Firgun (+18) || BrightWin✔️

30. Bölüm Düğün

Düğün hazırlıklarımız son hızıyla devam ediyordu. Artık çok bir zaman kalmamıştı. Tarih olarak 5 Mayıs'ı seçmiştik. Bir an önce evlenmek istiyorduk çünkü.

Tüm hazırlıklarla, düğünün yapılacağı mekanla, yemeklerin seçimleriyle falan hep annem ve Nnevy ilgileniyordu. Bize sadece seçenekler sunuyorlar, aralarından istediklerimizi seçiyorduk. Her şeyi bizim istediğimiz şekilde hazırlamaya çalışıyorlardı.

Kardeşin Mick, yurt dışında kalmış orada yaşıyordu. Düğüne yakın bir zamanda gelebilecekti ancak. "İşlerim çok yoğun, zor izin alabildim ülkeden ayrılabilmek için." demişti. Bu durum ne kadar canını sıksa da anlayışla karşılamıştın yine de.

Mike'ın oğlu büyümeye başlamıştı iyice. Sık sık onları ziyaret edip, küçük Tine'ı seviyorduk. Seni onunla gördükçe, kafamdan hep aynı düşünce geçiyordu. Kim bilir belki bir gün bizimde bir çocuğumuz olabilirdi. Evlat edinir, tam bir aile olabilirdik.

Mike bize sürekli düğün için bir sürprizi olduğunu söyleyip duruyordu. Hiç ipucu vermiyordu sürprizi hakkında. Düğün gününe kadar beklemeliymişiz, öyle söylüyordu.

Yaşayacağımız evi de seçmiştik beraber. İki katlı, kocaman bir bahçesi olan bir evdi. İçini senin dekore etmeni istemiştim. Bir keresinde bana, hep mimar olmak istediğini ama hayat şartlarının buna izin vermediğini söylemiştin.

Boynuma sarılmıştın sevinçle. Çok mutlu olmuştun o gün. Hemen işe koyulup mobilyaları, duvar kağıtlarını, dekoratif eşyaları seçmeye koyulmuştun. Ne, nerede daha iyi durur hesaplamaları yapıyordun. Tüm uğraşın bu olmuştu artık.

Arada benim de fikirlerimi alsan da yine kendi bildiğin şekilde yapıyordun. Olsun, içinde seninle yaşadıktan sonra o mobilya şuraya konmuş konmamış beni çok da ilgilendirmiyordu. İlgilendiğim daima sendin ve her zaman sen olacaktın.

Düğüne az bir zaman kalmıştı artık. İkimizi de heyecan basmıştı. Bir karar almıştın, benim hiç istemediğim.

"Düğün gününe kadar sevişmeyeceğiz. Böylece birbirimizi özlemiş olacağız ve o gün ikimiz için de özel olacak."

Ah kahretsin, kalbim.. Ama o gün zaten her halükarda özel olacaktı ikimiz için de. Ben ne yapıcaktım o zamana kadar? Kendimi nasıl tutacaktım ki? Off...

~

5 Mayıs. Büyük gün sonunda gelmişti.

Damatlığını giymiş, ayna karşısında son kontrollerini yapıyordun. Seni izliyordum büyülenmiş bir şekilde. Nefesimi kesiyordun. Çok güzeldin.

"Yakışmamış mı? Neden öyle bakıyorsun? Tabi senin üzerinde çok güzel durduğu için hiç böyle şeyleri dert etmiyorsun kendine." Yüzün düşmüştü. Hemen yanına gelip belinden sarıldım. Aynadaki yansımalarımıza bakıyordum şimdi.

İkimiz de siyah takım elbise giyiyorduk. Yan yana çok güzeldik. Kıskanılacak, imrenilecek bir çifttik. Sana bunları söylediğimde, güzel gülümsemen tekrar ortaya çıkmıştı.

İçinde bir burukluk vardı yine de biliyorum. Kardeşin burada yanındaydı ama annen... Hep kendimi düşünmüştüm bunca zaman, kendi acılarımı. Hiç senin de bu 7 yıl boyunca yaşadıklarını düşünmemiştim. Annenin hastalığı, dillerini bilmediğin yabancı insanların yanında yaşamak zorunda oluşun, hayata karşı verdiğin tüm o mücadeleler, annenin ölümü...

"Özür dilerim sevgilim. Özür dilerim, o zamanlar yanında olup da sana sarılamadığım için. Özür dilerim, tüm bunları tek başına yaşamak zorunda kaldığın için. Bundan sonra senin ailen ben olacağım söz veriyorum. Bir daha hiç yalnız kalmayacaksın."

Dudaklarına öpücük kondurup seni sevdiğimi söylemiştim. Senin de beni ne kadar sevdiğini söyledikten sonra gözlerinden bir iki damla düştü kalbime.

"Ağlama" diyebildim sadece.

"Bunlar mutluluk gözyaşları. Annem artık huzura kavuştu. Hep kendini suçlamıştı son nefesine kadar. İkimizi görebiliyorsan eğer bir yerlerden, artık huzur içindedir eminim."

Ellerini, ellerimin arasına aldım. Kalbim kalbinde atıyordu. Mis kokulu saçlarından öptüm. Göz kapaklarına yasladım dudaklarımı.

~

Tören meydanına vardığımızda büyük bir kalabalık bizi bekliyordu. Heyecandan titriyorduk ikimiz de.

Mike'ın bize sürprizi, eski arkadaşlarımızı bulup düğünümüze getirmesiydi. Dew, Film, Love ve Sam. Görünce çok mutlu olmuştun hepsini. Birbirimize sımsıkı sarılmıştık özlemle. Hiçbiri bize kırgın değildi. Tekrar bir arada olduğumuz için mutluluklarını ifade ediyorlardı.

Film ve Dew evlenmiş, başka bir şehirde yaşıyorlardı. Love ise Gun isminde biriyle nişanlamıştı, yanında getirmişti bizimle tanıştırmak için. Sam ise yine aynı hala sap olarak takılıyordu.

Kürsünün önünde tüm kalabalık bize bakarken birbirimizin ellerini tutuyorduk. Evlilik yeminlerimizi etmemiz gerekiyordu. Kalbim neden bu kadar hızlı atıyordu. Derin bir nefes aldım ve başladım.

"Win Metawin. 10 Eylül günü seni ilk gördüğüm andan itibaren seviyorum. Hayatımın önemli bir parçası oldun o günden beri. Beraber çok şey yaşadık. Mutluluklar, acılar, keder, ayrılık, kavuşma... Hepsini beraber atlattık. Biliyorum ki bundan sonra da hayat ne getirirse getirsin önümüze sen ve ben yan yana olduğumuz sürece hepsini aşabiliriz. Seni tüm hayatım boyunca yanımda istiyorum, hatta ölümden sonra bile senin yanında olmak istiyorum. Seni sonsuza kadar seveceğime yemin ediyorum."

"Bright Vachirawit. Daha sen bile bilmiyorken, benim eksenim senin etrafında dönüyordu. Beni sevmen, benim yanımda olman bir mucize gibiydi benim için. Şu an bile kendimi bir rüyada gibi hissediyorum asla uyanmak istemediğim. Gözlerim gözlerinle buluştuğundan beri tüm dünyam sen olmuştun. Artık yalnız sana ait olabilirdi bu kalp. Her zaman da öyle olacak. Sana söz veriyorum senden başka kimseye yer olmayacak kalbimde. Ölümden sonra bile sadece seni seveceğim."

Dudaklarımız kavuşmuştu tekrar arzuyla. Alkış tutan kalabalığı unutmuş, uzun uzun öpüşmüştük.

İmzalar atılmış gereken tüm işlemler yapılmıştı. Artık resmi olarak eşi olmuştuk birbirimizin.