Μόνο Μία Φορά

31. Κάκος συλλογισμός

«Άντυ, λυπάμαι πάρα πολύ!» η Χάνα ψιθυρίζει, αφήνοντας το γυάλινο ποτήρι με το νερό πάνω στο τραπέζι «Αν ήξερα ότι θα γινόταν κάτι τέτοιο θα—»

«Πώς τραυματίστηκε;»

Τα δύο κορίτσια κοκκαλώνουν στο άκουσμα αυτής της πρότασης και κοιτάζονται μεταξύ τους διστακτικά.

«Τι είπες;»

«Πώς τραυματίστηκε» επανέλαβα.

Εκείνη με πλησιάζει, παίρνει μια καρέκλα και την σέρνει δίπλα στην δική μου. Μου χαμογελάει στοργικά με μερικές δόσεις λύπησης να πέφτουν στην έκφραση της κάθε δευτερόλεπτο που περνά.

Φέρνει τα λεπτά της δάχτυλα στο πρόσωπο μου και μόνο όταν σκουπίζει τα δακριά μου καταλαβαίνω ότι κλαίω.

«Έμπλεξε σε έναν καβγά όταν γύρισε χθές το βράδυ»

Γνέφω καταφατικά, με τα μάτια μου να προσκολλάνε οπουδήποτε αλλού εκτός από αυτές.

«Θέλεις μήπως να μείνεις μόνη σου;» η Άμπιγκεϊλ ψιθυρίζει γλυκά, όμως το άγριο βλέμμα της φίλης μας κόβει σαν μαχαίρι την καλοπροαίρετη πρόταση της.

«Χάζεψες;» η Χάνα τρίζει τα δόντια της.

«Τι είπα;»

«Αυτή τη στιγμή χρειάζεται τις κολλητές της κι όχι να κοιτάει τα ταβάνια!!»

Ουάου, το να ακούω κάτι τέτοιο κάνει την όλη κατάσταση πολύ πιο ανάλαφρη.

Τα φρύδια της Άμπι σμίγονται από ενόχληση «Μερικές φορές το να είσαι μόνος βοηθάει!»

«Α ναι; Πώς;»

«Ξέχνα το! Και να σου εξηγούσα δεν θα καταλάβαινες!»

«Παιδιά!» φωνάζω, βάζοντας ένα τέλος στην λογομαχία τους «Ξέρω ότι θέλετε να με κάνετε να νιώσω καλύτερά, αλλά πιστέψτε με, ακούγοντας σας να μαλώνετε απλά χειροτερεύετε τα πράγματα»

Και οι δύο τους με κοίταξαν με κατανόηση, συμφωνώντας μαζί μου.

Το μόνο που χρειάζομαι τώρα είναι παρηγοριά κι όχι καβγάδες για το τι πρέπει να τελεστεί για να μου φτιαχτεί η διάθεση.

Και τότε την είδα.

Άνετη, με σταθερό βήμα – γεμάτο αυτοπεποίθηση, να ανεβαίνει τα σκαλοπάτια. Τα μαύρα μάτια της με σαρώνουν ολόκληρη με ένα μικρό, ολόλευκο χαμόγελο να φωτίζει το πρόσωπο της, καθώς βγαίνει έξω από το σπίτι.

Μόνο που την αντίκρισα τα νεύρα μου έχουν τσιτωθεί!

Όλο μου το είναι καίγεται, για να την δω να βρίσκεται κάτω, με το υπερβολικά περιποιημένο πρόσωπο της πρησμένο από αυτά που θα άφηναν τα χτυπήματα μου. Τα μεγάλα, μωβ νύχια της μισόσπασμένα και τα χείλη της... Ω τα χείλη της ματωμένα, αποκρουστικά ύστερα από τις γρατσουνιές μου. Καταδικασμένα να μην μπορούν να ξανακλέψουν κανένα φιλί από αυτόν.