Μόνο Μία Φορά

9. Μελος

Πριν να επιστρεψω στο σπιτι, φροντισα να παρω τα απαραιτητα πραγματα για να βοηθησω τον Νικ με τις πληγες του. Κι οταν εφτασα σε αυτο συναντησα, για αλλη μια φορα, την μισο-λιποθυμη εκδοση του. Δεν με ενοχλησε να πω την αληθεια. Δεν ακουσα παραπονα για την καθυστερηση μου ή για τον πονο του.

Το αντιθετο μαλιστα. Μου συμπεριφερθηκε λιγο πιο μαλακα απο τις προηγουμενες φορες. Δεν ακουγονταν φωνες, ουτε υποτιμητικα σχολια. Υπηρχε ησυχια.

Μετα απο αυτο, ολα επεστρεψαν στους φυσιολογικους τους ρυθμους. Με εμενα να συνεχιζω να πηγαινω σε κεντρα νυχτερινης διασκεδασης, που προσελκυουν 16χρονους και 17χρονους, τον Νικ να θρηνει για την Σαρα -σε πιο φυσιολογικο επιπεδο- και τους υπολοιπους...

Και τους υπολοιπους να μην δινουν σημεια ζωης.

Ειχαν περασει δυο εβδομαδες απο την τελευταια φορα που τους ειδα, που τον ειδα.

Αρχισα να πιστευω οτι δεν υπηρχε καμια ελπιδα για να τους πετυχω καπου. Και μπορω να πω οτι με ενοχλουσε λιγο.

Ηθελα να μαθω τι ηταν ολο αυτο, με τον Τζο. Αν το ειπε στους υπολοιπους, αν το σκεφτεται ξανα και ξανα καθε μερα λιγο πριν σηκωθει απο το κρεβατι ή ξαπλωσει για να κοιμηθει. Αν ηθελε να επαναληφθει...

«Αντυ . . . » τα ματια μου επιασαν τον Νικ, μεσα απο τον καθρεφτη του μπανιου, να περναει τα δαχτυλα του μεσα απο τα ληγδιασμενα μαλλια του, αγχωμενος.

«Πες μου» εβαλα τα χερια μου κατω απο τον νιπτηρα, με το νερο να τρεχει πανω σε αυτα, καθαριζοντας τα.

«Απλα θελω να ξερω . . . Τι ωρα θα ερθεις.»

Π-πως?

Γυρισα αποτομα να το κεφαλι μου, για να τον αντικρισω. Θελει να μαθει τι ωρα θα γυρισω σπιτι;

«Τι; Γιατι;»

«Δεν ξερω . . . Απλα θελω να μαθω.» αποκριθηκε αποφευγοντας την οπτικη επαφη μαζι μου, περιμενοντας την απαντηση μου.

Εννιωσα παραξενα. Πρωτη φορα στα 17 χρονια που ζω, ενδιαφερθηκε καποιος για το ποτε θα γυρισω σπιτι. Και φυσικα αυτος ο καποιος δεν περιμενα ποτε, μα ποτε, να ειναι ο Νικ. Ο ανθρωπος που μου κατεστρεψε την ζωη, για τα καπριτσια μιας εγωμανους ψυχοπαθη.

[ . . . ]

Τα ματια μου συνηθιζουν στις εναλλαγες του φωτισμου, του κλαμπ. Απο κοκκινο σε μπλε, απο μπλε σε πρασινο, και ξανα απο την αρχη οσο εγω καθομαι στην μπαρα προσπαθοντας να αποφυγω τον ενοχλητικο αντρα, ο οποιος επιμενει να μου προσφερει ενα μπλε ποτο.