifte nog eens, hield diep adem en lachte naar hem. Hij lachte ook. Hij stapte naar me toe en veegde mijn tranen weg. "Nu stoppen met huilen, je mascara loopt nog uit." Hij keek me recht aan in mijn ogen. Ik wilde iets zeggen, maar het kwam er gewoon niet uit. Er kwamen een paar rare geluiden uit mijn keel, toen Harry zijn hand op mijn wang legde. "Ik heb je zo gemist", zei hij opnieuw, en voor ik het goed en wel besefte, drukte hij zijn lippen op de mijne. Ik sloot mijn ogen en hield mijn adem in. Zijn aanraking stuurden duizende vlinders door mijn hele lichaam. Ik was eerst verlamd door het gevoel van zijn lippen dat ik vaag herkende, maar toch voelde alsof het weer de eerste keer was. Daarna sloeg ik mijn armen rond zijn middel en greep zijn tshirt vast. Hij opende zijn mond en ik de mijne. Ik kneep harder in zijn tshirt. Zijn hand schoof iets lager en gleed in mijn nek. Hij stopte en keek me verlangend aan. Ik ademde zwaarder, niet alleen uitgeput door de zoen, maar ook omdat mijn hart nog steeds te snel tekeer ging. Ik wilde hem zoenen, knuffelen, bij hem zijn voor altijd. Ik sloeg nu mijn armen rond zijn nek en zoende hem opnieuw. Zijn armen rustten ontspannen rond mijn middel. Daar stonden we dan, te zoenen in mijn klaslokaal van mijn school, midden op de middag. Wacht eens. Ik stopte de zoen en fronste. Mijn stem kwam weer terug. "Wacht eens, hoe kom je hier? En heeft niemand je gezien? En hoe ga je weer weg geraken? Wacht nog eens, jij moet straks weg! Ik wil niet dat je straks weggaat..." Harry lachte zachtjes. "Wauw, wat een verandering." Hij liet me los en leunde op de schoolbank waar we naast stonden. "Wel, ik ben daarnet via de brandgang naar binnen gekomen, dat is die gang die je niet mag gebruiken, alleen voor noodgevallen. Het duurde lang voor ik een ingang vond buiten de schoolpoort, en dan ben ik naar je opzoek gegaan in dit grote gebouw. Maar ik hoorde je zingen toen ik in deze gang aankwam." Ik bloosde een beetje maar hij ging gewoon verder:"En ik dacht, misschien, nou ja, als jij dat wilt dat we... uhm, weg kunnen gaan, als jij dat wilt natuurlijk..." Hij keek naar ergens rechts naast me. Ik fronste nog eens. "Wow hoe weet je waar de brandgang is? En hoe wist je dat ik binnen was en niet buiten in de refter, zoals normaal?" Meteen voelde ik me stom. Hoe vaak had ik al niet verteld hoe stom ik Mvr. Tool vond omdat ze me deze straf had gegeven? Harry keek me weer aan. "Ik heb de site van je school bekeken", hij schaamde zich er een beetje voor en bloosde heel lichtjes,"en omdat je me hebt gezegd dat je elke dinsdag middag straf had." Hij glimlachte. Wow, dat hij dat eigenlijk onthouden had... Hij luisterde erg goed, wat ik leuk vond. Ik glimlachte ook maar fronste toen opnieuw. "Maar... je wilt dus weggaan? Hoe bedoel je weggaan? Spijbelen? En hoe in godsnaam, als de hele speelplaats vol zit met leerlingen?" Weeral kon ik mezelf slaan. Was ik nou echt zo dom? De brandgang natuurlijk. "Nou, als je het "spijbelen" noemt, klinkt het wel heel slecht, maar je kan het ook gewoon een kleine pauze noemen?" Zijn ogen glinsterden uitdagend. Ik wilde niets liever dan met hem weggaan van school, maar wat als ze mijn mama verwittigden? En wat moest ik zeggen tegen mijn vriendinnen? Waarom was ik plots weg? Ik keek peinzend naar de borstel die op de grond lag. "Maar wat moet ik dan zeggen? En wat moeten de leerkrachten wel niet denken? En mijn mama?" Ik pakte de borstel op om het klaslokaal helemaal klaar te hebben. Dan heb ik dat toch al gedaan. Harry zuchtte nadenkend. "Tegen je vriendinnen kan je zeggen dat je je niet goed voelden, en tegen de leerkrachten ook. Dan hoeven ze toch niet je mama te bellen?" Ik stopte met vegen en leunde met mijn kin op mijn hand. "Dat kan ik wel doen. En hier een paar gangen verder zit de directeur. Ik kan aan hem vragen of ik toestemming krijg om weg te gaan." Harry's ogen lichtten op. Ik begon te lachen. Ik kon nog steeds niet geloven dat hij er was. "Oke geweldig! Als jij nou eens wat sneller veegt, kunnen we op tijd weg, dat niemand je komt zoeken ofzo." Ik grinnikte:"Sorry, ik kan niet zo snel borstelen." "Kom hier", zei hij en hij nam de borstel over. Ik sloeg mijn armen over elkaar en keek hoe hij de vloer veegde. Hij keek zijdelings naar mij. "Sta je te genieten hoe ik de vloer veeg?" Ik lachte. Hij begon met de steel te dansen en zong een liedje van vroeger, waardoor ik nog harder lachte. Na een paar minuten was het al helemaal geveegd en verlieten we het klaslokaal. "Er loopt hier toch niemand rond he?", vroeg Harry. Ik schudde mijn hoofd. "Nee, alleen strafkinderen zoals ik blijven binnen, omdat het moet." Ik voelde Harry's hand die mijn hand subtiel probeerde vast te pakken. Ik voelde dat ik weer veranderde in pudding. Daar liepen we dan, hand in hand, op weg naar de directeur zijn kantoor. Daar aangekomen, liet ik zijn hand los. "Wacht hier, hier komt echt nooit iemand voorbij." Hij knikte en ik verdween in het kamertje voor het kantoor. Zachtjes klopte ik op de deur, die, ondanks ik zachtjes klopte, toch hard rammelde. Het was al een oud gebouw, en alles zou een keertje vernieuwd moeten worden. Iemand riep dat ik mocht binnen komen en zachtjes deed ik de klink naar beneden. Ik moest er natuurlijk ziek uitzien. Ik deed mijn ogen half toe en hoesten een keertje hard voor ik helemaal binnen was. Meneer Rayn, onze directeur, keek me verrast aan vanonder zijn ronde brilletje. Hij was zo'n dikke man met weinig haar op zijn hoofd. Hij droeg altijd een klein rond brilletje en een pak dat eigenlijk veel te krap zat. "Wat is het probleem, juffrouw Aradel?" Waarom noemde iedereen me juffrouw? Ik vond het een beetje vies. Ik hoeste nog een keertje en zei dan een beetje hees:"Ik voel me echt niet lekker, zou ik deze middag anders naar huis mogen?" Mr Rayn fronste zijn wenkbrauwen. "Ik vind niet dat je er zo ziek uitziet." Verdomme. Moet ik er dan ook echt slecht uitzién voor ik weg mocht? Dan maar plan B. Ik deed alsof ik begon te kokhalzen en legde mijn hand op mijn maag. Een beetje in paniek, zei hij:"Uhm, alsjeblieft, hou je nog even in, de wc is hier rechts." Ik liep alsof ik me niet meer kon inhouden en sloeg de deur van de wc achter me toe. Ik kon heel erg goed van dit soort geluiden maken. Dus begon ik "over te geven". Niet veel later kwam ik de wc alweer uit, zogezegd helemaal beroerd. "Hier", zei Mr. Rayn en gaf me een rode papiertje dat toestemming gaf dat ik weg mocht. "Geef dit morgen af aan het secretariaat en ga maar gauw naar huis." Ik knikte als bedank en strompelde de deur uit. Eens de deur toe was, begon ik te glimlachen. Ik schoot de hoek om en knuffelde Harry. "Is het gelukt?", vroeg hij in mijn haren. Ik knikte en trok hem mee naar de brandgang. Dit werd de mooiste dag van mijn leven.