Μόνο Μία Φορά

59. Αντίο

Kathy's POV

«Είσαι σίγουρη πως τα πήρες όλα;» η λεπτή φωνή της Άμπι κυλά στον αέρα, καθώς τοποθετώ τη βαλίτσα στο πορτ-παγκάζ του οχήματος.

«Ναι, μου το ρώτησες ίσαμε πέντε φορές» χαμογελάω αδύναμα.

«Απλά θέλω να έχεις μαζί σου τουλάχιστον τα απαραίτητα»

«Τα έχω. Μου έδωσες κυριολεκτικά τα μισά και παραπάνω ρούχα από τη ντουλάπα σου!» προσπαθώ να αστιευτώ, ακόμα κι αν η φωνή μου δεν προδίδει κανένα ίχνος ευφορίας.

Ένα μειδίαμα σχηματίζεται στη θύμιση της να τρέχει από 'δω κι από 'κει, να ψάχνει σε συρτάρια και σε ράφια, ενδυμασίες απ' όλες τις εποχές πανικόβλητη. Να τις σπρώχνει πάνω μου, για να υπολογίσει αν θα μου κάνουν και να τις διπλώνει βιαστικά μέσα στη βαλίτσα, που εννοείται ότι της ανήκε.

«Είναι το λιγότερο που μπορούσα να κάνω» ανασηκώνει τους ώμους και τα μάτια της γυαλίζουν.

Είναι έτοιμη να κλάψει...

«Άμπι... έλα εδώ» ανοίγω τα χέρια μου διάπλατα κι εκείνη ξεχύνεται στην αγκαλιά μου κλαμένη.

«Μα-μακάρι να... να—»

«Όλα καλά» ψιθυρίζω, τρίβοντας τρυφερά την πλάτη της, σπεύδοντας να αποβάλλω κάθε γραμμάριο τύψεων που κουβαλά πάνω της.

Βέβαια τίποτα δεν είναι καλά.

Κι η αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω καν αν όλα πάνε κατά διαόλου!

Φεύγω.

Πρόκειται ν' αφήσω πίσω μου αυτή την άθλια κωμόπολη και θα επιτρέψω τα χιλιόμετρα να μπουν ανάμεσα σ' έμενα και τα βάσανά μου.

Πριν από τέσσερις μήνες θα λησμονούσα για κάτι τέτοιο.

Σ' αυτή και μόνο τη σκέψη απελευθερώνω μια εκπνοή που δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι την κρατούσα.

«Αν... αν τον περίμενες λιγάκι να—»

«Δεν μπορώ να κάθομαι να περιμένω μια ζωή τον Τζο» λέω σπρώχνοντάς την απαλά μακριά μου «Ξέρουμε και οι δύο ότι δεν θα έρθει»

Κι είναι όντως αλήθεια.

Δεν θα έρθει.

Δεν μπήκε καν στον κόπο να ζητήσει συγγνώμη, γιατί να έρθει να με αποχαιρετήσει;

«Ξέρω ότι δεν θα έπρεπε να μιλάω για χάρη του μα... Λυπάται, Κάθυ. Λυπάται πραγματικά»

"Γιατί θα μου έβγαζες λεφτά", το δηλητήριο που εκτόξευσε λίγες μέρες πριν τονίζει, σα φωσφορίζουσα πινακίδα, τα αναληθή λόγια της.