Μόνο Μία Φορά

19. Πιες

Αφού μπήκα μέσα στο ξεκλείδωτο όχημα - το ίδιο με το οποίο με μετέφερε στο κλαμπ - τα δάχτυλα μου άρχισαν να σχημάτιζουν στα παράθυρα των πίσω θέσεων κύκλους, τρίγωνα, αφηρημένες γραμμές καθαρίζοντας λίγο την άχνη που άφηνε η ανάσα μου πάνω στο τζάμι.

Δεν τολμώ να κοιτάξω προς το βιβλιοπωλείο. Δεν έχω όρεξη να μαυρίσω κι άλλο την ήδη σκοτεινή διάθεση μου.

Λίγα λεπτά αργότερα η καρδιά μου σφίγγεται όταν διαισθάνεται την μεγαλόσωμη φιγούρα του να πλησιάζει το αυτοκίνητο και να μπαίνει στη θέση του οδηγού. Τα μάτια του εξερευνούν γύρω του απορημένα, ίσως και λίγο αναστατωμένα, μα όταν συναντούν τα δικά μου στον μικρό καθρέφτη, που κρέμεται από την οροφή, ησυχάζουν.

Δεν παρατήρησε πού ήμουν όταν ερχόταν;

«Γιατί κάθεσαι εκεί;» η αγριάδα στον τόνο του δεν υπάρχει, όμως η αυστηρότητα χρωματίζει την φωνή του με τρόπο που σιχαίνομαι.

Κουνώ αδιάφορα τους ώμους μου, συνεχίζοντας να παριστάνω πως το να κάνω τρεμάμενες καρικατούρες στο διαφανές υλικό είναι πολύ πιο σημαντικό από την ανάγκη μου να αντικρίζω τους πράσινους κρυστάλλους του.

Τα άκρα του τοποθετούν μία σακούλα δίπλα μου, και μετά από αυτό, τα σαγηνευτικά μάτια του με καρφώνουν. «Άντυ.» ψιθυρίζει βραχνά.

Αδιαφορώ, σπεύδοντας να διατηρήσω τον ρυθμό των πνευμόνων μου σταθερό.

«Άντυ.» επαναλαμβάνει, πακα...λώντας;

Όχι... ποτέ δεν θα παρακαλούσε εμένα για να ανταποδώσω στο βλέμμα του.

Νους που δεν λογαριάζει τον όρο 'αξιοπρέπεια' ή 'εγωισμός' μού επιβάλλει να τον κοιτάξω, έστω και για λίγο.

Αντιστέκομαι.

«Άντυ...» επαναλαμβάνει τρυφερά, σαν να απευθύνεται σε πεισματάρικο παιδάκι και ξαφνικά όλα μέσα μου μαλακώνουν.
Κάθε μεμονωμένο κύτταρο διαλύει το προηγούμενο συναίσθημα θυμού που έτρεφε, καίγοντας, κατατάσσοντας το. Θάβοντάς το βαθιά, να μην αναστηθεί.

Και τον αντικρίζω, με μοναδική προϋπόθεση η οπτική μας επαφή να κρατήσει μόνο λίγα δευτερόλεπτα, ίσα-ίσα για να σταματήσει ο οργανισμός μου να ουρλιάζει το όνομα του.

Δεν κράτησε τόσο λίγο.

Γαμώτο...

«Έλα εδώ.» χτυπάει απαλά το κάθισμα δίπλα του.

Πολλοί χτύποι χάνονται από την καρδιά και ταξιδεύουν μπερδεμένοι στα αυτιά μου δίχως σκοπό, ενώ η μαγεία της συνδέσης μας δεν σπάει.