Firgun (+18) || BrightWin✔️

ÖZEL BÖLÜM 3 🔞

Zaman her şeyin ilacı derler. Peki ne kadarlık bir doz gerekliydi, içimdeki acının geçmesi için? Nasıl ki yapbozun son kayıp parçası olmadan bir türlü tamam olamıyorsa, her şey eksik görünüyorsa ben de onsuz eksiktim. Tam olamıyordum bir türlü.

Gecenin bir yarısı tek başıma kocaman yatağımda, parmağımdaki yüzükle oynuyordum. Sadece saatler kalmıştı her şeyin bitmesine. Yarın bu yüzük bu saatlerde parmağımda olmayacaktı artık. Yılların parmağımda bıraktığı izi gibi, kalbimde de izi kalacaktı.

Ne kadar da zormuş çok sevdiğin bir şeyin bitişine tanık olmak. En son annemin ölümüyle canım bu kadar yanmıştı. O da gözümün önünde yavaş yavaş solup gitmişti tıpkı evliliğim gibi. Ve ben, o zamanda bir şey yapamamıştım. Çaresizlik çok korkunç bir duyguydu. İliklerinize kadar hissedebiliyordunuz, elinizden kayıp gidenlerin acısını. Hayatta 2 büyük acı vardır. Biri sevdiğin birinin ölümü, diğeri sevdiğinden ayrılmak. Ben ikisini de yaşamıştım. Hayat bana adil davranmamıştı, canımı yakmaktan zevk alıyordu sanki.

Uzandığım yatakta kıpırdanıp duruyordum. Gözümde uykunun eseri yoktu. Çift kişilik yatağın bir köşesine kıvrılıvermiştim. Neden bu kadar büyük bir yatak almıştım ki? Nasıl olsa bir daha kimseyle birlikte uyumayacaktım. Eğer o yoksa, uyuduğum uyku bile sayılmazdı. Kimseyi sokmayacaktım hayatıma. Benim ilkim de sonumda Bright'tı. Ondan başka kimseyi kabul etmezdi tenim.

Saate baktım bayağı geç olmuştu. Acaba Bright'ın uçağı kaçtaydı? Çoktan çıkmış mıydı yola? Geriye ne zaman dönecekti? Döndüğünde yani her şey bittiğinde tekrar eskisi gibi konuşup, görüşebilecek miydik? Bizim için bundan sonrası nasıl olacaktı acaba?

Boşanmamızı çocuklara nasıl açıklayacağımı henüz bilmiyordum. Şimdilik bu meseleden uzak tutmak istiyordum onları ama er ya da geç karşılarına geçip, babalarının ayrıldığını ve artık bundan sonra hiçbir zaman aynı evde beraber yaşamayacaklarını söylemem gerekiyordu. Çünkü hala tam olarak hiçbir şeyi algılayamıyorlar, yeni bir evimiz olduğu için babalarının da eski evde bekçilik yaptığını düşünüyorlardı. Benim masum meleklerim. En son görmek istediğim şeydi onların gözlerindeki mutsuzluk.

İkimiz de birbirimize verdiğimiz sözleri tutamamıştık. O anneme verdiği "Elini asla bırakmayacağım." sözünü, ben ise "Seni asla bırakmayacağım." sözümü tutamamıştım. Bu aşkta ikimiz de berabere kalmıştık. Kazanan taraf yoktu, hepten mağlup olmuştuk.

O kadar yalnızdım ki, birileriyle konuşmak istiyordum. Zaten bu gece, yarınki görüşmeyi düşünüp durmaktan uyuyamazdım biliyordum, bari yanımda birileri olsaydı. Mick, bir kaç günlüğüne Chaing Mai'ye gitmişti, eski arkadaşlarını görmeye. Yıllardır görüşmemişlerdi, özlemişlerdi birbirlerini. Gitmesi için ben ısrar etmiştim. Nasıl olsa Bright her şeye tamam demişti, boşanma ve velayet konusunda bir pürüz çıkmayacaktı. Kalması için bir engel yoktu. Bu yüzden de kardeşimi kovmuştum resmen. Ama şu an o kadar ihtiyacım vardı ki yanımda olmasına. Böyle olacağını ben bile tahmin edememiştim.

Rehberdeki isimlere baktım tek tek. Ailemdeki isimlere, arkadaşlarıma... Kiminle konuşabilirim ki bu saatte? Ben böyle durumlarda kimi arardım ilk önce?

Tabi ki de onu. Bütün üzüntümü, sevincimi, mutluluklarımı her zaman ilk onunla paylaşırdım. Şimdi ise onu arayamamak o kadar koyuyordu ki bana. Bi daha onunla bu şekilde konuşamayacağımı bilmek canımı çok yakıyordu.

İşte en çok da bu canımı sıkıyordu. Böyle durumlarda, sessiz gecelerde, ona en çok ihtiyacım olan zamanlarda o yanımda yoktu ya... Ondan nefret etmemin sebebi de bu yüzdendi işte. Beni, onsuz bırakmıştı.

İçimdeki acıları bir nebze hafifletebildiğim tek yere gitmek için yatakta doğruldum. Telefonu eşofmanın cebine attığım gibi çocukların odasına doğru yürümeye başladım. Uyandırmamak için kapıyı yavaşça araladığımda, ikisinin de mışıl mışıl uyuduklarını gördüm. Benim güzel meleklerim. Usulca öpücük kondurdum ikisine de. Bir süre öylece izledim onları. Onları o kadar çok seviyordum ki, içimde tarifi yoktu bu sevginin.