«Αντυ ξεκόλλα λίγο από την τηλεόραση και άκουσε με!»
«Σε ακουω» είπα χωρίς να πάρω τα μάτια μου από την οθόνη απέναντι μου, όσο τα δάχτυλα μου σκάλιζαν το μισοαδειο μπολ πανω στα πόδια μου.
«Οχι, Άντυ, δεν με ακούς!» η τσιριχτή φωνή της Χάνα ήχησε σαν ξυπνητήρι στα αυτιά μου πετώντας μου ένα μαξιλάρι, αποσπώντας μου την προσοχή από την κοπέλα που έτρεχε, μέσα στην βροχή, μακριά από το δακρυσμένο αγόρι.
Γαμώτο... θέλω να δω την συνέχεια...
«Σου λέω, σε ακούω!» χαζογέλασα προσπερνώντας την– ανεξήγητα μεγάλη ανάγκη μου να συνεχίσω να παρακολουθώ την– ταινία στο νετφλιξ και γύρισα στην φίλη μου, η οποία σχεδόν έβγαζε καπνούς από τα αυτιά της εξαιτίας μου. Και για κάποιον λόγο το να την φέρνω σε αυτή τη θέση, για ασήμαντα θέματα, μου φαινόταν λίγο διασκεδαστικό.
«Ναι καλά...» είπε τάχα θλιμμένη, προσπαθώντας να κεντρίσει ακόμα περισσότερο την προσοχή μου, πράγμα που, φυσικά, απέτυχε, μιας και τα λόγια της πρωταγωνίστριας τράβηξαν σαν μαγνήτης τα μάτια μου προς την την οθόνη απέναντί μου.
«Αχ, Άντυ, σε παρακαλώ ξεκόλλα! Μπορείς να δεις την ταινία μετά! Κακώς την πρότεινα, γαμώ...» στα τελευταία λόγια της μαλώσε τον εαυτό της.
«Σε άκουσα» απάντησα σοβαρά, δίχως να ρίξω βλέφαρο σε εκείνη, ενώ από μέσα μου πέθαινα στα γέλια με την παιδική συμπεριφορά της και τις αστείες\αγανακτισμένες γκριμάτσες της.
Πώς είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να είναι τόσο ευχάριστος απέναντι στους άλλους, χωρίς καν να τους γνωρίζει έναν μήνα; Εννοώ– έλα τώρα– η κοπέλα με συνάντησε σε ένα φαστφουντάδικο και με είδε στην πιο άβολη– καλά, στην δεύτερη πιο άβολη– θέση της ζωής μου ( ! ) και παρόλα αυτά, αντί να απομακρυνθεί ή έστω να μου συμπεριφερθεί με τον τρόπο που έκανε η Καμίλ, εκείνη με έφερνε ακόμα πιο κοντά της, θεωρώντας με μέλος της παρέας!
«Απλά βαρέθηκα να περιμένω πότε θα σε πετύχουμε τυχαία κάπου και μετά να εξαφανίζεσαι για μέρες. Καταντάει κουραστικό.» εξηγεί εξαντλημένη με μία στάλα απελπισίας στην χροιά της φωνής της. Το μυαλό μου άρχισε να παίρνει στροφές, σχετικά με το πού ήθελε να καταλήξει και δυστυχώς, για μένα, όλο αυτό στα σίγουρα δεν θα έβγαινε σε καλό...
«Τι θες να πεις;»
Αναστέναξε, πήρε μια βαθιά ανάσα και με κοίταξε στα μάτια λες και πρόκειται να μου πει το πιο σκοτεινό μυστικό της, τρομοκρατώντας κάθε ξεχωριστό κύτταρο μέσα μου, καίγοντάς το από αγωνία. «Άντυ, μπορείς να μου δώσεις τον αριθμό του τηλεφώνου σου;»
BẠN ĐANG ĐỌC
Μόνο Μία Φορά
FanfictionΠοιος ηταν ο Joseph Radcliff; Στα σιγουρα δεν ηταν μια χαμενη υποθεση, τουλαχιστον οχι στα δικα της ματια. Και αποτελουσε γεγονος οτι δεν ηταν αγγελος με μαυρα φτερα, οπως εκεινη πιστευε. Ισως ηταν κατι ενδιαμεσο. Μια αναμνηση, στην οποια μονο αυτη...
