You belong with me

Κεφάλαιο 7

"Σου είπα θα πάω για καφέ με τον Ντίλαν, τι δεν καταλαβαίνεις;" ρωτάω και γυρνάει από την άλλη.

"Τωρα τι έπαθες;"

"Δύο εβδομάδες τωρα σχεδόν κάθε απόγευμα κανουμε μαζί την εργασία."

"Συγνώμη; Εγώ σου λέω κάτι όταν δεν έρχεσαι για να γαμησεις; Οχι, για αυτό δικαιούμαι και γω μια έξοδο! Και στο κάτω κάτω σιγά μην σου ζητήσω την άδεια Αλεξ." λέω και το κουδούνι χτυπάει.

Μαζεύω τα πράγματα μου και φεύγω από την αίθουσα.

Οχι που θα ακυρώσω εγώ την βόλτα μου με τον Ντίλαν επειδή θέλει ο κύριος Τζάκσον.

Δεν μας χεζεις λέω εγώ Αλεξ.

Ανοίγω το ντουλαπάκι μου και πετάω με νεύρα το βιβλίο μέσα, παίρνω τα χρώματα και ότι χρειάζεται να έχω για τα καλλιτεχνικά και τα βάζω στην τσάντα. Πήρα τον διάδρομο προς την καφετέρια και πήρα ένα σάντουιτς.

Έχουμε στο σπίτι αλλά δεν πηρα, τι θέλετε τώρα πω!

Πήγα και καθισα μόνη μου σε ένα απόμακρο τραπέζι στο οποίο καθόμουν με την Μάιλι. Έβγαλα το κινητό με τα ακουστικά μου και τα φόρεσα για να ακούσω μουσική. Νιώθω κάποιον να κάθεται δίπλα μου και βλέπω τον Αλεξ.

Γυρίζω ξανά στο κινητό μου χωρίς να βγάλω τα ακουστικά μου και μου τα βγάζει αυτός.

"Τι είναι ρε Αλεξ πάλι;" ρωτάω και αφήνω το κινητό πάνω στο τραπέζι.

"Σε είδα να κάθεσαι μόνη σου και σε λυπήθηκα αλλά νταξει αφού δεν θες να φεύγω" σηκώνεται και άρχισε να προχωράει.

"Αλεξ!" φωνάζω και γυρνάει να με δει, δαγκωνω το κάτω χείλος μου ντροπαλά και του κανω νόημα να έρθει.

"Το ήξερα πως δεν μπορείς να μου αντισταθείς "

" Τραγικός τουλάχιστον. Ο Τζορτζ που είναι; "ρωτάω και γυρνάει να ψάξει τον χώρο.

"Εκεί με την Τζίνι" λέει

" Η δικιά σου; Που είναι;" ρωτάω αναφερόμενη στην Ραφαέλα.

"Ποια από όλες;" ρολλαρω τα μάτια μου

" Η ξινή η Ραφαέλα."

"Τουαλέτα, με κάποιον θα πηδιεται" μουρμουριζει ενώ χαζεύει στο ινστα.

" Τι;Και το λες τόσο απλά; "αναρωτιέμαι.

" Ελεύθεροι είμαστε, πάμε με όποιον θέλουμε "

"Δεν σε ενοχλεί αυτό;"