"Sehun dikkat et." dediğimde endişeyle tuttuğum sandalyenin tepesindeki Sehun'a bakıyordum.
Salonun bir duvarını tamamen bizim fotoğraflarımızın çerçeveleriyle doldurmuştu. Eve her gün kargo geliyordu çünkü Sehun internetten yeni bir çerçeve satın almış oluyordu. Şu anda da sandalyeye çıkmış son gelen iki çerçeveye yerleştirdiği fotoğraflarımızı asıyordu.
"Ediyorum hayatım sorun yok." derken bana bakmadan işine devam etti.
İnternette bulduğu özel yapıştırıcılar sayesinde duvara çivi çakmasına gerek kalmamıştı ama bu şekilde de iyice yapışması için uzun süre beklemesi gerekmişti. Havaya bakmaya devam ederken duvardaki fotoğraflarımıza göz attım ve cık cık dedikten sonra fikrimi belirttim.
"Ya resmen son dört ayımız bu duvara asılı. Özellikle son haftalarda her anımızı çekmişiz. Gerek var mıydı sence?"
"Tabii ki vardı, neyse ki her odada dört duvar var. Buraya sığmazsa diğerlerine geçebiliriz."
"Asla olmaz! Bak ilk başta heveslendin diye bir şey demedim, sonra baktım konsept gibi oldu odanın aurası değişti. Evimiz, yuva gibi oldu diye yine bir şey demedim ama başka duvara geçersen konsept falan da kurtarmaz. Kendimizden sıkılmayalım durduk yere."
"Ben senden sıkılmam da sen beni duvarlarda görünce sıkılırsan bilemem." diyerek laf soktu.
"Gerçeği evin içinde yürüyüp her dakika gözümün önündeyken sıkılmıyorum da duvarda gördüğüm Sehun'dan mı sıkılacağım?" diyerek biraz edebiyat yaptım.
"Sen de beni seviyorsun değil mi?"
"Evet beyefendi seviyorum, işin bittiyse iner misin lütfen aşağı. Havaya bakmaktan boynum tutuldu."
"Hemen iniyorum, bitti."
Sandalyeden indikten sonra alnımdan öpmeyi unutmadı. Ben de gülümsedikten sonra sandalyeyi yemek masasının içine doğru yerleştirip dönüp duvarı inceledim.
"Ne düşünüyorsun?" diye sordu gururla.
"Tüm bu çerçevelerin tozunu kim alacak onu düşünüyorum."
"Ben alırım tamam, tek derdin o olsun." diye sitem etti.
Beline sarılırken, "Tamam tamam kızma, eline sağlık. Çok tatlı oldu." dedim.
Akşam yemeğinden sonra birlikte film izledik, aktivite olsun diye yapboz almıştım onu tamamlamak üzere masanın başına geçtik ve parçaları arayıp bularak birlikte tamamlamayı denedik. Biraz uzun sürdü çünkü Sehun sabırlı biri değildi benim de gözlerim acımıştı. Yapboz üç gündür elimizin altında duruyordu. Hadi bakalım belki bir gün bitiririz.
Birlikte uyumaya alışmıştık artık, kimse bir şey demeden benim odamda uyuyorduk. Tek bir sorun vardı beyefendi bana iyi geceler öpücüğü vermek dışında yaklaşmıyordu. Acaba benden mi çekiniyor diye bir iki kez imalı konuştuğumda dahi oralı olmayınca ilişkimizi ileri seviyeye taşımaya henüz hazır olmadığını düşündüm.
Belki de çok erken olduğunu düşünüyordur. İlişkimizin geleceği konusunda emin olmadığı şeyler vardır belki. Her şeyin tamamen gerçek hissettirdiği bir anda mı yaklaşacak acaba? İyi de her şey yeterince gerçek. Benim onu sevdiğimi artık biliyor, o da beni seviyor. O zaman neden...?
Böyle şeyler tam olarak hangi süreçte ya da ilişkinin kaçıncı gününde yapılır pek hakim olmasam da en azından uzun bir süredir birlikte uyuduğumuz için eni sonu uyumaktan fazlasını yapmamız gerektiğini biliyorum. Of neyse!
Ertesi gün okula giderken aynanın önüne bıraktığım yüzüğümü aradım ama göremedim. Sehun da uyuduğu için pek ses yapamadan bakınmaya çalıştım ancak bulamayınca pes ettim. Akşam eve dönünce Sehun'a sordum.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Lades / Sehun ✔️
Hayran Kurgu- Evlilik teklifime ne diyorsun? - Şartlar uygunsa neden olmasın? Sonuçlarını tahmin ettiğim halde kabul ettim, gitti. Zaten Oh Sehun hep bile bile lades değil mi?
