Μόνο Μία Φορά

30. Ξεψυχισμένη

Είμαι εδώ κι αρκετή ώρα ξύπνια, με τις ενοχλητικές ακτίνες του ήλιου να τρυπάνε τα μάτια μου, προκαλώντας μου έντονο πονοκέφαλο. Ο οποίος τυγχάνει να ξεπερνάει τα όρια της ανεκτικότητας.

Η καλή μέρα από το πρωί φαίνεται.

Ξέρω πως μπορώ να πάω σπίτι – είναι μόνο κάτι μέτρα μακριά – όμως δεν είμαι σίγουρη πως θα αντέξω άλλο ένα χανγκοβερ του Νικ, ύστερα από αυτή την ατέλειωτη βραδιά.

Μόνο στη σκέψη ότι εκτός από την ανυπόφορη ζέστη θα έχω να αντιμετωπίσω κι έναν ξιπασμένο μεσήλικα, απλά διαλύομαι.

Οπότε να 'μαι εδώ. Ζαλισμένη από τα παιχνίδια του ήλιου, κουρασμένη από την έλλειψη ύπνου και κυρίως απογοητευμένη με τον εαυτό μου.

Φέρνω συνέχεια στο μυαλό τα χθεσινά γεγονότα και δυστυχώς συνοδεύονται κάθε φορά με μία παλίρροια δακρύων.

Προσπαθώ να καταλάβω γιατί εξακολουθώ να εναποθέτω ελπίδες για κάτι που απλώς δεν μπορεί να αλλάξει, ενώ όλο το σύμπαν στέλνει σημάδια – το ένα μετά το άλλο – για να υποδείξει ότι έχω κολλήσει εδώ πέρα. Για πάντα.

Μια δόνηση διακόπτει τις σκέψεις μου.

Ανοίγω το κινητό κι ένα μήνυμα εμφανίζεται.

Άγνωστος αριθμός [ 7:09 ] :

Έλα στο σπιτάκι – Χάνα :)

Το αγνοώ αποφασισμένη να μην πέσω άλλο στα μάτια μου. Αρπάζω τα πράγματα μου και γυρνάω στο μοναδικό μέρος που μπορεί να μου προσφέρει λίγη γαλήνη.

Στο δωμάτιο μου.

Δεν μου παίρνει πολύ μέχρι να φτάσω εκεί και να αραδιαστώ πάνω στο στρώμα εξαντλημένη, θέλοντας να μείνω έτσι μέχρι να ξεχαστεί η ύπαρξη μου απ' όλους.

Και τα μηνύματά συνεχίστηκαν...

Άγνωστος αριθμός [ 7:16 ] :

Πού είσαι;

[ 7:21]

Απαντά μου!

[ 7:52 ]

Άντυ δεν ξέρω τι έγινε ανάμεσα σε εσένα και τον Τζο όμως πρέπει αλήθεια να εξδις στο σπίτι!

[ 7:53 ]

* έρθεις

[ 8:01 ]

Σε παρακαλώ τουλάχιστον απαντά στα μηνύματα. Ανησυχώ..

Η Χανα έστελνε όλες αυτές τις ειδοποιήσεις ανά τακτά χρονικά διαστήματα, μη λαμβάνοντας φυσικά κάποια απάντηση.